Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żeby nie było wątpliwość, książka ma niemal dychę na lubimyczytać.pl 👌a ja chyba jestem kosmitą. Jednak wychwalanie książki tylko dlatego, że jest o niepełnosprawności to jednak ani nie ten profil ani nie ten czytelnik. Daruję sobie jedynie nawiązanie do samego autora, nie przeczytacie więc co mi się ciśnie. Czytając tę historię trzeba pamiętać, że jest ona napisana przez osobę prostą, z górskiej głuszy, bez oparcia w innych, do tego niesprawną fizycznie, która sporo przeszła. Historia została spisana osobiście a jej ostateczna forma została jedynie "kosmetycznie" poprawiona. Nie, to nie są zarzuty, po co więc to pisze? Po to aby mieć świadomość okoliczności jej powstania bowiem nie jest to styl i język do którego przywykliśmy w redagowanych, dopracowanych a co najważniejsze przemyślanych książkach. Pamiętajmy też, że wszystko działo się w latach 70 i 80, czyli czasie bez technologicznych udogodnień i przy trudnej sytuacji w kraju. To również istotne chociażby wtedy, gdy dostajemy bólu głowy od metod leczenia, rehabilitacji czy transportu chorego. Co do braku empatii personelu to niestety często znak i naszych czasów. No i od opieki sióstr zakonnych, to się okazuje, że gnać jak najdalej bez względu na czasy. Takie poukładanie sobie tego w głowie, dało mi wytrwałość w ukończeniu książki. Pan Józef pisał tak, jak widział świat. Jego opisy są rzeczywiste, często długie, monotonne, setki razy powielane (mogłyby zamknąć się w 100 stronach). Pisanie przypomina strzelanie z automatu, co absolutnie nie pozwalało mi emocjonalnie się zaangażować. Wiele elementów uznałam za ubarwione, bo człowiek nie może pamiętać aż tylu drobiazgów. Doceniam chęć życia i odwagę opisywania, nawet fizjologicznych, szczegółów swojej choroby. Doceniam analizę choroby z wszystkimi jej elementami. Załamania, odejścia znajomych, rozterki, zmaganie z bólem, wkraczanie w nowe życie itp. itd. Książka ukazuje stosunek ludzi do niepełnosprawności, jak jest odbierana, jak traktowana, jaka jest społeczna świadomość. Mam nadzieję, że nigdy ja ani moi bliscy nie doświadczą takiej tragedii i żadne z nas nie będzie musiało tyle w życiu przejść. I ok, wiem, że takie książki mogą wielu osobom pomóc, wielu w podobnej sytuacji dać światło nadziei. Gdybyście zatem potrzebowali bardzo średniej literacko książki tylko dlatego żeby docenić jakie macie piękne życie, jacy jesteście sprawni i niezależni to czytajcie, każdy sposób jest odpowiedni. Ja doceniam każdego dnia, co nie zmienia faktu, że książką jestem rozczarowana.