Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzieciaki są takie naiwne. Każde z nich sądzi, że gdy odbierze dowód osobisty, zawojuje świat. Tymczasem prawda jest taka, że większość z nich wciąż siedzi na garnuszku rodziców.

Nigdy nie obiecuj, jeśli wiesz, że nie dotrzymasz słowa.

Zanim za­czę­ła spo­ty­kać się z Paw­łem, po­win­na była uświa­do­mić sobie, że męż­czy­zna po trzy­dzie­st­ce miesz­ka­ją­cy z matką nie ro­ku­je naj­le­piej.

Nie ufaj komuś, kto już raz cię za­wiódł.

Ist­nie­je ro­dzaj wspar­cia, który może dać czło­wie­ko­wi tylko matka. Cza­sem wy­star­czy jedno spoj­rze­nie.

Ludz­kość jest drze­wem, a lu­dzie są li­ść­mi. Drze­wo trwa i ro­śnie, cho­ciaż li­ście opa­da­ją.

Kłam­stwo za­wsze wyj­dzie na jaw, moi dro­dzy, kłam­stwem ni­cze­go się nie zdzia­ła.

W życiu każ­de­go czło­wie­ka na­dej­dzie chwi­la, kiedy za­pła­ci za swoje błędy.

Po­wo­dy, dla któ­rych lu­dzie za­bi­ja­ją, są różne. Cza­sem wy­star­czy nie­po­ro­zu­mie­nie, aby do­szło do tra­ge­dii.

(...) postanowiła nie przywiązywać się emocjonalnie do ludzi, dzięki czemu uniknie cierpienia, gdy odejdą lub znikną z jej życia.

Co ty tutaj robisz, do cholery?! Powinnaś być w szpitalu! Chryste, jak ty wyglądasz?
Rudnicka nie miała pojęcia, jak wygląda, ale sądząc po minie
Darii, raczej nie zakwalifikowałaby się na wybory miss.

Pomyślał o ojcu i poczuł, że do oczu napływają mu łzy. Starł je ze złością, bo nie chciał więcej płakać. Najwyższa pora wziąć się w garść.
Z kuchennej szafki wyciągnął worki, pozbierał śmieci z podłogi i wystawił za drzwi, wziął prysznic i z kawą w termicznym kubku ruszył do galerii handlowej. Odchudzanie na razie nie wchodziło w grę, uznał więc, że wymieni ubrania na rozmiar większe. Szybko się przekonał, że rozmiar podskoczył mu o dwa oczka. Niedobrze.
Ubrany w świeże i luźniejsze w pasie ciuchy, wrócił do domu i zapalił papierosa, zastanawiając się, czy zrealizować pomysł, jaki przyszedł mu do głowy. Nie potrafił przewidzieć reakcji Rudnickiej na jego widok, ale w końcu sama go zaprosiła. Trzymał się tej myśli, bo wreszcie znalazł cel, który był w stanie zrealizować.

Rudnicka przeszła kilka kroków, rozglądając się dookoła. Wyłapywała wzrokiem pety, butelki, opakowania po prezerwatywach.
– Gdzie leżała Natalia? – zapytała dwóch młodych policjantów, którzy jako pierwsi przyjechali na zgłoszenie.
– Na kanapie. – Wskazał jeden z nich. – Wyglądała, jakby spała. Chcieliśmy zacząć ją cucić, ale zaraz wpadli medycy.
– W jakiej pozycji leżała?
– Na boku, z podkurczonymi nogami.
– W pozycji bocznej ustalonej – dodał drugi.
– Ratownicy mówili, że sprawa wygląda tak, jakby ktoś podał jej środek usypiający – powiedziała Lena, zwracając się do Wolskiego.
– Sądzisz, że ktoś, kto ją uśpił, nie chciał zrobić jej krzywdy?
– Skoro zostawił ją w bezpiecznej pozycji…
Chyba że….

Mężczyzna był przekonany, że zaledwie kilka minut dzieli go od śmierci.

Chciał robić coś, w czym był dobry, a praca w policji nie spełniała jego oczekiwań. Nie umiał się podporządkować. Chadzał własnymi ścieżkami i stosował metody, które jego przełożeni uważali za niedopuszczalne.

Wyobraził sobie, jak podrywa się z ziemi, wyskakuje z rośli i nokautuje mężczyzn. Wzywa pomoc, bo może jeszcze nie jest za późno. Dzięki bohaterskiej postawie udaje mu sie uratować dziewczynę. Zostaje bohaterem. Wszyscy go podzi wiają za odwagę i męstwo. Gdyby miał trochę odwagi, może tak by się stało. Ale on był tchórzem i pijakiem, który zasnął w krzakach, a gdy się obudził, zobaczył coś, czego nie powinien.

Nikomu o tym nie mówiłam. Wtedy wstyd było się przyznać do słabości. Ludzie myśleli, że idziesz do psychologa, bo jest z tobą coś nie tak.

Pracę w wiejskim komisariacie początkowo traktowała jako karę, ale musiała przyznać, że polubiła miejscowych i tutejszy rytm życia, tak różny od miejskiego zgiełku. Traktowała Białe Brzegi jak chwilowy przystanek, ale coraz częściej dopuszczała do siebie myśl, że mogłaby osiąść tu na dłużej.

Wieczorami siadywał w fotelu i przyglądał się pustoszejąulicom i nielicznym mieszkańcom, którzy powoli przygotowywali się na nadchodzącą noc. Nigdy nie spieszyło mu się do domu. Nie miał do kogo wracać i nikt na niego nie czekał. Miał czterdzieści lat, a sensem jego życia była praca. Kiedy odszedł ze służby w policji, nie miał wielkich planów.

Jeszcze niedawno pracowała za dwoje, ale teraz czuła, że potrzebuje odpoczynku. Organizm odmawiał jej posłuszeństwa. Szybko się męczyła i walczyła z sennością. Powinna odmówić Sadowskiemu, ale ciekawość wzięła górę.

Kiedyś jeździł do miasta na złomowisko. Groby też kopał.
Żadnej pracy się nie bał.
A jednak, pomyślał Wolski, żadnej pracy nie potrafił utrzymać na stałe.