Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwa, góra trzy opowiadania da się przeczytać bez poczucia zażenowania. W jednym na przykład przyłapany na gorącym uczynku złodziej – wtedy jeszcze, na stronę przed końcem, złodziej – wykrzykuje: morderstwo, motyw, szczegóły, poczucie krzywdy i szerokie tło. Gdyby nie ten histeryczny rzut na taśmę, nasz złoczyńca do ostatniej kropki byłby tylko złodziejem; no ale zdążył, ku uciesze nieistniejącego widza. W innej historii prawie to samo, w większości podobnie. Jak gdyby wyjaśniający szczegóły bohater, negatywny czy pozytywny, uwijał się pod presją warunków konkursu ograniczających objętość nadsyłanych prac; bohater zirytowany, że autor zostawił mu tylko pół stroniczki na explicite. Kiedyś „Przekrój” drukował zagadki kryminalne z inspektorem Wernerem. Więcej treści było w tych mikrodziełkach zajmujących powierzchnię, na której nie dałoby się zagrać w okręty. A tu? Inicjatywa wzniosła, poligraficznie super, ale ta mizeria, ta mizeria... Szczęśliwy, kto nie był w jury; kto nie musiał czytać tych dwustu czterdziestu tekstów, które z wyselekcjonowaną dwunastką przegrały.