Franciszek Wesołowski

Polski organista, kompozytor, pedagog, znawca muzyki dawnej, autor wielu popularnych podręczników do muzyki, propagator kultury muzycznej. Od 1939 roku członek Związku Walki Zbrojnej a później Armii Krajowej.

Przed wojną studiował w Warszawie w Państwowym Konserwatorium Muzycznym, pracując jednocześnie jako organista w Szpitalu św. Ducha w Warszawie oraz nauczając chorału gregoriańskiego w Seminarium Duchownym księży Marianów na Bielanach. Uczeń Kazimierza Sikorskiego (teoria muzyki i kompozycja) oraz Bronisława Rutkowskiego (organy). Po wybuchu wojny pracował jako organista kościoła ojców Jezuitów, a po wyjeździe z Warszawy w 1941 został organistą w Ostrowcu Świętokrzyskim. Po zakończeniu wojny mieszkał w Bydgoszczy skąd przeprowadził się do Łodzi. Tu pracował przez pewien czas jako organista w kościele św. Ducha przy Placu Wolności i kontynuował naukę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi.

Po uzyskaniu w 1947 roku dyplomów w zakresie gry na organach i teorii muzyki podjął pracę pedagoga w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej, w której w latach 1950-53 pełnił również funkcję dyrektora. W latach 1953-57 był dyrektorem Państwowej Podstawowej Szkoły Muzycznej oraz Państwowego Liceum Muzycznego w Łodzi. Od 1949 roku wykładał teorię muzyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Od 1957 do 1978 r. piastował jednocześnie stanowisko prorektora, w latach 1960-80 był również kierownikiem Katedry Teorii Muzyki i Kompozycji, w latach 1978-80 dziekanem Wydziału Teorii Muzyki i Kompozycji. W roku 1995 otrzymał tytuł profesora.