Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby pozbyć się wodolejstwa, które serwuje nam Kępski, z powieści zostałoby niewiele - możliwe, że tekstu starczyłoby na przyzwoite opowiadanie science fiction pt. "Znikające matki, żony i kochanki". Jakub, bohater "Singli" Piotra Kępskiego, pisze swoje dzieło życia - powieść "Błąd krytyczny", historię przyjaźni Marty i Filipa, którzy, tak jak parę lat temu wielu młodych Polaków, zdecydowali się spróbować swojego szczęścia w Anglii. Całą trójkę łączy jedno, niecodzienne wydarzenie. Któregoś dnia, w niewyjaśnionych okolicznościach, znikają bez wieści ich matki. Telefony komórkowe milczą. Nikt nie wie co się stało... Wydawać by się mogło, że tak zarysowana fabuła ma w sobie spory potencjał. Zresztą tak też sugeruje wydawca w opisie powieści Kępskiego - ma to być intrygujące studium samotności współczesnych trzydziestolatków, wciągająca historia o przypadku, który rządzi ludzkim losem... Tymczasem okazuje się, że osoba odpowiedzialna za tekst reklamujący powieść Kępskiego posiada znacznie większe umiejętności pisarskie od samego autora "Singli", którego warsztat pozostawia niestety wiele do życzenia. Powieść jest koszmarnie nudna. Niemiłosiernie ciągnie się przez ponad 300 stron, na których nie dzieje się praktycznie nic. Czytając "Singli" walczyłem z rosnącym poczuciem irytacji, notorycznie zadając w duchu pytania: kiedy wreszcie coś się ruszy, kiedy nastąpi przełom i akcja nabierze jakiegoś tempa? Nerwowe zaglądanie na koniec, żeby sprawdzić czy może jednak warto się dalej męczyć... Odliczanie do kresu tej męki, a w ostatnim etapie lecenie "po łebkach", byleby tylko mieć lekturę z głowy... Ja wiem, że Piotr Kępski to nie Harlan Coben. To nie jest thriller, który „połyka się” w jeden wieczór i tydzień później niewiele z niego zostaje w głowie. Tu ma być miejsce na refleksję i przemyślenia. Autor próbuje szukać piękna w prostocie, natchnienia w rutynie codzienności. Wspaniale! Ale to trzeba umieć robić. Czytanie Milana Kundery nie wystarczy. Przemyślenia bohaterów "Singli" prezentują poziom naszego byłego premiera - oczywiste oczywistości, szukanie dna tam gdzie go nie ma. Każdy już wie, że białe jest białe, czarne jest czarne a szare jest szare... Przez całą lekturę "Singli" nie mogłem uwolnić się od wrażenia, że autor nieudolnie próbuje naśladować swojego młodszego kolegę - Daniela Koziarskiego, którego "Socjopata w Londynie" czy "Klub samobójców" to książki, które poruszają bardzo podobną tematykę, ale w sposób znacznie bardziej błyskotliwy i ciekawy. Więc jeśli ktoś ma ochotę poczytać sobie o samotności, o losie Polaków na Wyspach, niech sięga po książki Koziarskiego - zdecydowanie lepszego pisarza, o dużym poczuciu humoru i przede wszystkim - lekkim piórze, które nie pozwala nudzić się czytelnikowi.