Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do­brze jest pa­mię­tać ludzi, szcze­gól­nie tych, któ­rych nie ma już wśród nas. Wspo­mnie­nia są bar­dzo ważne. To tak, jak­byś miał kanał wideo w gło­wie. Mo­żesz je od­twa­rzać, ile razy chcesz i kiedy tylko chcesz.

Zapadałam się coraz głębiej w siebie, zmierzając bez wytchnienia na samo dno duszy".

Se­kre­ty wi­sia­ły w po­wie­trzu ni­czym dro­bin­ki kurzu i osia­da­ły na każ­dej po­wierzch­ni.

Był chu­dym ma­leń­stwem z burzą czar­nych na­stro­szo­nych wło­sów, któ­rych nie dało się przy­gła­dzić, i od sa­me­go po­cząt­ku spo­glą­dał na świat z po­wa­gą, prze­ni­kli­wy­mi nie­bie­ski­mi ocza­mi. Matka Fran na jego widok ob­wie­ści­ła, że to nie pierw­sza jego wi­zy­ta na ziemi.

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, mamo! Z wyrazami miłości od dziewczynki, którą oddałaś.".

Z trudem powstrzymywałam łzy, gdy goście śpiewali, fałszując z entuzjazmem. Pewnie myśleli, że jestem po prostu wzruszona, ale w rzeczywistości płakałam z żalu nad sobą.

Pa­no­wa­ła okrop­na cisza, jak w tych dziw­nych chwi­lach po wy­bu­chu bomby, gdy po­wie­trze jest gęste od dymu i jesz­cze nie widać, jakie szko­dy zo­sta­ły wy­rzą­dzo­ne ani kto zo­stał ranny; gdy przez kilka cen­nych se­kund my­ślisz, że to może tylko sen, a nie rze­czy­wi­stość.

Czuła ra­dość, a jed­no­cze­śnie cu­dow­ny spo­kój. Zu­peł­nie jakby ten męż­czy­zna już na­le­żał do niej, choć był nie­obec­ny w jej życiu przez długi, pełen sa­mot­no­ści czas. Tę­sk­ni­ła za nim od lat, od dekad, od stu­le­ci – może nawet w in­nych wcie­le­niach – i nawet o tym nie wie­dzia­ła. Teraz znowu się od­na­leź­li, w cu­dow­ny spo­sób.

Pod pewnymi względami nasze małżeństwo okazało się porażką, jeszcze zanim nałożył mi obrączkę na palec. Czułam się samotna. Miałam wrażenie, że straciliśmy coś na samym początku i teraz musimy się cofać po własnych śladach, by to odnaleźć. Ale nie byłam już pewna, czego szukamy ani czy kiedykolwiek to znajdziemy.

Chciał, żeby życie wró­ci­ło do nor­mal­no­ści, żeby wszel­kie grze­chy zo­sta­ły mu wy­ba­czo­ne, a rany wszyst­kich za­in­te­re­so­wa­nych za­le­czy­ły się bez blizn. Fran my­śla­ła sobie, że to albo na­iw­ność, albo czy­sty ego­izm z jego stro­ny, ale w tam­tym cza­sie nie po­tra­fi­ła stwier­dzić, którą z tych rze­czy się kie­ro­wał.

Tak wiele prze­szli, tyle po­świę­ci­li, skrzyw­dzi­li tyle osób, żeby być razem. Jak to po­wie­dział Bóg w sta­rym hisz­pań­skim przy­sło­wiu: „Weź, co chcesz, i za­płać za to”.

Pró­bo­wa­ła po­zbyć się nie­chcia­nej wie­dzy wraz z wy­de­chem, ale praw­da za­kli­no­wa­ła się jej w płu­cach.

(...) spał jak dziec­ko, po tym jak wczo­raj oczy­ścił przed nią swoje su­mie­nie. Po­my­śla­ła, że po­wi­nien był wylać swoje winy do morza, tym­cza­sem prze­lał je na nią. Jego wy­zna­nie le­ża­ło jej na żo­łąd­ku ni­czym nie­świe­ży po­si­łek.

Księ­życ rzu­cał blask na fale, jakby przy­kry­wał je mi­go­czą­cą srebr­ną tka­ni­ną.

Ich zwią­zek się roz­padł. Twar­da musz­la mi­ło­ści zo­sta­ła znisz­czo­na przez burze, które prze­szli, i zo­sta­ło tylko kilka zia­ren pia­sku.

Jak długo to będzie się ciągnąć? Jak długo będzie ponosiła karę za jedną lekkomyślną rzecz, którą zrobiła, gdy miała zaledwie piętnaście lat?

Człowiek wszystko potrafi sobie wytłumaczyć tak, żeby mu odpowiadało...

Gdy przyjdzie co do czego, człowiek musi sobie radzić sam z własnymi problemami.

Ta pogawędka nawet sprawia jej przyjemność. Wcześniej zawsze zostawała w tyle za przyjaciółką - metaforycznie (a często i dosłownie), wciąż wkładała kurtkę, podczas gdy Amy już dawno wyszła z budynku i była w połowie przejścia dla pieszych.

Czy będę potrafiła wsadzić ją z powrotem do pudełka, w którym trzymałam ja ukrytą przez tak wiele lat? Zamknąć wspomnienia o niej i wyrzucić klucz? Tak długo udawałam, że nie istnieje - z pewnością mogę do tego wrócić. Mam doświadczenie w kłamaniu. To umiejętność, którą mogę teraz dobrze wykorzystać.

Twarda muszla miłości została zniszczona przez burze, które przeszli, i zostało tylko kilka ziaren piasku.

Teraz zdałam sobie sprawę, że łatwo jest osądzać obcych, ale gdy osobiście znasz ludzi zaangażowanych w sytuację, staje się to znacznie trudniejsze.

Przyglądałam mu się badawczo przez kilka chwil. Wcześniej wydawał mi się taki silny. Widziałam w nim atrakcyjnego, siwowłosego, dojrzałego i pewnego siebie zamożnego mężczyznę, który miał świat u swoich stóp. Ale teraz wyglądał na słabego i zdesperowanego.

- Wiemy, że jest kłamcą. Dowiodłaś tego z tysiąc razy.
- Tak, ale kłamstwa na temat przeszłości to zupełnie co innego niż popełnienie zbrodni. I zawsze miał dobre powody, żeby kłamać.
- Nigdy nie ma dobrych powodów, żeby kłamać - zaprotestowała.
Przez kilka sekund wlepiałam wzrok w kubek.
- Daj spokój, wszyscy to robimy od czasu do czasu. Uciekamy się do niewinnych kłamstewek, niedomówień...

Samochód był ich konfesjonałem, a oni udzielali sobie nawzajem rozgrzeszenia.