Michał Bąk

Szczerze mówiąc nie wiem, jak mam  tę książkę. Gatunkowo mija się z moimi oczekiwaniami. Opis z tylnej okładki również w moim odczuciu nie pokrywa się z tym, co kryje wnętrze. Było mi ciężko zrozumieć istotę, pomysł, fabułę, bohaterów. Historie nie trzymają się kupy, a nadmiernie i bezlitośnie stosowane antropomorfizmy oraz ukryte aluzje mogą zwyczajnie męczyć. Zgodnie z opisem czytelnik spodziewa się historii ludzi zamieszkujących miasto. Ma być morał, pouczenie, zaduma i refleksja. Co jest? Dziwne, pourywane strzępki historii poszczególnych bohaterów, niby powiązanych, a jednak nie znających się sprawiają, że zamiast układać sobie w głowie całą książkę, czytelnik wpada w coraz większy chaos. Nie pomagają w tym dodane, specyficzne fragmenty wierszy i myśli wrzuconych pomiędzy poszczególne opowiadania. Pierwsza część książki jest tak niezrozumiała, że niektórzy pewnie w tym miejscu odłożą książkę. Co wytrwalsi zapoznają się z nieco bardziej przejrzystą historią mężczyzny, który w wyniku wypadku stał się kaleką oraz dziewczyny chcącej popełnić samobójstwo. Mnóstwo refleksyjnych myśli bohaterów, pytania, na które muszą znaleźć odpowiedź, choć dobrze wiemy, że często są to pytania bez odpowiedzi... W mojej opinii autor swoim słownictwem ma zadatki na poetę, nie odpowiada mi jako twórca opowiadań (z całym moim szacunkiem do Pana). W "Życiorysach ludzi z miasta" stosowane przez Bąka metafory słowne i "gorączka myślowa" dezorganizują wszystko, co odbiorca próbuje poukładać. Nie przemawia do mnie niestety ten chaos i styl pisania. Próbuję zrozumieć, czy to ja jestem niedojrzała czytelniczo i nie mogę pojąć tego typu pozycji, czy rzeczywiście coś jest na rzeczy i książkanie należy do gatunku dobrych? Brak w sieci opinii innych czytelników, stąd ciężko mi tu i teraz uzyskać odpowiedź. Aczkolwiek chętnie poznam wrażenia innych czytelników. Może ktoś ukaże mi opowiadania w nieco innej perspektywie, której ja tutaj nie odnalazłam.