Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak pierzchający przed światłem cień, ostatnie wspomnienie umarłego ludu osunęło się w czekającą go ciemność, zniknęło bezpowrotnie pod zachłannymi falami.

Choćby i każdy z nas zapamiętał tyle, ile ziaren piasku zmieści się w dłoni - i tak nie zatrzymamy ich wszystkich.

(...) pieśni, która miała być jednak ostatnim śpiewem umarłych, tych, którzy oddawszy się wodom, nie powinni byli być przywoływani ponownie na piaski żywych, nim samo morze zwróci ich na przyznane im brzegi.

Czy zatrzymać zdołasz dążącą ku brzegom falę? Nie mierz się z tym, czego pojąć nie możesz!

Po tę to właśnie mądrość przychodzę! Dla niej to brodzę przez ciernie, dla niej broczę krwią, pragnąc, by i lud na piaskach w dole spojrzał ku porządkowi wieków, gdyż ten, który nazywany jednym z nas przyszedł i przeminął, nazbyt wiele serc zabrał ze sobą.

I czynić będziemy tak nadal, póki samo morze nie zechce sprowadzić nas ku swojemu dnu, byśmy, tak jak wielu przed nami, zapomnieli drogi na brzegi, wśród których się narodziliśmy.