Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Próbowałam. Naprawdę próbowałam, ale nie udało mi się polubić głównej bohaterki. Po pierwszej części wydawało mi się, że zasługuje na drugą szansę, że być może nauczka jaką otrzymała, pozwoli jej wyciągnąć jakieś wnioski. Niestety, Gemma nadal pozostaje na mojej liście bohaterów nielubianych. A ja lubię lubić bohaterów czytanych książek. Podobnie jak w poprzedniej części poczułam się przytłoczona tworzonymi w głowie bohaterki opisami, jej rozważaniami, rozkładaniem każdego elementu na drobne szczególiki. Bardzo zachwiało mi to obraz akcji, zaburzyło jej płynność i niekiedy sprawiało, że wzrokiem prześlizgiwałam się po linijkach tekstu, zamiast cieszyć podążaniem za rozwiązaniem zagadki kryminalnej. Myślę, że sama historia kryminalna jest dobra. Jednak uwiązanie jej w głowie Gemmy, przeplatanie jej wspomnieniami, rozważaniami o sobie i swoich błędach, tłumaczenie swojego zachowania oraz tworzone poczucie że bohaterka jest taka biedna, sprawiło, że rytm sensacji został zaburzony. Napięcie jakoś siadło, pogubiło się w zbyt dużej ilości niepotrzebnych słów. Myślę, że ostre nożyczki, dobrze zrobiłyby tej historii. Możliwość polubienia głównej bohaterki, też byłaby mile widziana. Końcówka jest zachęcająca, ale podobnie było w pierwszej części, więc podejrzewam, że nawet jeśli kolejna część „wpadnie” mi w ręce, to raczej przypadkiem, a nie w wyniku celowego działania. Myślę, że Gdy zapadnie noc pokazuje rytm jaki obrała sobie autorka serii. Mnie on akurat nie odpowiada, choć podejrzewam, że wiele osób może mieć sporo przyjemności z lektury tego cyklu. Gemma na tyle odbiega od wizerunku policjantek, że może dla niejednego czytelnika być atrakcyjna literacko i kryminalnie.