Mroczne jezioro

Bardzo mi sie podobala

Bardzo mi sie podobala

W spokojnym miasteczku w jeziorze znalezione zostaje ciało atrakcyjnej nauczycielki. Dochodzenie prowadzi jej koleżanka ze szkolnych lat - Gemma, która po trochę jej zazdrościła wszystkiego. Okazuje się, że policjantka wcale nie jest tak krystalicznie czysta i ma swoje sekrety. Musi stawić czoła demonom przeszłości. Akcja trochę się ciągnie i momentami oscyluje wokół pobocznych niewiele wnoszących wątków. Zakończenie nieco szokuje.

W spokojnym miasteczku w jeziorze znalezione zostaje ciało atrakcyjnej nauczycielki. Dochodzenie prowadzi jej koleżanka ze szkolnych lat - Gemma, która po trochę jej zazdrościła wszystkiego. Okazuje się, że policjantka wcale nie jest tak krystalicznie czysta i ma swoje sekrety. Musi stawić czoła demonom przeszłości. Akcja trochę się ciągnie i momentami oscyluje wokół...

Jezioro, a na na nim unoszące się czerwone róże…morze czerwonych róż. Romantyczny widok prawda? Ale, gdy dodamy do tego również unoszące się na wodzie zwłoki, to już nie jest tak romantycznie, ba! jest przerażająco.
🔸️
Rosalind, nauczycielka z miejscowego liceum zostaje zamordowana. Piękna, utalentowana, zafiksowana na klasycznej literaturze i mająca dobry kontakt z uczniami, ogólnie lubiana.
Więc kto chciał jej śmierci?

Śledztwo prowadzi detektyw Gemma Woodstock, która kiedyś chodziła z Rosalind do jednej szkoły.
Kobieta sama zmaga się ze swoim pokręconym życiem prywatnym. Tęskni za nastoletnią miłością, której dawno temu się umarło, żyje z facetem, z którym ma dziecko i który na siłę chce się żenić, tylko ona jest od tego daleko, bo aktualnie ma romans z kolegą z pracy i chyba go nawet kocha, a w każdym bądź razie pożąda.
🔸️
Niestety nie jest to wybitna książka, przy której można się świetnie bawić.
Ani Gemma, ani Rosalind nie wzbudzały żywszego zainteresowania postacią. Pani detektyw była irytująca, a denatka po prostu obca i autorka nie zrobiła nic, by tę postać jakoś nam przybliżyć. Fabuła bardziej była skupiona na perypetiach pani detektyw niż na dochodzeniu.
Niby akcja dzieje się w małym miasteczku, ale ten małomiasteczkowy klimat w ogóle nie został oddany, był po prostu nijaki.
Zbyt powolne tempo akcji i przydługa narracja sprawiały, że niejednokrotnie chciałam przerwać i bez żalu pożegnać się z tą pozycją. No, ale widocznie lubię się umartwiać, więc brnęłam do końca.

Obiecywali - “
Oto mocny, hipnotyzujący thriller, który pochłonie Cię już od pierwszej strony. “... - niestety kłamali.

Miały być sekrety z przeszłości i coś się tam na końcu rozkręciło i pokazało jak jeden błąd z przeszłości nakręcił spiralę przyszłych wydarzeń,
Jednak nie odnotowałam takiego napięcia i emocji jakie zapowiadali.

Jezioro, a na na nim unoszące się czerwone róże…morze czerwonych róż. Romantyczny widok prawda? Ale, gdy dodamy do tego również unoszące się na wodzie zwłoki, to już nie jest tak romantycznie, ba! jest przerażająco.
🔸️
Rosalind, nauczycielka z miejscowego liceum zostaje zamordowana. Piękna, utalentowana, zafiksowana na klasycznej literaturze i mająca dobry kontakt z...

Nie powiem, czytało się szybko i przyjemnie. W miarę dobrze zarysowane postacie bohaterów, które jakieś emocje jednak wzbudzają w czytelniku. No i to by było na tyle.
Ja się pytam gdzie klimat ? Jestem fanką "klimatu" i bez niego to jakbym czytała artykuł w gazecie typu " Blaski i Cienie".
Nie polecam.

Nie powiem, czytało się szybko i przyjemnie. W miarę dobrze zarysowane postacie bohaterów, które jakieś emocje jednak wzbudzają w czytelniku. No i to by było na tyle.
Ja się pytam gdzie klimat ? Jestem fanką "klimatu" i bez niego to jakbym czytała artykuł w gazecie typu " Blaski i Cienie".
Nie polecam.

Mroczny thriller psychologiczny? Imponujący debiut? Raczej nudny, przegadany i pozbawiony napięcia kryminał. Koszmarna główna bohaterka, a to ciągłe chyba tak-chyba nie jest strasznie denerwujące.

Mroczny thriller psychologiczny? Imponujący debiut? Raczej nudny, przegadany i pozbawiony napięcia kryminał. Koszmarna główna bohaterka, a to ciągłe chyba tak-chyba nie jest strasznie denerwujące.

Muszę od razu zaznaczyć, że nie jestem zwolenniczką opisów. Lubię, gdy nie ma ich za dużo w książkach, a najlepiej, jak prawie wcale się nie pojawiają. Niestety Sarah Bailey miała moim zdaniem tą samą przypadłość, co każdy początkujący autor i kiedy nie wiedziała jak zacząć, to zaczynała od opisów. W pierwszym rozdziale zupełnie niepotrzebnie wykłada nam historię mężczyzny, który pojawi się tylko jeden raz przez całą książkę (chcę przez to powiedzieć, że jego przeszłość i obecna sytuacja nie ma dla nas kompletnie żadnego znaczenia). A skoro jest postacią, pokusiłabym się o stwierdzenie, że trzecioplanową, dlaczego autorka wykłada nam cały jego życiorys, skoro jest to kompletnie zbędne? To nie jest odosobniony przypadek. Przez całą książkę pojawiały się krótkie rozdziały z różnych perspektyw, które miały dać czytelnikowi głębszy wgląd w fabułę. Wszystko fajnie, gdyby tylko autorka nie zanudzała nas opisami przeszłości owych bohaterów, a naprawdę istotne fragmenty, dla których ów rozdział w ogóle powstał nie miały trzech zdań.

Chyba nigdy nie widziałam w kryminale, żeby autor tak bujnie budował opisy przyrody, które miały na celu wyłącznie nabicie kolejnych stron. A jak zobaczyłam, że rozdział, w którym wreszcie powinno coś zacząć się dziać, zaczyna się od tego, że bohaterka wstała, wzięła prysznic i ubrała SPÓDNICĘ I SKÓRZANE BOTKI, to przeszło mi przez myśl, że tej książki nie widział chyba żaden recenzent przed wydaniem.

Schemat jest dość oklepany i prawdziwi koneserzy kryminałów nie znajdą tu nic godnego uwagi. Doczytałam do końca tylko po to, by potwierdzić swoje przypuszczenia.

Już dawno nie spotkałam równie mdłej i irytującej głównej bohaterki, a czytam dużo młodzieżówek, więc z takimi damami widzę się codziennie. Gemma powinna ogarnąć najpierw samą siebie, zanim w ogóle mogłaby zacząć pracować w policji czy zajmować się dzieckiem. Jest jedną z najbardziej niedojrzałych postaci, jakie miałam okazję poznać.

Muszę od razu zaznaczyć, że nie jestem zwolenniczką opisów. Lubię, gdy nie ma ich za dużo w książkach, a najlepiej, jak prawie wcale się nie pojawiają. Niestety Sarah Bailey miała moim zdaniem tą samą przypadłość, co każdy początkujący autor i kiedy nie wiedziała jak zacząć, to zaczynała od opisów. W pierwszym rozdziale zupełnie niepotrzebnie wykłada nam historię mężczyzny,...

Książka z serii "przeczytałam, ale szybko zapomnę".

Książka z serii "przeczytałam, ale szybko zapomnę".

W sumie to nawet nie wiem dlaczego oceniam ją tak wysoko.
Po pierwsze w tej książce nic się nie dzieje, przez całe 470 stron nic!
Po drugie na pewno to nie jest thriller psychologiczny. Wątek zabójstwa został zepchnięty na dalszy plan. Autorka skupiła się na głównej bohaterce, której nie sposób polubić. Patrząc na jej zachowanie, infantylne zachowanie i chyba nie do końca normalną psychikę, zastanawiałam się jak ona w ogóle dostała się do policji?!
Nie polecam, chyba że ktoś lubi czytać przez 300 stron jak to główna bohaterka o niczym innym nie myśli i o niczym innym nie marzy jak rzucić się na swojego partnera. Tragedia.

W sumie to nawet nie wiem dlaczego oceniam ją tak wysoko.
Po pierwsze w tej książce nic się nie dzieje, przez całe 470 stron nic!
Po drugie na pewno to nie jest thriller psychologiczny. Wątek zabójstwa został zepchnięty na dalszy plan. Autorka skupiła się na głównej bohaterce, której nie sposób polubić. Patrząc na jej zachowanie, infantylne zachowanie i chyba nie do końca...

Czy to jest thriller psychologiczny? Dla mnie bardziej kryminał. Mało mroku, pomimo wielu sekretów Pani detektyw - chyba za dużo tam właśnie Gemmy Woodstock i jej pociągu seksualnego do partnera ;) Ponadto zaczynając książkę od poronienia, czyli dość mocnego akcentu spodziewasz się czegoś więcej. Za młodą debiutującą autorką przemawia fakt, że jest sporo ciekawych zwrotów akcji i niebagatelne postacie poboczne - np Anna, patolog, ze swoimi randkowymi porażkami.
Mniej więcej w połowie zaczęłam się domyślać kto jest sprawdzą zbrodni i wcale się nie pomyliłam. Chyba jednak skuszę się na kolejną książkę z serii o Pani detektyw z uwagi na to, by zobaczyć w jakim kierunku podążyła Sarah Bailey w swojej twórczości.

Czy to jest thriller psychologiczny? Dla mnie bardziej kryminał. Mało mroku, pomimo wielu sekretów Pani detektyw - chyba za dużo tam właśnie Gemmy Woodstock i jej pociągu seksualnego do partnera ;) Ponadto zaczynając książkę od poronienia, czyli dość mocnego akcentu spodziewasz się czegoś więcej. Za młodą debiutującą autorką przemawia fakt, że jest sporo ciekawych zwrotów...

Słabo. Dla mnie to była obyczajówka z nutką kryminału/thrillera w kiepskim wydaniu. Po pewnym czasie postać głównej bohaterki oraz jej problemy zaczęła mi działać na nerwy. Za dużo bohaterki, za mało śledztwa i napięcia.

Słabo. Dla mnie to była obyczajówka z nutką kryminału/thrillera w kiepskim wydaniu. Po pewnym czasie postać głównej bohaterki oraz jej problemy zaczęła mi działać na nerwy. Za dużo bohaterki, za mało śledztwa i napięcia.