Ellis Sarah

Książek o tresurze psów jest pewnie mnóstwo, ale o tresowaniu/uczeniu kota jeszcze nie spotkałam i z tego chociażby tytułu uznaję tę lekturę za interesującą. W ogóle, to - jak pewnie większość ludzi - byłam przekonana, że kota się nie da niczego nauczyć - a tu proszę... Warto pamiętać, że książka tyczy nauki takich rzeczy, które są potrzebne kotu w życiu oswojonego zwierzęcia domowego i koegzystowania człowiekiem, a absolutnie nie tresowania do wykonywania jakichś sztuczek. Zatem w książce tej znajdziemy wiele praktycznych porad, wręcz ścieżek, krok po kroku, dotyczących takich kluczowych dla kotów (i ich właścicieli) kwestii, jak: dokocenie, korzystanie z transportera, zabiegi pielęgnacyjne i lecznicze, korzystanie z drapaka, korzystanie z kociej klapki, przywoływanie kota, itp. Myślę, że każdemu właścicielowi kota ta pozycja by się przydała do bieżącego korzystania - bo, fakt, trochę trudno się to czyta "na sucho", tzn. nie będąc akurat w trakcie uczenia zwierzaka. Inna sprawa, że opisane procedury wydają się dość żmudne, czaso- i pracochłonne, możliwe do stosowania głównie przez ludzi, którzy naprawdę mają sporo czasu, który mogą poświęcić swojemu pupilowi. Ale może to tylko takie wrażenie, a w praktyce to idzie szybko (zależy oczywiście od indywidualnego osobnika). Taka uwaga natury "feministycznej" - odniosłam wrażenie, że większość tekstu jest autorstwa Sarah Ellis, gdyż to ona jest specjalistką od trenowania kotów i opisuje ona swoje doświadczenia w tej materii, natomiast John Bradshaw dorzuca tylko ogólne uwagi o ewolucji kotów. Jego dziełem jest też najwyraźniej zakończenie, w którym pisze o wyhodowaniu "kotów jutra", czyli odpowiednio dostosowanych do człowieka - coś, co mnie zirytowało już przy czytaniu poprzedniej książki o kotach tegoż autora (niezbyt ciekawej). Dlaczego zatem nazwisko Bradshaw figuruje na okładce książki jako pierwsze i większymi literami?