Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam nadzieję, że prawdziwa historia Hiszpanii nie jest, nie była tak nudna jak ta książka. Dzieło zostało napisane przez trzech autorów, więc jest podzielone na trzy części. Bardzo nierówne pod względem rozmiarów, ale i poziomu. Starożytność i średniowiecze są trochę nudne. Zrzucam to na karb braku źródeł, zresztą co tu pisać? Przypłynęli Fenicjanie i nauczyli autochtonów handlu, przypłynęli Rzymianie i douczyli kultur, przypłynęli Muzułmanie i ubogacili wojną, którą Watykan pomógł ulepszyć, kropka. Część środkowa zajęła mnie najbardziej, Królowie Katoliccy, Nowy Świat, Habsburgowie tu i tam – mnie ta część wchodziła najłatwiej, najszybciej i najchętniej. Część najlepsza, najciekawsza. Część trzecia – najnudniejsza, im później tym więcej źródeł, im więcej źródeł, tym więcej nazwisk, dat. Ale mało kontekstu. O Franco cały rozdział, acz samego rysu biograficznego praktycznie zero. Dodatkowo część ta jest napisana tak, jakby z tezą, tak jakby według mojej oceny przynajmniej. Książka ma też kilka mankamentów redakcyjnych – mapki pojawiają się w niej losowo, acz hurtowo. Na zmianę posucha kartograficzna, i nagłe nagromadzenie szkiców, które ledwo co różnią się jeden od drugiego. Dodatkowo pojawiają się terminy, które są tłumaczone kilkanaście, kilkadziesiąt stron później niż moment wprowadzenia. Mógłbym jeszcze nudzić i narzekać, spodziewałem się podręcznika, a przeczytałem takie trochę nie wiadomo co. Jasienica to nie jest.