Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna wzięta z ochotą do ręki książka, z przekonaniem mogę rzec, szanowanego i lubianego przeze mnie autora, wywołała we mnie odczucia zupełnie inne od tych, do których wspomniany już wcześniej literat swoją twórczością wyzwalać był łaskawie mnie przyzwyczaić. Myślę, że nie trzeba nikogo przekonywać jak daleki dla przeciętnego zjadacza chleba, dla zwykłego, wdychacza nie wiele różniącego się dzień w dzień powietrza, dla kogoś, kto w zasadzie przemoc ogląda najczęściej w telewizji, kinie lub obcuje z nią przerzucając szeleszczące kartki lub na przesuwanym bezdusznie palcem czytniku jest świat wojskowości. Jak bolesne wręcz jest obcowanie z pochwałą dyscypliny, rygoru i prawie bezwzględnego posłuszeństwa armijnego, jak drażni przykładana uwaga do krzywo zapiętego guzika, sekundowego spóźnienia czy braku życia pod linijkę, kogoś, kto skłania się ku życiu według diametralnie innych zasad idących bardziej ku zrozumieniu niż łamaniu ludzkich słabości. Rzecz jasna, jak każda odmienność zaciekawiła i przyciągnęła, jednak tym razem po to by w dalszym ciągu pozostać niezrozumiałym światem jeszcze chyba głębiej niż dotychczas wsuniętym do szuflady rzeczy omijanych szerokim łukiem. Inna rzecz pewnie, że to opowieść faceta i dla facetów, mam wrażenie pisana, więc czy mogłaby się spodobać kobiecie? Cóż dodać i czego nie ująć żeby było sprawiedliwie? Podobała mi się forma podania, kształt i rodzynki, które można było w trakcie wydłubać, chociażby to odniesienie do konia trojańskiego, obrazowo przedstawione różnice zachodzące na przełomie lat nie tylko w kształcie polskiej obronności, dzięki którym choć trochę swobodniej można poruszać się w tak jakby nie było często dziś omawianym medialnie temacie. Zatem … wdzięczna jestem ludziom, takim jak dopiero co, poznany przez mnie bohater, za to, że chronią mój ignorancki tyłek, nie moja rola ani zamiar mówić im jak mają to robić, bo jeśli żyję bezpiecznie to dowód na to, że znają się na swojej robocie … zatem … odkładam książkę i biegnąc z półgodzinnym spóźnieniem na shopping z koleżanką ( która również punktualnością nie grzeszy) zabieram ze sobą ową wdzięczność i nadzieję, że mój i Twój świat bohaterze nigdy nie będzie musiał się przeciąć … odsalutuję widząc Cię na okładce w witrynie mijanej księgarni, bo czas spędzony z Tobą, jakkolwiek było, nie należał do straconych.