Pedagog, organizator, dyrygent i kompozytor. W latach 1929-32 studiował w konserwatorium w Warszawie (m.in. u K. Sikorskiego), następnie uczył muzyki w gimnazjum oraz w szkole muzycznej w Łucku (1931-39) i był dyrektorem artystycznym Wołyńskiego Towarzystwa Muzycznego (1935-39). W Iatach 1939-45 uczęszczał na tajne kursy dyrygentury prowadzone przez W. Bierdiajewa w Warszawie. W latach 1945-49 pracował w wydziale kultury i sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi, gdzie od 1945 do 1981 r. kierował Ludowym Instytutem Muzycznym (dyrektor artystyczny, od 1979 prezes) oraz przez trzy lata (1946-48) dyrygował orkiestrą symfoniczną Instytutu. W latach 1951-57 był dyrektorem artystycznym Wrocławskiej Orkiestry Symfonicznej, 1947-58 dyrektorem artystycznym Zjednoczenia Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych, 1959-62 przewodniczącym Krajowej Rady Stowarzyszeń Muzycznych, 1974-83 prezesem Łódzkiego Towarzystwa Muzycznego im. K. Szymanowskiego. W latach 1950-79 współredagował (z E. Wesołowskim) „Życie Śpiewacze” i „Poradnik Muzyczny”. Od 1945 przez ponad 40 lat łączył działalność organizatorską z pracą pedagogiczną w szkolnictwie muzycznym w Łodzi (do 1953 dyrektor PLM, 1949-53 wykładowca w PWSM, 1964-70 dziekan wydziału, a 1970-76 kierownik katedry Wychowania Muzycznego PWSM) i Wrocławiu (1953-56 rektor PWSM, 1956-64 dziekan wydziału, a w latach 1958-64 kierownik katedry Wychowania Muzycznego). W 1958 r. otrzymał tytuł docenta, a w 1973 r. profesora nadzwyczajnego. Trzykrotnie (1952, 1957, 1978) otrzymał Złotą Odznakę Honorową Zjednoczonych Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych.
Podręczniki Lasockiego, pisane w latach 50-tych dla doraźnych potrzeb szkolnictwa muzycznego są nadal szeroko stosowane (zwłaszcza Mały solfeż). Lasocki jest ponadto autorem ponad 100 pieśni chór oraz opracowań pieśni ludowych.
8,4 / 10
