Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy człowiek jest młody, nie dostrzega odcieni szarości. Coś może być tylko dobre albo tylko złe, słuszne albo niesłuszne.

Ludzka pamięć jest zawodna. Mózg dopowiada sobie historie. Uzupełnia luki fantazjami, po czym zaszczepia te fantazje we wspomnieniach.

Ale każdy może sobie ponarzekać, prawda? Wszyscy muszą znaleźć jakieś ujście, bo inaczej można wybuchnąć z frustracji.

Ludzie się nie zmieniają (...). Po prostu z większą precyzją ukrywają swoje prawdziwe ja.

Chirurdzy nie dbają o ludzi, nie podchodzą do sytuacji emocjonalnie. Są jak mechanicy: po prostu chcą ich rozciąć, zobaczyć, jak działają, rozmontować ich. Przeciętny chirurg przypomina małego chłopca, który rozkłada zegarek taty na części pierwsze, żeby poznać mechanizm działania, a potem nie potrafi poskładać go z powrotem. Im większe doświadczenie, tym lepiej ci idzie ponowne składanie człowieka do kupy. Ale zawsze pozostawiamy bliznę.

Znam tego typu przyjaźnie - człowiek zawiera je na początku jakiegoś życiowego etapu, potem, w miarę upływu czasu, zdaje sobie sprawę, że nie ma z tymi osobami nic wspólnego, poza faktem studiowania na tej samej uczelni.

Zawsze myślałam, że bycie samowystarczalną to powód do dumy. Teraz zdaję sobie sprawę, że to jednocześnie swego rodzaju słabość.

Hannah kiwa głową. On nie chce odkopywać bolesnych wspomnień, a ona to rozumie, czuła się tak przez ponad dziesięć lat. Ale prawda jest taka, że śmierć Neville`a sprawiła, iż zaczęła czuć się inaczej - a nawet ona nie potrafi w pełni wyjaśnić dlaczego.

(...) rów­nie ważne jak to, co lu­dzie mówią, jest to, czego "nie" mówią.

Człowiek chce, żeby ludzie go lubili. Żeby ludzie mu ufali. Niedobrze, kiedy człowiek czuje, że musi coś udowodnić.

Jest mu trudno, ona to dostrzega. To kość niezgody w całym ich związku, jego tendencja do odcinania się od niej, do udawania, że wszystko w porządku, podczas gdy tak naprawdę jest o krok od załamania. najgorsze, że im bardziej denerwuje się w pracy, im bardziej martwi się o pieniądze, tym mniej mówi. "Porozmawiaj ze mną" - krzyczała od prawie dziesięciu lat, a on nadal nie wiedział, jak sobie poradzić z własną bezbronnością, gdy się otworzy, bo całe jego dzieciństwo polegało na tym, by nie okazać słabości.

....Przed wszystko było dobrze. Po wszystko było zniszczone....

W każdej klasie jest jakiś kozioł ofiarny, niepopularny dzieciak, z którym nikt nie chce siedzieć, który jest o wszystko obwiniany i wybierany jako ostatni w grach zespołowych. Chyba również nieuniknione jest to, że każda klasa ma swoją królową pszczół.

Chcia­łam za­cząć pisać w dzien­ni­ku, tak jak za­wsze, kiedy życie mnie przy­tła­cza – prze­lać to wszyst­ko na kart­ki, co przy­po­mi­na tro­chę upusz­cza­nie krwi, po­zwo­lić, by atra­ment i pa­pier na­sią­kły całym moim żalem i zło­ścią. Dzię­ki temu znowu będę mogła sobie ra­dzić dalej.

(...) zawsze jesteśmy odpowiedzialni za nasze działania. Każdy czasami się boi.

Nigdy nie pokazuj im, że jesteś zaskoczona, nic tak nie zamyka ludzi jak krytyka.

Pięciolatki potrafią być niewiarygodnie okrutne. Mówią rzeczy, których nie powiedziałby wam dorosły. Rzucają kąśliwe komentarze na temat twojego wyglądu, rodziny, sposobu, w jaki mówisz i pachniesz, na temat ubrań, które nosisz. Gdyby ktoś odezwał się do ciebie w taki sposób w biurze, zostałby zwolniony za mobbing, tymczasem w szkole był to naturalny porządek rzeczy.

Bóg jeden wie, że nie chcę mieć dzieci, ale widok szczęśliwej rodziny sprawia, że człowiek mimowolnie czuje się wyrzucony poza nawias.

Cały czas powtarzam sobie, że gdyby tylko ktoś mi pozwolił oczyścić umysł i wyłożyć jasno moją wersję tej historii nie przerywając mi, może udałoby się uporządkować cały ten koszmarny bałagan.

(...) jeśli człowiek się tu rozklei, to naprawdę przegrywa, teraz to wiem.

Nie mo­żesz wpły­nąć na los ani zmie­nić tego, co jest poza twoją kon­tro­lą. Ale mo­żesz wy­brać, co zro­bić z tymi kar­ta­mi, które do­sta­jesz.

Bo prze­są­dy sta­no­wią pu­łap­kę (...). Pu­ka­nie w drew­no, za­ci­ska­nie kciu­ków, li­cze­nie srok – to kłam­stwa, wszyst­ko kłam­stwa. Fał­szy­we obiet­ni­ce stwo­rzo­ne po to, by dawać ilu­zję kon­tro­li i zna­cze­nia w świe­cie, w któ­rym je­dy­ne prze­zna­cze­nie po­cho­dzi od nas sa­mych.

Nie ma żad­ne­go głęb­sze­go sensu. Cza­sem rze­czy wy­da­rza­ją się bez po­wo­du. Los jest okrut­ny i przy­pad­ko­wy. Od­pu­ki­wa­nie w nie­ma­lo­wa­ne drew­no, amu­le­ty na szczę­ście… nic czło­wie­ko­wi nie po­mo­że zo­ba­czyć sa­mo­cho­du, któ­re­go się nie spo­dzie­wa, albo unik­nąć no­wo­two­ru, o któ­rym nie ma po­ję­cia. Wręcz prze­ciw­nie.

Bardziej od bycia ranioną nienawidzę tylko, kiedy ktoś wtedy na mnie patrzy. Zawsze wolałam usunąć się na bok i lizać swoje rany w samotności.

Mózg nie pamięta dobrze. On opowiada historie. Wypełnia luki i zaszczepia w nich te fantazje jako wspomnienia.
Muszę spróbować dotrzeć do faktów.
Ale nie wiem, czy pamiętam, co się rzeczywiście stało, czy też to, co chce, żeby się wydarzyło. Jestem pisarką, kłamię zawodowo. Wiecie, czasem trudno określić, kiedy przestać. Człowiek widzi lukę w narracji i chce ją wypełnić jakimś powodem, motywacją, wiarygodnym wyjaśnieniem.
A im bardziej naciskam, tym więcej faktów rozpływa mi się pod palcami.

Później będzie pamiętała te drzwi. "Były otwarte" - powtarzała policji. "Powinnam była się domyślić, że coś jest nie tak".

Nigdy nie zda­wa­ła sobie spra­wy, jak bar­dzo była sa­mot­na, do­pó­ki nie zo­ba­czy­ła przez chwi­lę, że może być ina­czej.

Nie mówię nic wię­cej. Z mo­je­go do­świad­cze­nia wy­ni­ka, że jeśli ktoś mil­czy, lu­dzie się de­ner­wu­ją. Za­czy­na­ją mówić. Wy­peł­nia­ją ciszę wła­sny­mi roz­mo­wa­mi. W ten spo­sób wiele się można do­wie­dzieć.

Jak to się mówi? Smutek dzielony z przyjacielem to połowa smutku?

Kiedy pod­da­wa­li się prze­są­dom, re­zy­gno­wa­li z kształ­to­wa­nia wła­sne­go prze­zna­cze­nia.