Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Delektowała się bąbelkami i sobą. W takim towarzystwie zawsze czuła się doskonale.

Ludzie dzielą się na tych, co wierzą, i na tych, co nie wierzą. To ustawia postrzeganie świata.

Jeśli nie wiesz, co zrobić, to nic nie rób.

....Nie ma prawa żyć; że trzeba wymierzyć jej sprawiedliwość, a zemsta to nic złego. Zgadza się. Zemsta jest nagrodą.....

Zasłuchała się w jego opowieść, a gdy wspomniał o różnych tragediach, nabrała przekonania, że nudę podobnych miejsc przerywa czasem zło, które ma za zadanie jedynie scalić społeczność.

....Tu nic nie jest takie, jakie z pozoru się wydaje. A właściwie nie jest takie, jak powinno wynikać z rozwoju sytuacji....

Była wściekła, że nie miała pomarańczy. Do szpitala każdy przynosi pomarańcze.

Trau­my ro­dzin­ne prze­no­szo­ne są z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie, jak naj­więk­szy skarb. Im dalej chce się od tego uciec, tym bar­dziej wcho­dzi się w buty przod­ków i z upo­rem ma­nia­ka po­wta­rza się ich błędy. Tylko jak prze­rwać tę nie­zno­śną ka­ru­ze­lę?

A prze­cież tyle razy, gdy była w ciąży, mó­wi­ła do ma­łe­go, że bę­dzie dla niego kimś, za kim sama tę­sk­ni­ła w dzie­ciń­stwie; że nigdy nie po­peł­ni grze­chów, jakie znała z ro­dzin­ne­go domu, bo pa­mię­ta, jak ją to bo­la­ło.

Niebo wy­glą­da­ło tak, jakby ktoś od nie­chce­nia po­chla­pał je smołą, a mi­ga­ją­ce gwiaz­dy przy­po­mi­na­ły krysz­tał­ki Swa­ro­vskie­go. To jakaś nie­praw­do­po­dob­na aber­ra­cja przy­rod­ni­cza albo osza­la­łe zmy­sły.

Kto ma pie­nią­dze, ten roz­da­je karty. Jego pie­niędz­mi były też nie­wy­god­ne ta­jem­ni­ce, za które sami za­in­te­re­so­wa­ni pła­ci­li hor­ren­dal­ne kwoty. Uwiel­biał to.

(...) jeśli nie dba się o ludzi, na któ­rych ci za­le­ży, to oni też nie za­dba­ją o cie­bie. Przy­jaźń wy­ma­ga al­tru­izmu, ta­kie­go jed­nak, który nie jest cię­ża­rem. Wy­ma­ga także za­an­ga­żo­wa­nia, cze­goś w ro­dza­ju in­we­sty­cji, bo każdy czło­wiek lubi być cza­sem ad­o­ro­wa­ny (...).

...Świat i życie zawsze toczą się dalej, nigdy się nie zatrzymują, ani nawet nie wstrzymują oddechu.....

Myślałam, że nigdy tu nie wrócę. Nie mogłam zabrać swoich książek, pamiątek po rodzicach, nawet ulubionego czerwonego kubka, który zawsze wybierała moja córeczka... Mój Boże...

Ludziom zawsze chodzi tylko o siebie.

Obojętność boli najbardziej i nikt, nawet ona, nie chce być przeźroczysty.

Nie była w świątecznym nastroju. Zresztą w ogóle nie lubiła świąt, lanych poniedziałków, zajęcy i całej tej szopki. Najważniejsze w tych dniach były modlitwy, wizyty w kościele, idealnie wykrochmalona bluzka, która drapała niemiłosiernie, mięsista, aksamitna, granatowa spódnica i to siedzenie przy stole.