Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga część kaszubskich wspomnień pana Majkowskiego obejmuje okres jego nauki w latach tuż po zakończeniu wojny aż do wyjazdu do zakładu pracy w Bydgoszczy. Same wspomnienia, jak to zwykle z autobiografiami bywa, nie należą do literatury z górnej półki. Wyraźnie daje się odczuć, że piszącego od opisywanych wydarzeń dzieli już bardzo długi okres czasu, że z pamięci wyłuskuje tylko to, o czym warto pamiętać, to, co może mieć jakiś walor wychowawczy itd. Sam obraz głównego bohatera również rysuje się tu w samych świetlanych barwach (nie uwłaczając, oczywiście, autorowi, którego osobiście nie znam i który być może rzeczywiście był dokładnie taki, jak opisał) - wzorowy syn, uczeń, student, zbierający zewsząd same pochwały, lubiany przez kolegów i koleżanki. Wszystko w bardzo jasnych barwach, mimo że przecież działo się to wszystko w trudnych czasach i realiach... Jedno, co z pewnością będzie gratką dla sympatyków historii Pomorza, to fragmenty opisów, dotyczących powojennego Lęborka i Gdańska. Nie ma tego, niestety, zbyt dużo, ale zawsze są to opisy z pierwszej ręki. A więc jest tu opis "wyzwalania" Lęborka przez Rosjan (gdzie centrum miasta spłonęło mimo że żadnych walk z Niemcami w mieście nie było),jest też opis grabieżczej nie raz polityki samych Polaków - rdzennych mieszkańców oraz tych przesiedlonych na Pomorze, jest też trochę o wysiedleniach niemieckiej ludności cywilnej. Jedno, co może trochę dokuczać czytelnikowi, to spora ilość dialogów w kaszubszczyźnie, do których brak jakiegokolwiek słowniczka czy tłumaczeń w przypisach (w pierwszej części wspomnień na końcu książki znajdował się przynajmniej jakiś skromny słowniczek z pojawiającymi się w tekście zwrotami). Teksty nie są jakieś nadmiernie skomplikowane, ale trzeba jednak znać choć trochę ten język, żeby zrozumieć, o czym jest mowa. Bez tego - wyjdzie bełkot...