Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Drzewo wspomnień" Magdaleny i Małgorzaty Lewandowskich to pierwszy tom cyklu "Witia". Jestem po lekturze i szczerze nie wiem, co o niej sądzę. 🤔 Książka przedstawia historię dwunastoletniej Saji, która po śmierci rodziców dowiaduje się, że została Witią, przywódczynią Daboru. Saja musi odzyskać władze i uratować swoje ziemie przed cesarstwem Hemaru, które napada na pogrążony bez władcy Dabor. Z pomocą przychodzi jej woj Miro, zielarka Raja oraz sieć sprzymierzeńców Witii. Dzięki swoim zdolnością Saja kontaktuje się w zaświatach ze swoimi przodkiniami, które obdarowują młodą dziewczynę swoją wiedzą i służą jej pomocą. Autorki ukazały świat, w którym władzę sprawują kobiety. To kobieta jest przywódczynią Daboru, a zielarki to osoby powszechnie szanowane przez lud. Cesarstwo Hemaru chce to wszystko zmienić. Pragnie wprowadzić patriarchat, wiarę w jednego Boga oraz pańszczyznę. Społeczeństwo Daboru boi się nowego, nie chce zmieniać, tego co dobrze zna, ponieważ jest oddane swoim bogom i tradycjom. Dabor to odzwierciedlenie dawnej Polski, natomiast Lobardia i Cesarstwo Hemeru to dawne Niemcy. Bohaterowie mają typowo polskie imiona jak na przykład Wars, Sawa czy Piast. Lubię, gdy nazwy i imiona są realne i pasują do opowieści. Książkę czyta się przyjemnie, ale czegoś jej brakuje. Przede wszystkim brak tu akcji, wszystko dzieje się spokojnie, bez żadnych komplikacji, tak jak zaplanowała Saja. Wszystkie postacie rozmawiają o wojnie, która dotknęła Dabor, ale wojna nie została pokazana w książce. Brakowało mi tego elementu. Nie ma tu intryg, spisków, przygotowań zbrojnych czy bitew. Fabuła mnie nie wciągnęła. Podczas czytania nie czułam emocji i elementów zaskoczenia. Nie odczuwalam napięcia, które zbudowałoby zakończenie książki. Bohaterom brak wyrazistości. Żaden z nich się nie wyróżnia. Żadnego nie obdarzyłem szczególną sympatią. Zazwyczaj czytając książkę mam swoje ulubione postacie. Intrygują mnie swoim zachowaniem, osobowością nie giną w tle. Tutaj nie było takiej osobowości. Miro to ciepłe kluchy, jego postać zupełnie nie przypomina wojownika, natomiast Saja to mała dziewczynka wyciągająca język i często popadająca w złość. Podczas czytania drażniło mnie to, że w książce, gdzie akcja osadzona jest w czasach średniowiecza, postacie używały współczesnego języka. Naprawdę źle brzmi. Podczas lektury zauważyłam kilka błędów stylistycznych, a dokładniej brak przerw między wyrazami. "Drzewo wspomnień" to przyjemna, ale nie porywająca lektura. Podobała mi się, ale mnie nie zachwyciła. Spodobał mi się klimat opowieści, magia, która tkwi w otaczającej przyrodzie oraz zwierzęta, które towarzyszą bohaterom. Urzekły mnie także ilustracje pani Małgorzaty. Idealnie pasowały do książki. 😍 W zeszłym roku ukazał się drugi tom "Żmije". Na pewno po niego sięgnę, aby poznać zakończenie tej historii. Sami musicie zdecydować czy chcecie sięgnąć po książkę. Książka ma swoje plusy i minusy, ale uważam, że mimo to warto dać jej szansę. 🙂