Arkadiusz Mielczarek

Majowa „Histeria” jest zbiorem opowieści i tekstów bardzo nierównych – jedne przyciągają od pierwszych stron, inne powalają niedoskonałościami i ciężko jest przebrnąć przez więcej niż połowę. Dlatego grzechem by było oceniać wszystkie zebrane prace jednym komentarzem. Także: 1. Cienie nad miastem to dialogi na jedną, nienaturalną modłę, otoczone opuchniętymi didaskaliami (tak, właśnie to nie są opisy, a raczej koślawe didaskalia). Fabuła całkowicie zniknęła pod tymi błędami, po prostu nie dało się tego czytać. Jednak uparcie przebrnąłem, chyba tylko z racji nagrodzenia tej opowieści, i oceniam opowiadanie 1/10 (słuchowisko również zostało przygotowane niedbale, lektor gaśnie w pół słowa) – ogromne rozczarowanie. 2. Limitholoris zasługuje na notę bardzo dobrą 7+/10. Przekonujący, bardzo realistyczny bohater, jakby wyjęty z blokowej, choć smutnej bajki. Pierwsze zdanie prowokuje kolejne, a te następne i następne akapity. Bardzo zręczny język. 3. Mur jest tak naszpikowany kolejnymi „potwornościami” (już od pierwszego zdania),że nie dobrnąłem do połowy tekstu. Od tej przesady, tego przeładowania usilnymi straszydłami opowiadanie staje się karykaturą horroru, całkowicie pozbawioną klimatu. Dałem sobie spokój od połowy, więc oceny nie wystawiam, choć widać u autorki zacięcie pisarskie i chętnie przeczytam coś bardziej stonowanego, jeśli tylko popełni taki tekst. 4. Noblowski cyrograf całkowicie mnie nie zainteresował, a nawet zniesmaczył. Odpuściłem czytanie po fali kiepskich opisów: 1/10. 5. Ojczulek Denke – prościutka historia, właściwie to nawet i pojedynczy kąsek (niekoniecznie łakomy) do chapnięcia na raz, bez większych zachwytów. Jest nieźle: 6/10. 6. Otchłań widzących – bardzo zręczny, bardzo dobry styl (rzadko zdarzyło się słabsze zdanie); opowiadanie wymaga skupienia uwagi, może też nieco dusi się w określonym limicie stron, a fabuła… jak kto woli. Warsztatowo świetnie, fabularnie jestem na nie: 5/10. 7. Pamiątka z dzieciństwa to tekst, w którym bohater to bardzo wyrazista postać, otulona przyjemną narracją. Niestety całkowicie nie przekonuje mnie motywacja nią kierująca, zadra w psychice, którą tak usilnie narrator nam wpycha pod nos. Jest tego za dużo albo i w ogóle to zbędne. Obniżam za to notę o dwa punkty: 6/10. 8. Pandur prezentuje się znamiecie. Dobre opowiadanie, warte uwagi. Jednak zęby zgrzytały, gdy w stylizowany na miniony dawno wiek język wkradały się potocyzmy typu „serio” (kilkukrotnie tego typu wybryki). Jakby zabrakło korekty: 7/10. 9. Po moje złoto, po twoją krew straszy już samym tytułem i krzyczy: nie sięgaj po mnie, ale od pierwszego tylko akapitu historia mnie porwała. Jest to najlepsze z opowiadań w numerze, ale wygląda też na najsłabiej zredagowane (literówki i inne): 8/10. 10. Przesiadka – bardzo dobre, jest i pomysł, jest i bohater, jest i klimat, może nieco zbędny epilog; i bez tego można się rozeznać w historii: 8/10. 11. Dziwna opowieść Reymonta to po prostu marna opowieść. Fajnie, że tekścik został przypomniany, jednak stanowi bardziej ciekawostkę niż jest w stanie sprowokować jakieś wrażenia: 3/10. Artykuł kończący majową Histerię nieco lakoniczny; właściwie to za mało jest artykułów, w stosunku do opowiadań. Poza tym w wersji mobi tekst jest czasem kopniętą kursywą, bez żadnego uzasadnienia, jakby to było jakieś niedopatrzenie (a i .pdf jest kulawo sformatowany – w tekście są całe dziury po wyrównaniu tekstu; gdzieniegdzie też zabrakło kilku przecinków, a czasem pojawiły się niepotrzebne). Wyszło średnio, trochę niechlujnie, choć przebija się przez czasopismo jakiś pomysł i dla przynajmniej 4-5 tekstów warto zanurzyć się w majową Histerię.