Chłopiec i jego świnka

Jack, bohater „Gwiazdkowego Prosiaczka”, nie ma jeszcze dziesięciu lat, ale jego życie było niezwykle bogate w trudne wydarzenia. Rozstanie rodziców, przeprowadzka do innego miasta, obca szkoła, nowy mąż mamy i jego córka, która z sympatycznej koleżanki przeobraża się w koszmarną, złośliwą siostrę. To bardzo dużo zmian jak na małego chłopca. Na szczęście Jack ma przyjaciela, który wszystko rozumie i pomaga mu uporać się z życiowymi zawirowaniami.

Daj Proś, w skrócie DP – szmaciana świnka z brzuszkiem pełnym plastikowych kulek i klapniętymi uszkami – jest jedyny w swoim rodzaju. Kocha przygody, ma raciczki idealne do wycierania chłopięcych łez i pachnie idealną mieszanką wspólnych kryjówek, domu i perfum mamy. DP jest jedyną niezmienną rzeczą w życiu Jacka, jego kołem ratunkowym i bezpieczną przystanią. Nic więc dziwnego, że kiedy Daj Proś ginie, chłopiec wpada w rozpacz. Na dodatek nikt nie rozumie, że DP był wyjątkowy i nie można go zastąpić pierwszym lepszym Gwiazdkowym Prosiaczkiem kupionym w centrum handlowym.

Sekretne życie Rzeczy

DP ginie w wigilię Bożego Narodzenia – szybko okazuje się, że to noc cudów i przegranych spraw. Rzeczy w pokoju Jacka ożywają i opowiadają mu o Krainie Zgub. To miejsce, do którego trafiają wszystkie przedmioty, które ludzie zapodziali, posiali, odłożyli i zapomnieli gdzie. Nie ma wątpliwości, że trafił tam również DP, a Wigilia to jedyna okazja, żeby Jack odzyskał przyjaciela. Musi tylko sam się zgubić. Świat zaginionych Rzeczy, do którego trafiają Jack i pomagający mu w misji Gwiazdkowy Prosiaczek, jest tajemniczy, mroczny i niebezpieczny. Zawieruszone, Nietrwałe, Gdzietowcieło i Pustkowie Nieopłakiwanych to miejsca, których atmosfera równie dobrze mogłaby być wytworem wyobraźni Neila Gaimana. Ożywione przedmioty o ludzkich cechach przypominają mieszkańców Krainy Czarów i Drugiej Strony Lustra, a podróż Jacka i GP ma w sobie coś z przygód Dorotki w Krainie Oz.

Odnalezienie DP okazuje się być dużo bardziej ryzykowne, niż Jack się spodziewał. Krainą Zgub rządzi Lamus, okrutny i brutalny władca. Jego ulubioną rozrywką jest polowanie na zagubione Rzeczy i wysysanie z nich życia. Stary matchbox, którego Jack dostał od taty, opowiada: „To przez niego rzeczy wypadają z kieszeni, kiedy myślisz, że są bezpieczne. To on mąci ci w głowie i zapominasz, gdzie położyłeś długopis. Lamus najchętniej bezpowrotnie wessałby do swojego królestwa każdą należącą do ludzi Rzecz”. Kiedy po Krainie Zgub roznosi się wieść o żywym chłopcu szukającym swojego przyjaciela, Lamus zarzeka się, że nie spocznie, dopóki nie złapie go i nie pożre.

Z Hogwartu do Krainy Zgub

Autorki „Gwiazdkowego Prosiaczka” nie trzeba przedstawiać chyba nikomu. Po 14 latach od wydania ostatniego tomu serii o Harrym Potterze J.K. Rowling wraca ze sfery kryminałów do świata dziecięcej wyobraźni. Jak mówi w wywiadach, pomysł na gwiazdkową historię Krainy Zgub zrodził się, paradoksalnie, podczas wakacji w bardzo gorącym miejscu. Kiedy jej rodzina spędzała czas na plaży, ona siedziała pod parasolem i tworzyła coraz dziwniejsze i mroczniejsze rejony, które w przyszłości miał odwiedzić Jack. „Wszelkie podobieństwa między Rzeczami na niniejszych stronicach i Rzeczami, które nasza rodzina mogła zgubić lub znaleźć, są oczywiście całkowicie zamierzone" – dodaje w podziękowaniach na końcu książki.

Za okładkę i ilustracje „Gwiazdkowego Prosiaczka” odpowiada Jim Field. Polscy czytelnicy mogą kojarzyć jego charakterystyczny styl z bestselleru dla dzieci – „Mysz, która chciała być lwem”. Artysta ożywił postaci stworzone przez J.K. Rowling i nadał kształt fascynującym miejscom, które wymyśliła. Dzięki jego ilustracjom czytelnik jeszcze głębiej zanurza się w mrocznej Krainie Zgub, kibicuje Jackowi i Gwiazdkowemu Prosiaczkowi i angażuje się w losy napotkanych przez nich Rzeczy.

Zwykły chłopiec w świecie pełnym magii

Tak jak książki o Harrym Potterze, „Gwiazdkowy Prosiaczek” pełen jest magii. Jednak głównymi bohaterami są zupełnie zwyczajny chłopiec i zwykła (no, prawie) świnka-maskotka. Nie mają nadprzyrodzonych mocy ani magicznych artefaktów, nie znają zaklęć czy magicznych sztuczek. W swojej misji mogą polegać wyłącznie na własnej odwadze i sprycie. Na szczęście w noc cudów i przegranych spraw los uśmiecha się do nich – na swojej drodze spotykają Rzeczy przyjazne, uczynne, odważne i skore do pomocy, w tym pewnego niezwykle dzielnego Niebieskiego Króliczka i Świętego Mikołaja.

„Gwiazdkowy Prosiaczek” jest wzruszającą historią o tym, jak miłość napędza nas, daje odwagę i siłę do działania, nawet kiedy sytuacja wydaje się beznadziejna. O tym, że można z całego serca pokochać więcej niż jedną osobę (lub Rzecz!) i to jest w porządku. O tym, że czasami najlepsze, co możemy podarować tym, których kochamy, to pamięć o nich. Jest o narodzinach przyjaźni i o tym, że nie wszystko można – i trzeba – robić samemu. O nadziei (a nawet Nadziei) niosącej do celu, kiedy wydaje się, że już się wyczerpało wszystkie możliwości. I może jeszcze o tym, że czasami Rzeczy (i osoby) zachowują się niemiło, bo boją się odrzucenia.

Bardzo ciekawe rozmowy

W jednym z wywiadów dotyczących najnowszej książki J.K. Rowling stwierdza: "W tej książce jest kilka problemów, które mogą zapoczątkować bardzo ciekawe rozmowy". I rzeczywiście, dająca do myślenia jest już sama koncepcja tego, że wszystkie przedmioty ożywają, kiedy ludzie przeleją na nie chociaż trochę uczucia (to może być ulubiony długopis, kartka z ważną notatką, ukochana maskotka). Co dzieje się z tymi przedmiotami, kiedy je zgubimy? A kiedy o nich zapominamy? Czy Rzeczy, których mamy tak dużo, zasługują na swój los? Czy wyrzucanie zamiast naprawiania, nonszalanckie zapodziewanie przedmiotów zbywalnych nie jest dla tych Rzeczy brakiem szacunku?

Dobrym punktem wyjścia do rozmów o ważnych sprawach jest też tło historii, czyli doświadczenia Jacka w prawdziwym świecie: rozwód rodziców, odnajdowanie się w nowym środowisku, konflikt z przyszywaną siostrą i źródło jej zachowań, które Jack poznaje podczas swojej podróży.

„Zawsze podobała mi się myśl, że moje książki są czytane głośno na dobranoc. Myślę, że «Gwiazdkowy Prosiaczek» w szczególności nadaje się do czytania na głos młodszym dzieciom" – mówi J.K. Rowling. Wydawca rekomenduje „Gwiazdkowego prosiaczka” dla czytelników powyżej 8 roku życia. Młodszym (i wrażliwym) dzieciom przy lekturze przyda się wsparcie dorosłych, bo jak przystało na prawdziwą baśń, w „Gwiazdkowym Prosiaczku” nie brakuje chwil grozy i niebezpieczeństw czyhających na Jacka i jego towarzyszy. Im głębiej w Krainę Zgub wchodzą bohaterowie, tym robi się dziwniej i straszniej.

„Gwiazdkowy Prosiaczek” jest jedną z tych książek, które czyta się, lekko wstrzymując oddech z przejęcia. To emocjonująca i podnosząca na duchu opowieść, która zaangażuje dzieci, a rodzicom być może pozwoli zatrzymać się na moment i przypomnieć sobie, co jest naprawdę ważne.

Przeczytaj fragment powieści „Gwiazdkowy Prosiaczek”

Gwiazdkowy Prosiaczek

Issuu is a digital publishing platform that makes it simple to publish magazines, catalogs, newspapers, books, and more online. Easily share your publications and get them in front of Issuu's millions of monthly readers.

Książka „Gwiazdkowy Prosiaczek” jest już dostępna w sprzedaży.

Artykuł powstał we współpracy z wydawnictwem Media Rodzina