Wszyscy uważamy, że Keanu Reeves jest breathtaking!

Fani uwielbiają go za role w filmach „Speed: Niebezpieczna prędkość”, „Dracula”, a także za takie ikoniczne postaci jak Neo czy John Wick, a internet ogłosił go swoim królem.

Za zniewalającym uśmiechem Keanu Reevesa kryje się jednak wiele smutku. Aktor wychowywał się bez ojca, który był uzależniony od narkotyków i odsiadywał wyrok. Stracił trzy ukochane osoby. Jego najlepszy przyjaciel River Phoenix zmarł po przedawkowaniu kokainy. Jedyne dziecko gwiazdora urodziło się martwe w ósmym miesiącu ciąży. A ukochana zginęła w wypadku samochodowym.

Poznaj historię jedynego hollywoodzkiego aktora, któremu woda sodowa nie uderzyła do głowy i który pomimo sukcesu pozostaje sobą. Przeczytaj o Keanu jeżdżącym metrem i samotnie jedzącym kanapki na ławce w parku. O aktorze, który jest prawdziwym wzorem do naśladowania.

O autorkach

Kitty Curran i Larissa Zageris to twórczy duet, który powstał w Chicago. Napisany przez nie interaktywny romans „My Lady’s Choosing” znajduje się na listach bestsellerów zarówno „Harpers Bazaar” i BuzzFeeda, jak i Nowojorskiej Biblioteki Publicznej. Są współtwórczyniami wiralowej powieści ilustrowanej pod tytułem „Taylor Swift: Girl Detective in The Secrets of Starbucks Lovers”. Ich najnowszy komiks, „13 Go Mad In Wiltshire”, pojawił się w zbiorze „The Wicked + The Divine The Funniest #1” wydanym przez Image Comics. Nagrały pilot serialu, który przeszedł do drugiej rundy Sundance Episodic Lab w 2019 roku. Uważają, że to jedyna słuszna decyzja, by ich druga książka wydana przez Quirk Books została poświęcona komuś, kogo – podobnie jak miliony osób na świecie – bardzo kochają. Larissa wychowała się w Midlothian w stanie Illinois i studiowała scenopisarstwo oraz film na Uniwersytecie w Nowym Jorku. Oprócz prozy pisze także dramaty i scenariusze. Podobnie jak Keanu Reeves jest silną Panną.

Kitty dorastała w Londynie i jako dziecko była dla Keanu Reevesa tym, kim Stan dla Eminema. Teraz jest dorosłym Stanem Keanu, mieszka w Chicago, tworzy komiksy i ilustruje tak zwane suchary. Pije też dużo herbaty.

Przeczytaj fragmenty książki „Keanu Reeves. W roli głównej”

Fragment 1.

Wszyscy uważamy, że Keanu Reeves jest breathtaking!

Fani uwielbiają go za role w filmach Speed: Niebezpieczna prędkość, Dracula, a także za takie ikoniczne postaci jak Neo czy John Wick, a internet ogłosił go swoim królem.

W nowej książce „Keanu Reeves. W rolach głównych” poznacie historię jedynego hollywoodzkiego aktora, któremu woda sodowa nie uderzyła do głowy i który pomimo sukcesu pozostaje sobą. Przeczytaj o Keanu jeżdżącym metrem i samotnie jedzącym kanapki na ławce w parku.

Mówiono o nim, że zdecydowanie za często posługuje się „surferską gadką”, choć osąd ten wydała kultura, której krótkie zainteresowanie surfingiem opierało się na wyzysku. Rząd zakazał nam wyjawienia czytelnikom, ile pozbawionych polotu nagłówków dotyczących Keanu bazowało na słowach dude i whoa!, ale można śmiało powiedzieć, że jest ich więcej niż agentów Smithów w Matrixie Reaktywacji. Niejeden raz mówiono o nim, że na ekranie wygląda jak kłoda.

Ale to już przeszłość. Teraz żyjemy w upojnych czasach Keanu z trzech Johnów Wicków.

Więc… Szybkie pytanko, mądrale.

Co spowodowało nastanie Keanusansu?

I dlaczego nastał teraz?

KEANUSANS

Życie Keanu Charlesa Reevesa jest tak zaskakująco rozległy i pełen interesujących zwrotów i niespodzianek, że niemożliwe zdaje się zawarcie ich wszystkich w krótkiej, choć poświęconej mu w całości książeczce. Ale! Istnieje kilka soczystych kąsków, które wyłuskałyśmy dla ciebie z licznych internetowych podsumowań, artykułów, list i pokazów slajdów. Tak więc, aby pomóc ci odpowiedzieć na najtrudniejsze pytania w Milionerach, podajemy nasze ulubione „internetowe Keanu‑ciekawostki”.

• Keanu Charles Reeves uraczył świat swoją wspaniałą osobą 2 września 1964 roku w Bejrucie w Libanie. Jego rodzicami są angielska projektantka kostiumów Patricia Taylor i Amerykanin, Samuel Nowlin Reeves Junior.
• Po rozwodzie rodziców Keanu często się przeprowadzał – do Sydney, Nowego Jorku i Toronto. W rezultacie w ciągu pięciu lat uczęszczał do czterech różnych szkół średnich. Jeśli chodzi o naukę, Keanu twierdzi, że był średnim uczniem, ale dobrze mu szło z angielskim i kreatywnym pisaniem. Należał do drużyny szachowej i był tak skuteczny na hokejowej bramce, że zaskarbił sobie przydomek „Mur”.
• Keanu zdobył w końcu miejsce w prestiżowej szkole sztuk scenicznych, ale taki był z niego buntownik, że wyrzucono go, gdy miał ledwie szesnaście lat! Ì Możliwe, że to zgubny wpływ brytyjskiej komedii sprowadził młodego Reevesa na złą drogę. Jak sam powiedział: „Wychowałem się na programie The Two Ronnies i Monthy Pythonie… Zawsze lubiłem kąśliwe żarty. Może właśnie dlatego dostałem list z tamtej szkoły”. Uważamy, że to prawdopodobne przypuszczenia i BBC powinno się wytłumaczyć.
• Keanu pokochał aktorstwo – i dostał hopla na punkcie Shakespeare’a – w młodym wieku. Jako nastolatek zagrał Merkucja w Romeo i Julii. Choć minęło nieco czasu, zanim znów podjął się gry w spektaklu Shakespeare’a, niedługo po swoim występie rzucił szkołę i przeprowadził się do Los Angeles.
• Kiedy Keanu był młody i grał w Los Angeles, chował zarobione pieniądze w koszu na pranie. Wyciągał z kosza tyle, ile było mu potrzeba, a resztę zostawiał na potem. Wyobrażamy sobie, że jego zespół menadżerski ma bardziej wyszukane metody niż wiklinowy kosz, ale kto to wie?
• Keanu jest perfekcjonistą. Słynie z tego, że nie szczędzi sobie wyzwisk i pracuje bez wytchnienia, aż scena wyjdzie idealnie.
• Keanu opisał samego siebie jako „potrójne zagrożenie spod znaku Panny”. W 2010 roku w Wielkiej Brytanii więcej chłopców dostało na imię Keanu niż Jeffrey, Malcolm, Braden, Devin, Graham, Keith, Roland, Desmond, Emmet lub Roger. Imię to jest szczególnie popularne w Londynie.
• Keanu Reeves czekał cierpliwie przez dwadzieścia minut w deszczu, żeby dostać się na imprezę na zakończenie zdjęć do filmu „Objawienie”, w którym występował, ponieważ jest zbyt uprzejmy, żeby robić wokół siebie szum. Po wyjaśnieniu nieporozumienia właściciel klubu powiedział: „Nie wiedziałem, że czekał, a on nie przyszedł się do mnie poskarżyć! To bardzo wyluzowany człowiek”.
• W 1997 roku w jednej z bocznych ulic w Zachodnim Hollywood Keanu został sfotografowany w towarzystwie bezdomnego mężczyzny. Jedli razem przekąski, wspólnie czegoś się napili, a Keanu opierał się o plecy mężczyzny, słuchając, co ten ma mu do opowiedzenia. To nie była PR‑owa ustawka. Keanu po prostu robi takie rzeczy.
• Do zajęć, którymi kiedyś parał się Keanu, należą: ostrzenie łyżew (jak na Kanadyjczyka przystało), prace ogrodnicze i gotowanie czterdziestu pięciu kilogramów makaronu dziennie w małej knajpce o nazwie Patissima. (Nim skończył osiemnaście lat, awansował na kierownika, ale zrezygnował z pracy na rzecz aktorstwa).
• Keanu od początku ma tego samego menadżera. Jest nim Erwin Stoff.
• Keanu zagrał człowieka‑psa imieniem Ortiz w kultowym filmie „Freaked” i niewymienionego w napisach końcowych bezdomnego w „Poetic Justice – film o miłości”.
• Jak na bożyszcze ludu jest bardzo autoironiczny. „Jestem idiotą i nic na to nie poradzę. Niektórzy są mądrzy, a inni głupi. Tak się składa, że właśnie spędzasz czas z głupkiem”.
• Mimo powyższego stwierdzenia potrafi wyrecytować z pamięci sonet trzydziesty Shakespeare’a. Odrzucił także rolę w filmie „Gorączka” Michaela Manna (w której ostatecznie obsadzono Ala Pacino), bo po tym, jak skończył kręcić „Speed: Niebezpieczna prędkość”, wolał zagrać Hamleta w kanadyjskim teatrze.
• Mimo że jest dyslektykiem, pochłania książkę za książką. Na swoim koncie ma „W poszukiwaniu straconego czasu” Marcela Prousta, które liczy sobie milion dwieście sześćdziesiąt siedem tysięcy i sześćdziesiąt dziewięć słów. Najwyraźniej jeszcze nie ma dość.
• Podczas kręcenia „Spaceru w chmurach” dostał w twarz krążkiem hokejowym. Następnego dnia biedny Keanu odgrywał scenę pocałunku z sześcioma szwami!
• Zagrał postać Jamesa Deana w remake’u „Buntownika bez powodu”, który jakimś cudem posłużył jako tło teledysku Pauli Abdul do piosenki Rush Rush z 1991 roku.
• Przez dziesięć lat Keanu grywał także w hokeja z nieznajomymi. „Kiedyś na stacji benzynowej zobaczyłem grupę kolesi, którzy mieli sprzęt hokejowy w bagażniku, i zapytałem ich, co robią. Powiedzieli, że grają w ulicznego hokeja i że mogę się przyłączyć. I tak zacząłem brać udział w meczach ulicznego hokeja − co weekend przez dziesięć lat”.
• Keanu nie tylko wciąż jeździ metrem, ale ustępuje miejsca innym pasażerom (istnieją nagrania, które to potwierdzają).
• W scenie zaślubin Keanu i Winony Ryder w „Draculi” ceremonię przeprowadził prawdziwy pop! To oznacza, że – technicznie rzecz biorąc – naprawdę są małżeństwem! Jeśli bardzo, bardzo przymrużysz oko!
• Wszechświat bardzo się stara zabić Keanu, ale jak do tej pory aktorowi udało się uniknąć lodowatego uścisku kostuchy. Dlatego też podejrzewamy, iż „Szalona wyprawa Billa i Teda” to film dokumentalny. Obrażenia doznane podczas wypadków motocyklowych to między innymi złamania kości stawu skokowego, żeber, wybite zęby i pęknięcie śledziony. Trzeba też dodać pewną niezapomnianą chwilę, gdy jeden z ratowników medycznych upuścił nosze, na których leżał Keanu, podczas ładowania ich do karetki.
• Mimo kiepskich doświadczeń Keanu uwielbia motocykle do tego stopnia, że założył z przyjacielem własny biznes − Arch Motocycle Company. Wspólnie produkują luksusowe motocykle, które kosztują siedemdziesiąt osiem tysięcy dolarów za sztukę.
• Agenci Keanu, którzy uważali, że jego imię jest zbyt egzotyczne, na wczesnym etapie jego kariery sugerowali mu różne pseudonimy sceniczne, między innymi K.C. Reeves i Norman Kreeves. Keanu, który w akcie egzystencjalnej rozpaczy skonsultował się z oceanem, zaproponował przydomek Chuck Spadina. Pozwolono mu pozostać przy własnym imieniu i nazwisku.
• W 1990 roku fani wdarli się na teren posiadłości Keanu. Zamiast zadzwonić po policję, aktor napił się z nimi piwa. (Na Reddicie można zobaczyć zdjęcia).
• Keanu kupił Świętą Strzelbę – rekwizyt z planu filmu „Constantine”. Był to prezent dla reżysera Francisa Lawrence’a.
• Podczas kręcenia sceny walki w klubie do filmu „John Wick” Keanu miał grypę i czterdziestostopniową gorączkę.
• Jedno z ulubionych powiedzeń Keanu to „niewinna dobra zabawa”. Lubi też określać różne rzeczy mianem „ubawu”, nazywać ludzi „kotami” i odpowiadać na pytania zdaniem: „Dziś dokonam wyboru”, bez względu na to, jak one brzmią.
• Keanu zgodził się na zmniejszenie swojej gaży za udział w filmie „Adwokat diabła” o dwa miliony dolarów, żeby producenci mogli zatrudnić Ala Pacino, i ponoć o dziewięćdziesiąt procent za grę w „Sezonie rezerwowych”, żeby mogli dać angaż Gene’owi Hackmanowi.
• Keanu otrzymał procent z wpływów z Matrixa, w wyniku czego, po tym, jak film stał się wielkim przebojem, wzbogacił się o trzydzieści pięć milionów dolarów. Podczas negocjowania swojego udziału w zyskach z kontynuacji serii postanowił odstąpić część wynagrodzenia ekipom odpowiedzialnym za efekty specjalne i pracę na planie. Krążą pogłoski, że kwota, z której Reeves zrezygnował na ich rzecz, opiewała na siedemdziesiąt milionów dolarów.
• Podobno za pośrednictwem prywatnej fundacji Keanu w tajemnicy dofinansowuje szpitale dziecięce i jednostki prowadzące badania nad chorobami nowotworowymi.
• Ukochana Keanu z „Na fali”, Lori Petty, powiedziała w oficjalnym wywiadzie: „O tak, on umie się całować… Jest bez dwóch zdań bardzo utalentowany. Tego nie da się nauczyć. Ma boski dar i bardzo ciężko pracuje… Niczego więcej nie potrzeba: tylko daru od Boga i ust”. To nie ciekawostka, ale chciałybyśmy, by prześladowało cię to w snach. Nie musisz dziękować.
• Mama Keanu stworzyła kostium, który Dolly Parton miała na sobie na okładce jednego z numerów „Playboya” z 1978 roku. Dziewiętnastoletni Keanu włożył go później jako halloweenowy kostium, choć niestety nie istnieją żadne zdjęcia z tego wspaniałego wydarzenia.
• Chociaż Keanu jest wyluzowanym gościem, to ludzie uwielbiają pozywać go do sądu. Wśród powódek była kobieta, która twierdziła, że Keanu ją zahipnotyzował i udając jej byłego męża, sprawił, że zaszła w ciążę. Po wykonaniu testu DNA, który wykazał, że Keanu nie jest ojcem, pozew odrzucono.

Pierwsza i jedyna książka o Keanu zawiera te i jeszcze więcej smaczków, faktów i tajemnic z życia gwiazdora. Opisuje jego relacje z najlepszym przyjacielem, który zmarł przedwcześnie, a także zmagania z producentami filmowymi, którzy wykluczyli go z show biznesu na lata. Wyjaśnia co stało się, że nastała epoka Keanu i jak bardzo miało na to wpływ dobre oraz skromne serce aktora.

Fragment 2. O Cyberpunku 2077

„Było to dla mnie ciekawe, bo w grach są pewne rzeczy, których nie robi się w filmach… na przykład musiałem głębiej zastanowić się nad tym, jak mój bohater zachowuje się w momentach bezczynności” – powiedział aktor w wywiadzie udzielonym „Entertainment Weekly” w czerwcu 2019 roku. „To coś bardzo charakterystycznego dla gier. Powiedzmy, że twój bohater podejmuje decyzję: jesteś w kadrze i powinieneś zrobić choćby coś takiego [tu ciężko wzdycha]”. Keanu, zapytany o to, co zachęciło go do współpracy z CD PROJEKT RED, pochwalił ich sposób prowadzenia fabuły oraz wrażenia, jakich stworzone przez nich gry dostarczają graczom, którzy mogą wybrać swoją ścieżkę, zamiast realizować ustalony scenariusz aż po z góry określony finał. „Masz wiele opcji wyboru, by określić to, jaki jesteś” – zaznaczył Keanu w rozmowie z „Entertainment Weekly”. „Jaki jest twój bohater? Jak wygląda, a przede wszystkim jak się zachowuje? Jakimi kategoriami myśli? Co jest dla niego ważne? Siła czy inteligencja? Możesz przejść grę w dany sposób, a potem na wiele kolejnych i odkryć nowe sceny… Jako osoba, która sama tworzy fabuły, uważam, że to fajne”. Ludzie z CD PROJEKT RED najwyraźniej też uznali metody pracy Keanu za fajne. „Coś takiego rzadko się spotyka… Keanu przyjmuje uwagi. Ma w sobie pokorę. Nie robi z siebie gwiazdy i nie zgrywa ważniaka. Świetnie się z nim pracuje” – powiedział Paweł Sasko, lead quest designer gry Cyberpunk 2077, w rozmowie z portalem Gamespot w czerwcu 2019 roku. „Chyba podczas wywiadu dla IGN Keanu został zapytany o to, czy spodziewał się takiej reakcji [na scenie E3], na co odpowiedział: «Nie, nie chodziło o mnie. Chodziło o CD PROJEKT i Cyberpunk. Ludzie ich kochają». Wiem, że nasza firma ma wielu fanów, ale… Keanu jest chyba jedynym człowiekiem na świecie, który może wejść na scenę i nie zrobić absolutnie niczego, tylko patrzeć na ludzi, a im i tak totalnie odbije”. Premierę Cyberpunk 2077 zaplanowano na wrzesień 2020 roku. Czy sukces tej gry doprowadzi do powstania nowego serialu z udziałem Keanu i chwytliwą piosenką oraz nowych memów? Kto wie. Ale możliwości są… zachwycające.

Fragment 3. O aktorstwie

Mimo to w gwiazdorskiej karierze Keanu jest coś, co oddziela go od pierwszoplanowych aktorów w typie macho. Nie chodzi tylko o to, że wykazywał delikatność i wrażliwość, które nie pasowały do gwiazdy filmów akcji (choć to zdecydowanie prawda). Nie żeby był jedynym aktorem późnych lat osiemdziesiątych i wczesnych dziewięćdziesiątych ze szczególną zdolnością do grania wrażliwych facetów, którzy skrycie są twardzi, lub twardzieli skrywających wrażliwość – Riverowi Phoenixowi i Johnny’emu Deepowi też świetnie to wychodziło.

To połączenie seksapilu i niepewności doskonale trafiało w gusta pokolenia Nevermind, którego postrzeganie męskości dopiero wyłaniało się z przykurzonego kokonu ulepionego przez powojenne pokolenia. Ale w przypadku Keanu wyjątkowy był już sam sposób, w jaki przedstawiano jego wrażliwość: momentami zdawała się ona niemal kobieca. Jeśli chodzi o Reevesa, pod wieloma względami prawdziwymi punktami odniesienia nie są inni aktorzy pierwszoplanowi, a jego filmowe partnerki. Praca kamery w filmach takich jak „Na fali” i „Mały Budda” (1993), która śledzi jego ciało z charakterystyczną sugestywnością, zwykle zarezerwowaną dla aktorek, taksowanych z góry na dół przez ekranowych partnerów. Keanu jest w tych filmach postacią wartą obserwowania i tą, która obserwuje, bez wykraczania poza ramy tradycyjnej roli męskiej.

Fragment 4. River Phoenix

Keanu Reeves i River Phoenix znali się, odkąd Keanu wystąpił w filmie „Spokojnie, tatuśku” z 1989 roku. Grał w nim z Marthą Plimpton, utalentowaną aktorką i dziewczyną Rivera. Chłopcy zaprzyjaźnili się na planie filmu „Kocham cię na zabój” (1990) i przeszli do historii dzięki grze w „Moim własnym Idaho” Gusa Van Santa (1991). Ze wspólnych wywiadów i tego, w jaki sposób odegrali swoje role, można wnioskować, że darzą się ogromną sympatia, co sprawia, że przedwczesna śmierć Rivera wydaje się jeszcze boleśniejsza. River był bardziej wygadany i energiczny, a Keanu stanowił jego przeciwwagę. Przyjaciół łączyła zażyłość i radość życia, które dopiero się zaczynało. Na wczesnym etapie kariery Keanu (i w połowie kariery Rivera) kończyli za siebie zdania, dodawali sobie otuchy, pilnowali się wzajemnie, żeby woda sodowa nie uderzyła im do głów, i snuli plany co do swojej przyjaźni, kariery i przyszłości. Sandra Bullock powiedziała kiedyś, że nigdy nie spotkała nikogo takiego jak River – życzliwego, uczciwego, który mówił szalone rzeczy. Ale kiedy na planie filmu „Speed: Niebezpieczna prędkość” Bullock poznała Keanu, przyznała: „O Boże, on jest taki sam jak River”. W jednym z numerów magazynu „Interview” z 1991 roku znajduje się artykuł, w którym ci dwaj młodzi aktorzy z ekscytacją opowiadają o sztuce Shakespeare’a, w której razem wystąpią. Keanu mówi, że to będzie „ubaw” grać z Riverem w „Romeo i Julii”. „Ja będę Julią!” – rzuca River. Istnieje kilka ich wspólnych zdjęć z tamtego okresu i choć żadnego z aktorów nie można uznać za przeciętnego czy nieatrakcyjnego, razem są naprawdę piękni. Błyszczą. Ta więź i łącząca ich twórcza energia są czymś, co wnieśli ze swojej przyjaźni w pracę na ekranie, zwłaszcza w nieznośnie prawdziwą i lekko niepokojącą scenę przy ognisku w „Moim własnym Idaho”. Scena przy ognisku. Och, ten ból, ta nadzieja i rozczarowanie. Zacytowanie tej sceny byłoby jak zmiażdżenie motyla pomiędzy kartkami książki. W zamian ją opiszemy. Bohater Rivera, Mike, z wahaniem wyznaje miłość swojemu przyjacielowi Scottowi Favorowi, granemu przez Keanu, wiedząc, że on nie odwzajemnia tego uczucia. Scott słucha Mike’a, śledzi jego tok myślenia, nie mówi ani słowa… a potem go przytula. W momencie, w którym górę mogłyby wziąć odrzucenie lub wstręt, Scott pozwala Mike’owi cierpieć, ale po wszystkim przyciąga go do siebie i gładzi po włosach. Odrzucenie romantycznych uczuć Mike’a przez Scotta to nie akt okrucieństwa – to po prostu rzeczywistość. Dialog, cisza i napięcie w tej scenie wpisują się w jej brutalne piękno, oddają ból. River i Keanu napisali ją od nowa po tym, jak początkowo Van Sant zasugerował, żeby bohaterowie nie definiowali jasno swojej seksualności albo romantycznych uczuć względem siebie. Plan był taki, że na pustyni Scott i Mike z nudów zrobią sobie dobrze. River wyobrażał to sobie inaczej, więc siadł z Keanu i na podstawie kwestii, które zapisał na skrawkach papieru, i poprzez improwizację, stworzyli razem scenę, która stała się sercem całego filmu. Zrobili to wspólnie. Jakiś czas po śmierci Rivera dziennikarz zapytał Keanu o tę przyjaźń. Po długiej ciszy Keanu zaczął się rozwodzić na temat zalet Rivera, aż w końcu odpowiedział: „Gdzie jest moja Julia? Gówno! Szlag!… To był naprawdę dobry gość”.

Artykuł sponsorowany