Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczerze powiedziawszy „Upadek” nie jest najprostszą w odbiorze książką. Wbrew swojej niewielkiej objętości podejmuje się niesamowicie wielu ciężkich, egzystencjalnych tematów. Jest pełna rozważań, a Camus ani na sekundę nie pozwala czytelnikowi „odpocząć”.
„Upadek” opowiada w zasadzie o trzech upadkach. Dosłownym (tym, którego narrator był świadkiem), moralnym (tym, którego narrator był przykładem) i społecznym (tym, który był głównym celem rozważań).
Wybitnie gorzka, celna i aktualna.

Szczerze powiedziawszy „Upadek” nie jest najprostszą w odbiorze książką. Wbrew swojej niewielkiej objętości podejmuje się niesamowicie wielu ciężkich, egzystencjalnych tematów. Jest pełna rozważań, a Camus ani na sekundę nie pozwala czytelnikowi „odpocząć”.
„Upadek” opowiada w zasadzie o trzech upadkach. Dosłownym (tym, którego narrator był świadkiem), moralnym (tym,...

Pierwsze spotkanie z twórczością Małeckiego. Ocenianie zbiorów opowiadań ma w sobie coś wyjątkowo trudnego. Bardzo ciężko zdefiniować jedną notą wszystkie oddzielne treści. Z drugiej strony - spójność jest tutaj niewielka, bardzo chaotyczna.
Narrator w pierwszym rozdziale przestawia się, nakreślając swoją „rolę”. Następnie łapie czytelnika za kark, przykłada do oczu kalejdoskop i nakazuje oglądać ludzkie życia, zmieniając bardzo szybko i formę i treść. Wydaje się zadawać czytelnikowi pytanie „Czy to życie różni się od poprzedniego? Czy ten bohater umarł mniej lub bardziej od następnego? Czy zostawił inny ślad?”
Przede wszystkim - „Ślady” są utworem czytanym w rytmie motywu przemijania i z puentą motywu momento mori.

Pierwsze spotkanie z twórczością Małeckiego. Ocenianie zbiorów opowiadań ma w sobie coś wyjątkowo trudnego. Bardzo ciężko zdefiniować jedną notą wszystkie oddzielne treści. Z drugiej strony - spójność jest tutaj niewielka, bardzo chaotyczna.
Narrator w pierwszym rozdziale przestawia się, nakreślając swoją „rolę”. Następnie łapie czytelnika za kark, przykłada do oczu...

Nie ma na świecie antywojennej powieści, która w aż tak brutalny sposób obrazuje barbarzyństwo wojen i ludzi, którzy za nie odpowiadają.
Niesamowicie mocna powieść. Nie sądziłem, że w niecałych 200 stronach da się zawrzeć tyle okrucieństwa i smutku, jednocześnie oddając w tak rzeczywisty sposób realia I wojny światowej.
Nie wiem, czy książka o takiej treści może być dziełem, bowiem treść nie urzeka pięknem, a raczej ohydą wydarzeń. Remarque, czapki z głów za ten manifest antywojenny!

Nie ma na świecie antywojennej powieści, która w aż tak brutalny sposób obrazuje barbarzyństwo wojen i ludzi, którzy za nie odpowiadają.
Niesamowicie mocna powieść. Nie sądziłem, że w niecałych 200 stronach da się zawrzeć tyle okrucieństwa i smutku, jednocześnie oddając w tak rzeczywisty sposób realia I wojny światowej.
Nie wiem, czy książka o takiej treści może być...