Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powtórzę po raz ostatni: odwagi.

Powtórzę po raz ostatni: odwagi.

-Możesz rozmawiać ze mną, o czym tylko zechcesz. -No więc... - zaczęłam - nie bardzo wiem, jak to powiedzieć... a nie chciałabym, żeby to źle zabrzmiało... Usiadł gwałtownie, odgarniając włosy z oczu, wyraźnie zaniepokojony. -Zrywasz ze mną? - zapytał. -Co takiego?! Nie, oczywiście, że nie. Wręcz odwrotnie. -A. - Opadł na plecy, uśmiechając się leniwie. - W takim razie masz zamiar mi się oświadczyć. - Nie ułatwiasz mi tego - rzekłam z pretensją w głosie.

-Możesz rozmawiać ze mną, o czym tylko zechcesz. -No więc... - zaczęłam - nie bardzo wiem, jak to powiedzieć... a nie chciałabym, żeby to źle zabrzmiało... Usiadł gwałtownie, odgarniając włosy z oczu, wyraźnie zaniepokojony. -Zrywasz ze mną? - zapytał. -Co takiego?! Nie, oczywiście, że nie. Wręcz odwrotnie. -A. - Opadł na plecy, uśmiechając się leniwie. - W takim razie masz zam...

Jak długo jeszcze? - zapytałam. Nie wiem, nigdy wcześniej nie umierałam. Godzina? Więcej? Wiem tyle co ty. Gdzie są te kojoty, kiedy człowiek ich wreszcie potrzebuje... Może szczęście się do nas uśmiechnie... jakiś zabłąkany szponowiec...

Jak długo jeszcze? - zapytałam. Nie wiem, nigdy wcześniej nie umierałam. Godzina? Więcej? Wiem tyle co ty. Gdzie są te kojoty, kiedy człowiek ich wreszcie potrzebuje... Może szczęście się do nas uśmiechnie... jakiś zabłąkany szponowiec...

-(...)Tylko dlatego, że nasze misje są słuszne, nie znaczy, że nie będą trudne. -A może nawet niewykonalne. -Nie możemy myśleć w ten sposób. Odbierzemy sobie całą odwagę.

-(...)Tylko dlatego, że nasze misje są słuszne, nie znaczy, że nie będą trudne. -A może nawet niewykonalne. -Nie możemy myśleć w ten sposób. Odbierzemy sobie całą odwagę.