Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzieliliśmy się naszym szczęściem z innymi, bo chociaż przeważnie jednak lub dwie rodziny podróżowały osobno, to wszyscy byliśmy cząstką większej społeczności".

Dzieliliśmy się naszym szczęściem z innymi, bo chociaż przeważnie jednak lub dwie rodziny podróżowały osobno, to wszyscy byliśmy cząstką wię...

Kiedy zdałam sobie sprawę, że nie ma zamiaru mnie zabić, nie poczułam ulgi. Nie bałam się przecież, byłam gotowa na śmierć. Najwyraźniej zawsze przyjazny mi Bóg miał wobec mnie jakieś inne zamiary, jakiś powód, by pozostawić mnie przy życiu. Rzekłam więc: -Co to znaczy? Weź mnie, kieruj mną. I ruszyłam w drogę".

Kiedy zdałam sobie sprawę, że nie ma zamiaru mnie zabić, nie poczułam ulgi. Nie bałam się przecież, byłam gotowa na śmierć. Najwyraźniej zaw...

Matka nie tknęła jedzenia, zanim wszystkie się nie najadłyśmy. Tak na prawdę to trudno mi sobie przypomnieć, żebym ją kiedykolwiek widziała przy jedzeniu, chociaż wiem, że przecież jeść coś musiała. Ale nawet jeśli na kolację nie było nic, mało kto robił z tego problem, płakał czy też skarżył. Płakać mogły tylko małe dzieci; starsze znały zasady i po prostu szły spać. Staraliśmy się zachować pogodę ducha, ciszę i spokój, bo przecież z boską pomocą jakoś się temu w końcu zaradzi. In'shallach, czyli: jeśli Bóg zechce- to nasza filozofia. Wiedzieliśmy, że nasze życie zależy od sił natury, a to przecież Bóg nad nimi panuje, a nie my".

Matka nie tknęła jedzenia, zanim wszystkie się nie najadłyśmy. Tak na prawdę to trudno mi sobie przypomnieć, żebym ją kiedykolwiek widziała ...

Nikt się nie skarżył i nie jęczał, nikomu nie przyszło na myśl, żeby na przykład rzucić propozycję: no to porozmawiajmy sobie o śmierci. Żyło się nam ciężko, przetrwanie wymagało wytężenia wszystkich sił, a pesymizm tylko by osłabił naszą życiową energię".

Nikt się nie skarżył i nie jęczał, nikomu nie przyszło na myśl, żeby na przykład rzucić propozycję: no to porozmawiajmy sobie o śmierci. Żył...

Mnie też to czasem przypadało. Szłam i szłam całymi dniami, dopóki nie znalazłam źródła. Powrót z pustymi rękami oznaczałby całkowitą klęskę, wtedy nie byłoby już dla nas żadnej nadziei. Trzeba było próbować aż do skutku. Wymówka "nie dałam rady" w ogóle nie wchodziła w grę. Matka mówiła, żebym znalazła wodę, więc musiałam ją znaleźć. Przebywając w świecie Zachodu, nie mogłam się nadziwić ludziom, którzy usprawiedliwiają się mówiąc na przykład: Nie mogę pracować, bo boli mnie głowa. Kiedy to słyszę, mam ochotę powiedzieć: Pozwól, że znajdę ci naprawdę ciężką pracę, już nigdy nie będziesz uskarżać się na to, co robisz".

Mnie też to czasem przypadało. Szłam i szłam całymi dniami, dopóki nie znalazłam źródła. Powrót z pustymi rękami oznaczałby całkowitą klęskę...