Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W końcu coś o prawdziwych wampirach ;] Ciekawa fabuła, interesujące postacie, ładna kreska. Opłaca się przeczytać.

W końcu coś o prawdziwych wampirach ;] Ciekawa fabuła, interesujące postacie, ładna kreska. Opłaca się przeczytać.

Nie będę ukrywać, że panią Canavan darzę jakimś niewytłumaczalnym szacunkiem i sentymentem. Po przeczytaniu trylogii „Czarnego Maga” zaczęłam wierzyć, że są jeszcze autorzy, którzy potrafią tworzyć – nie tylko odtwarzać (co w naszych czasach mimo wszystko jest rzadkością). Właśnie z tego powodu jeszcze bardziej nie mogę wybaczyć autorce faktu, że pierwszą część powieści czytałam prawie ze łzami w oczach. Niestety, nie przez ogromną dawkę emocji kipiącą z książki czy też dzięki wysokiemu poziomowi fabuły. Nie.

Byłam tak niewyobrażalnie zła i zawiedziona ‘Misją Ambasadora’, że przeczytanie 283 stron zajęło mi aż dwa tygodnie. Czemu? W pierwszej części powieści nie dzieje się zupełnie nic. I o ile rozumiem , że zawsze na początku powieści trzeba nakreślić obecną sytuację świata, nowych bohaterów itp., Canavan zdaje się troszkę brać czytelnika na wytrzymałość i sprawdzić, kto dotrwa do części drugiej. Rzeczywiście, dla tych odważnych czeka nie mała nagroda, bo dopiero wtedy akcja książki zaczyna się rozkręcać i to w piorunującym tempie. Niezliczona ilość pytań, zagadek i niedopowiedzeń nie pozwala oderwać się od powieści, a kiedy czytamy ostatnią stronę, mamy od razu ochotę na więcej. Czy jednak wysoki poziom drugiej części (mimo wszystko nadal będący niższy niż trylogii „Czarnego Maga”) jest w stanie uratować dzieło Canavan? Niestety nie. Kolejną „kulejącą” rzeczą są bohaterowie – zarówno ci, których znamy bardzo dobrze jak Sonea, Dannyl czy Cery jak i cała plejada nowych, przede wszystkim Lorkin (syn Sonei i Akkarina) i plemię Zdrajców. Nie da się uniknąć wrażenia, że postacie w „Misji Ambasadora” są tak jakby stworzone na siłę, bez mocnych, wyróżniających się charakterów. Podążają za stereotypami, przez co są aż do bólu przewidywalne. Nie będę wymieniać dalej wszystkich mankamentów, czytelnik na pewno je dostrzeże przyglądając się Lorkinowi.

Ocena, którą wystawiłam, nie ukrywam, jest troszkę na wyrost. Jest „kredytem zaufania” jaki daję całej „Trylogii Zdrajcy”, bo mimo licznych błędów, niedociągnięć, przewidywalności świat wykreowany przez panią Canavan jest pełen potencjału, uroku, jest porywający i oryginalny. Bardzo chcę wierzyć, że wszystkie te cechy powrócą w drugiej księdze trylogii.

/przeczytane pierwszy raz 13.07.2011/
/przeczytane drugi raz 21.10.2019/

Nie będę ukrywać, że panią Canavan darzę jakimś niewytłumaczalnym szacunkiem i sentymentem. Po przeczytaniu trylogii „Czarnego Maga” zaczęłam wierzyć, że są jeszcze autorzy, którzy potrafią tworzyć – nie tylko odtwarzać (co w naszych czasach mimo wszystko jest rzadkością). Właśnie z tego powodu jeszcze bardziej nie mogę wybaczyć autorce faktu, że pierwszą część powieści...

Zdecydowanie najlepsza część sagi. Autorka w końcu pokazuje na co ją stać tworząc barwne opisy świata i dość rozbudowane psychologicznie sylwetki bohaterów. Liczne zwroty akcji zmuszają nas poniekąd do zmiany oceny pewnych bohaterów (ale o tym ciiiii, przekonacie się sami ;)), co zdecydowanie ożywia fabułę i pragniemy zupełnie zanurzyć się w świecie magii.

Oceniam tę książkę dość wysoko, jednak nie tylko za samą jej treść. Coś czuję i mam taką nadzieję, że pani Canavan jeszcze namiesza w pisarskim świecie. I szczerzę jej tego, po przeczytaniu tej sagi, życzę!

Zdecydowanie najlepsza część sagi. Autorka w końcu pokazuje na co ją stać tworząc barwne opisy świata i dość rozbudowane psychologicznie sylwetki bohaterów. Liczne zwroty akcji zmuszają nas poniekąd do zmiany oceny pewnych bohaterów (ale o tym ciiiii, przekonacie się sami ;)), co zdecydowanie ożywia fabułę i pragniemy zupełnie zanurzyć się w świecie magii.

Oceniam tę...