Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dlaczego trzeba stanąć w obliczu śmierci, by nauczyć się doceniać każdy dzień? Dlaczego musimy czekać, aż niemal skończy nam się czas? Dopiero wtedy zaczynamy spełniać marzenia, które mieliśmy, gdy wydawało nam się, że jesteśmy nieśmiertelni. Dlaczego nie patrzymy na ukochaną osobę, jakbyśmy mieli jej już nie zobaczyć? Gdybyśmy to robili, nasze życie byłoby cudowne. Byłoby prawdziwe i pełne...

Dlaczego trzeba stanąć w obliczu śmierci, by nauczyć się doceniać każdy dzień? Dlaczego musimy czekać, aż niemal skończy nam się czas? Dopiero wtedy zaczynamy spełniać marzenia, które mieliśmy, gdy wydawało nam się, że jesteśmy nieśmiertelni. Dlaczego nie patrzymy na ukochaną osobę, jakbyśmy mieli jej już nie zobaczyć? Gdybyśmy to robili, nasze życie byłoby cudowne. Byłoby pra...

Młodość i piękno przemija. Przyzwoitość ludzka – nie.

Młodość i piękno przemija. Przyzwoitość ludzka – nie.

-Nie martw się. Serce nie kość. Nie da się go tak naprawdę złamać".

-Nie martw się. Serce nie kość. Nie da się go tak naprawdę złamać".

- Możesz wypełnić swoje życie ładnymi rzeczami, ale ładne rzeczy nie wypełnią dziur w twojej duszy. - A co wypełnia dziury w duszy? Samson lustruje przez chwilę moją twarz. - Fragmenty duszy kogoś innego.

- Możesz wypełnić swoje życie ładnymi rzeczami, ale ładne rzeczy nie wypełnią dziur w twojej duszy. - A co wypełnia dziury w duszy? Samson lustruje przez chwilę moją twarz. - Fragmenty duszy kogoś innego.

Może nie trzeba znać czyjejś przeszłości, żeby zrozumieć, kim ten człowiek jest obecnie. A to, kim okazuje się w środku, sprawia, że staje się jeszcze atrakcyjniejszy na zewnątrz.

Może nie trzeba znać czyjejś przeszłości, żeby zrozumieć, kim ten człowiek jest obecnie. A to, kim okazuje się w środku, sprawia, że staje się jeszcze atrakcyjniejszy na zewnątrz.

Czasem wydaje mi się, że osobowość mocniej kształtuje krzywda niż dobroć. Dobroć nie wnika tak głęboko jak krzywda. Krzywda plami duszę tak bardzo, że nie da się jej oczyścić.

Czasem wydaje mi się, że osobowość mocniej kształtuje krzywda niż dobroć. Dobroć nie wnika tak głęboko jak krzywda. Krzywda plami duszę tak bardzo, że nie da się jej oczyścić.

Jedyny człowiek, który zawsze był wobec ciebie całkowicie lojalny, to ty sama. Wyrządzasz sobie krzywdę, nie stawiając siebie w tej chwili na pierwszym miejscu.

Jedyny człowiek, który zawsze był wobec ciebie całkowicie lojalny, to ty sama. Wyrządzasz sobie krzywdę, nie stawiając siebie w tej chwili na pierwszym miejscu.

Zaznałem w życiu wielu porażek. Byłem też świadkiem wielu złych zdarzeń. Lecz nigdy nie dałem się życia zawiei, bo miałem swój mały promyk nadziei.

Zaznałem w życiu wielu porażek. Byłem też świadkiem wielu złych zdarzeń. Lecz nigdy nie dałem się życia zawiei, bo miałem swój mały promyk nadziei.

Kobiety spędzają mnóstwo czasu na siedzeniu i narzekaniu, że na świecie nie ma już przyzwoitych facetów. Przykro mi to mówić, ale na świecie nie ma także zbyt wielu dobrych kobiet. Różnica polega na tym, że facet wie, kiedy spotyka dobrą kobietę. Wtedy zaczyna chodzić za nią i łamie jej opór tak długo, aż ją zdobędzie. Wtedy już nie pozwoli jej odejść, jeśli w ogóle zasługuje na miano faceta.

Kobiety spędzają mnóstwo czasu na siedzeniu i narzekaniu, że na świecie nie ma już przyzwoitych facetów. Przykro mi to mówić, ale na świecie nie ma także zbyt wielu dobrych kobiet. Różnica polega na tym, że facet wie, kiedy spotyka dobrą kobietę. Wtedy zaczyna chodzić za nią i łamie jej opór tak długo, aż ją zdobędzie. Wtedy już nie pozwoli jej odejść, jeśli w ogóle zasługuje n...

Czasem wydaje mi się, że osobowość mocniej kształtuje krzywda niż dobroć.

Czasem wydaje mi się, że osobowość mocniej kształtuje krzywda niż dobroć.

Gniew rodzi się z bezradności. Złość jest odpowiedzią na strach.

Gniew rodzi się z bezradności. Złość jest odpowiedzią na strach.

- Nie możesz całe życie starać się zadowalać wszystkich, tylko nie siebie - powiedziałem. -A właściwie dlaczego? Zdawała się szczerze skonsternowana. - Bo w końcu rozdasz innym za dużo i tobie samej nic nie zostanie.

- Nie możesz całe życie starać się zadowalać wszystkich, tylko nie siebie - powiedziałem. -A właściwie dlaczego? Zdawała się szczerze skonsternowana. - Bo w końcu rozdasz innym za dużo i tobie samej nic nie zostanie.

   - Rune, patrz - szepnęła, wskazując ręką coś w oddali. Zastanawiałem się, co też takiego chciała mi pokazać. Uprzedziła moje pytanie, mówiąc: - Odciski naszych stóp na piasku. - Uniosła głowę i uśmiechnęła się. - Dwie pary. Cztery ślady. Jak w tej przypowieści. - Skonsternowany zmarszczyłem brwi. Poppy położyła rękę na moim ugiętym kolanie. Nadal się do mnie tuląc, wyjaśniła: - To moja ulubiona historia. Babcia też ją uwielbiała.    - A o czym? – zapytałem, uśmiechając się na widok małych śladów stóp Poppy przy moich wielkich.    - Jest piękna, ma duchowe przesłanie... ale nie wiem, co ty o tym pomyślisz - posłała mi zaczepne spojrzenie.    - Powiedz - nalegałem, by tylko móc słyszeć jej głos. Słyszeć zachwyt, który emanował z niej, kiedy dzieliła się czymś, co kochała.    - To historia o człowieku, który miał sen. W tym śnie znajdował się na plaży. Zupełnie takiej jak ta. Jednak szedł nią obok Boga.    Zmrużyłem oczy, a Poppy przewróciła swoimi.    - Mówiłam ci, że ma duchowe przesłanie! - powiedziała ze śmiechem.    - No tak - odparłem i przesunąłem podbródkiem po jej głowie - Mów dalej.    Westchnęła, leniwie kreśląc palcem na piasku jakiś znak. Moje serce przystanęło, gdy zobaczyłem, że to znak nieskończoności.    - Kiedy Bóg i człowiek szli po plaży, na ciemnym niebie nad nimi ukazywały się wszystkie momenty z życia człowieka. Zauważył on, że przy ukazywanych chwilach na piasku tworzą się dwie pary odcisków stóp. Mężczyzna i Bóg szli dalej, a każdej scenie na niebie odpowiadały nowe ślady na plaży. - Poppy spojrzała na te nasze. - Kiedy na niebie zostały przedstawione ostatnie obrazy z życia człowieka, ten odwrócił się, by popatrzeć na ślady, ale zauważył coś dziwnego. Uświadomił sobie, że przy miejscach, w których wysoko widniały najsmutniejsze, najbardziej rozpaczliwe momenty z jego życia, na piasku pozostawała tylko jedna para odciśniętych śladów, jednak przy tych, gdzie ukazały się szczęśliwe chwile, zawsze były dwie pary.

   - Rune, patrz - szepnęła, wskazując ręką coś w oddali. Zastanawiałem się, co też takiego chciała mi pokazać. Uprzedziła moje pytanie, mówiąc: - Odciski naszych stóp na piasku. - Uniosła głowę i uśmiechnęła się. - Dwie pary. Cztery ślady. Jak w tej przypowieści. - Skonsternowany zmarszczyłem brwi. Poppy położyła rękę na moim ugiętym kolanie. Nadal się do mnie tuląc, wyjaśniła...

Sama odpowiadasz za swoje życie. Nie przepraszaj całego świata za decyzje, które podejmujesz.

Sama odpowiadasz za swoje życie. Nie przepraszaj całego świata za decyzje, które podejmujesz.