Marguerite tym razem wyrusza w podróż przez równoległe wszechświaty w poszukiwaniu odłamków duszy Paula. By go uratować, musi wykonać kilka niewdzięcznych zadań dla swojego największego wroga, Wyatta Conleya. Na szczęście nie jest sama – jak zawsze niezastąpiony Theo podróżuje razem z nią.

Gray nie oszczędza swoich bohaterów – jeśli coś może pójść źle, bez wątpienia pójdzie jeszcze gorzej. Niestety, momentami ociera się przy tym o absurd. Marguerite nie ma lekko – musi uciekać przed tłumem chcącym spalić ją na stosie, nie dać się zabić podczas bombardowania, przekonać porywaczy, że więcej jest warta żywa niż martwa. Podczas podróży dziewczyna musi także zmierzyć się z konsekwencjami decyzji podjętych w imieniu swoich innych wersji, co ciągnie za sobą pytanie o etyczny wymiar Firebirda.

Jednym z istotniejszych wątków jest, zarysowana w pierwszej części, kwestia przeznaczenia. Odwiedzając kolejne wymiary, Marguerite spodziewa się, że wszędzie jej los będzie nierozerwalnie spleciony z Paulem. Można sobie wyobrazić jej zdumienie, kiedy odkrywa, że nie zawsze układa im się tak, jakby tego oczekiwała. Jej upór w trwaniu przy pierwotnym założeniu, mimo faktów niezbicie świadczących o czymś zgoła przeciwnym, bywa denerwujący.

„Dziesięć tysięcy słońc nad tobą” już nie skupia się tak bardzo na przedstawianiu odwiedzanych przez Marguerite światów ani na trójkącie miłosnym. Gray więcej miejsca poświęca etycznym aspektom podróży międzywymiarowych i pożyczaniu ciała innej wersji siebie, a także problemowi duszy i tego, na ile ta sama osoba w różnych światach jest podobna. Szczególnie ta druga sprawa zajmuje Marguerite. Niestety, nie doczekuje się jakiegokolwiek rozstrzygnięcia.

W głównej intrydze akcent nagle przenosi się z Conleya na wersje bohaterów z innego wszechświata, bez domknięcia tego pierwszego wątku. Wprawiło mnie to w niemałą konsternację i nieco zirytowało. Wprowadzenie dwóch antagonistów o zupełnie różnych celach i motywacjach powoduje niepotrzebne zamieszanie. Pewnie Gray zamierza wykorzystać ich w spektakularny sposób, jednak obawiam się, że dla książki może się to źle skończyć.

Marguerite jest bez wątpienia jedną z sympatyczniejszych bohaterek literatury młodzieżowej. Nie skupia się tylko na swoich uczuciach, stosunkowo szybko zdecydowała, z którym z chłopaków chce się związać, i na ile to możliwe podejmuje raczej logiczne decyzje. Problematyczna jest za to postać Paula. Autorka stale przedstawia różne jego wersje, z jakiegoś powodu nie pokazując tego jednego Paula, z którym chodzi Marguerite. Przez to naprawdę trudno wyrobić sobie o nim jakiekolwiek zdanie. Te nieliczne momenty, kiedy mamy z nim do czynienia, raczej nie sprzyjają polubieniu go.

Podstawowym plusem powieści jest prosty język, dzięki czemu szybko się ją czyta (kończy się, zanim zdąży człowieka poważnie rozdrażnić). Mniej w tym tomie teorii naukowych, a te, które są, sprawiają wrażenie wprowadzonych na siłę i niezbyt dobrze wytłumaczonych. Historia jako taka zbyt na tym nie ucierpiała, mimo to parę naukowych smaczków byłoby jak najbardziej na miejscu.

Często się zdarza, że kontynuacja jest słabsza i „Dziesięć tysięcy…” nie stanowi wyjątku. Nie powiem, żeby czytanie było męczarnią, ale to, co w pierwszym tomie było przyjemnym powiewem świeżości, tutaj zaczyna nudzić. Czuję, że ciąg dalszy będzie już próbą wyciśnięcia zwiędłej cytryny.

Ewa Jemioł