„Unik” jest powieścią specyficzną, do której trzeba podejść z odpowiednim nastawieniem. Chelsea Cain podjęła się bowiem ciężkiego tematu. Pedofilia zawsze wywołuje w czytelniku silne, negatywne odczucia. Przedstawienie jej w sposób, który zamienia bohaterkę z ofiary w oprawcę, nie jest może nowością, ale Cain zrobiła to w bardzo naturalny sposób. I choć miejscami może wydawać się, że niektóre zachowania Kick są… dziwne, to po głębszym zastanowieniu się czytelnik może dojść do prostego wniosku: ja zachowałbym się podobnie.

Fabuła „Uniku” koncentruje się wokół porwań dzieci. Bohaterka sama była ofiarą i to tak zmanipulowaną przez oprawcę, że nawet nie była tego w stanie odczuć. Widać to później w jej relacjach z innymi postaciami. Doskonałym przykładem jest brat, który znajduje się w zupełnie innym miejscu niż Kick. Odsunięty i odosobniony nie szuka kontaktu. Lannigan również od niego stroni, ale nie w tak wielkim stopniu. Razem tworzą tandem, który od lat śledzi dziecięcych porywaczy. Gdy Kick dostaje możliwość realnego uczestnictwa w akcji nie waha się za długo.

Ogromną zaletą opowieści jest to, że mimo ciężkiego, a nawet przytłaczającego tematu, Cain poprowadziła historię lekko. Książkę czyta się jednym tchem i to nie tylko dlatego, że dużo się w niej dzieje. Można narzekać na pewne rozwiązania fabularne, które wydają się mocno przesadzone, ale należy pamiętać, że w thrillerach obowiązuje pewna konwencja. Autorka trzyma się jej dość mocno i czasami to po prostu widać. Nie przeszkadza to w odbiorze całości, ale są miejsca, które zamiast strachu o główną bohaterkę, wywołują lekki uśmiech na twarzy.

Warto jednak chwycić za „Unik” i dać Kick szansę. Trudno tej dziewczyny nie polubić. Jest twarda, przygotowana do walki i potrafi zrobić naprawdę dużo, by osiągnąć swój cel. Dobrą wiadomością jest to, że to dopiero początek cyklu i możemy liczyć na więcej. Szczególnie, że zakończenie zapowiada coś wyjątkowego w kolejnych częściach.

Bartosz Szczygielski