Już nawet krótkie omówienie głównego wątku fabularnego powieści wydaje się obiecujące. Młoda i ambitna prokurator obejmuje śledztwo w spektakularnej sprawie, poruszającej szwedzką opinię publiczną. Szef urzędu imigracyjnego zostaje zamordowany, a ślady wskazują na to, że zbrodni dokonało dziecko. W niedługim czasie pojawia się kolejna ofiara. Znalezione zostają zwłoki chłopca, którego odciski palców dowodzą jego związku ze śmiercią mężczyzny. Podczas sekcji zwłok wychodzi na jaw, że chłopiec ma na karku bliznę z wytatuowanym imieniem mitycznego boga śmierci. Nikt z grupy dochodzeniowej nie wie jednak o tym, że podobne znamię na karku nosi prowadząca śledztwo, prokurator Jana Berzelius.

Emelie Schepp z powodzeniem stworzyła pierwszy tom serii kryminalnej, która angażuje czytelnika i trzyma go w napięciu. Oprócz inteligentnej zagadki i psychologicznie pogłębionej opowieści autorce udało się pomyślnie przemycić w książce treści jak najbardziej aktualne oraz poruszające europejską opinię publiczną. Schepp zwraca uwagę na palący współcześnie problem uchodźców, którzy uciekając przed wojną i prześladowaniami, gotowi są narażać własne życie i życie swoich najbliższych. Dotyka także niszowego w przekazie medialnym problemu dzieci-żołnierzy, który autorka umiejętnie interpretuje na potrzeby stworzonej przez siebie fikcji literackiej.

Największym atutem książki „Naznaczeni na zawsze” wydaje się jednak postać głównej bohaterki, prokurator Jany Berzelius. Na pierwszy rzut oka atrakcyjna, mimo młodego wieku ceniona w środowisku oraz niezwykle ambitna prawniczka nie zdradza niczego, co mogłoby wskazywać na przebytą w dzieciństwie traumę. Kobietę cechują wprawdzie niestandardowe metody pracy, trzymanie współpracowników na dystans oraz niespoufalanie się nawet z najbliższymi, ale to jeszcze za mało, by snuć daleko idące przypuszczenia. Jana Berzelius swoim chłodem i tendencją do izolacji paradoksalnie wzbudza zainteresowanie czytelnika. Chciałoby się dowiedzieć o niej więcej, chciałoby się wprowadzić trochę światła do jej mrocznej codzienności. Czy uda się to czytelnikowi w kolejnych tomach? Nie ulega wątpliwości, że warto się o tym przekonać.

Emelie Schepp nie ustrzegła się jednak w swojej debiutanckiej powieści kryminalnej także mankamentów. Powieść napisana jest bardzo sprawnie, tempo jest dynamiczne, a konstrukcja książki spójna, jednak językowo nie jest imponująco. Momentami czytelnik może także mieć wrażenie, że autorka prowadzi go niemal za rękę i niewiele pozostawia jego własnym domysłom oraz próbom samodzielnego rozwikłania zagadki. Również niektóre detale mogą wzbudzać wątpliwości czy wydawać się mało wiarygodne, jak choćby uchodźca z Erytrei, który po półtorarocznym pobycie w Skandynawii płynnie posługuje się szwedzkim.

Nie da się jednak zaprzeczyć, że mimo drobnych potknięć zupełnie uprawnionych w przypadku debiutu, „Naznaczeni na zawsze” oferują czytelnikowi: inteligentną rozrywkę z dobrze poprowadzoną intrygą, pogłębione portrety psychologiczne głównych bohaterów, wielkie emocje oraz napięcie do samego końca. Emelie Schepp konfrontuje czytelnika z pytaniami: Ile tak naprawdę wiemy o sobie? Na ile determinuje nas przeszłość? Co stanowi o tym, kim jesteśmy? Jak na debiut oraz konkretny gatunek literacki niewątpliwie warto docenić doniosłość problemów, z którymi zmierzyła się autorka, oraz sięgnąć po kolejne tomy jej serii.

Ewelina Todnys