Zdaje sobie sprawę, że brzmi to cokolwiek jak notka reklamowa na tył okładki książki, ale nie mogłem się powstrzymać przed takim wstępem, który jakoś dobrze pasuje do sentencji każdej udanej kontynuacji – więcej, mocniej, atrakcyjniej. I na pierwszy rzut oka te założenia spełnia. W grę wchodzą najbliżsi jednej z głównych bohaterek, co niewątpliwie podbija stawkę. Do tego grono detektywów uległo powiększeniu, a odcięcie domostwa przed wsparciem policji z pewnością dodaje całości dreszczyku emocji.

Choć zagadka sama w sobie wydaje się łatwiejsza do rozwikłania niż w poprzedniczce, to i tak nie sposób dać się porwać w perypetie dobrze znanej i lubianej grupki śledczych. Dziewczyny tak samo jak w części pierwszej porywają w podróż swym urokiem osobistym i zdolnością dedukcji, która może i nie zawsze jest trafna w stu procentach, ale okraszona tak wieloma dobrymi chęciami, że nie sposób jest mieć tego za złe. Sama intryga podobnie jak w „Zbrodnia nie przystoi damie” z czasem zatacza coraz szersze kręgi. Główne bohaterki z racji ograniczonej przestrzeni muszą kombinować bardziej niż zwykle, ale dzięki tymczasowym członkiniom nie raz i nie dwa udaje się im wyjść z tarapatów obronną ręką.

Trudno powiedzieć cokolwiek więcej o „Herbacie z arszenikiem” z wyjątkiem tego, że Robin Stevens trzyma poziom i nie pozwala na ziewanie, czy inne objawy nudy. Atrakcja goni atrakcje, podążanie za kolejnymi rozwiązaniami daje wiele przyjemności, a obcowanie z niezwykle sympatycznymi bohaterkami sprawia, że czas gdzieś ucieka, a kartki błyskawicznie przewracają się jedna za drugą. Apel więc pozostaje ten sam, jeśli szukacie kryminału dla młodszych czytelników, to pozycja, której nie wolno zlekceważyć.

Patryk Rzemyszkiewicz