W głębi spiżarni w wysokich, plecionych z wikliny koszach o dwóch otwieranych dnach umieszczono jaja kurze, kacze i indycze. W ciągu zimy odwracało się kosz do góry dnem, aby świeże jajka poszły na spód - do kuchni brało się te starsze. W kamieniakach stało ubite mocno masło majowe, szykowane na zimę, lnianymi ściereczkami poprzykrywane i posypane solą. Mama mówiła, że najpiękniejsze węgierki odłożyła do kamiennego garnka i są już zakopane w piwnicy, w piasku. Dopiero na Boże Narodzenie były wyjmowane i piętrzyły się w szklanych kloszach - śliwki jak z drzewa zdjęte, jeszcze z kolorkiem i listkami. . .

"Maniusia, Marynia, Maria " to nie tylko historia rodziny pieczętującej się starymi herbami Suchekomnaty i Starża, ale przede wszystkim barwna opowieść o świecie, który bezpowrotnie przeminął, o ludziach niepospolitych, smaku niegdysiejszej codzienności, celebrowanych uroczystościach i obyczajach.