Wojna, która 500 lat wcześniej zmiotła cywilizację w Europie pozostawiła enklawy, których mieszkańcy odrzucili Naukę i wiedzę z przeszłości, wyparli się dawnego Świata. Pozostały jednak mity, a wśród tychże jeden szczególny o mieście, w którym nadal żyją sprawcy wojennej apokalipsy. Miasto naukowców mitem jednak nie jest. Istnieje i potrafiło obronić się przed niszczącym ostrzałem, i jest przygotowane na odparcie najazdu barbarzyńców. Rządy w mieście dzierży technokratyczna rada, której członkami są naukowy i technicy. Miasto jest samowstarczalne, wszelkie prace wykonują automaty, dostatek zapewnia potęga Chemii i jest on darmowy.

Utopia miasta-ostańca ulega jednak erozji. Dobrobyt stwarza iluzję powszechnego szczęścia, a hedonistyczne zachowania eskaluje zwalczenie śmierci. Mieszkańców ubywa, a ci pozostali tracą zainteresowanie jakąkolwiek aktywnością tak fizyczną, jak umysłową. Za nic mają sztukę, dyskurs intelektualny, dociekania naukowe, pasje konstruktorskie, wiarę w cokolwiek, religijną duchowość... Oddalenie trosk i obaw o przyszłość wszyscy znajdują w miarce płynnego zapomnienia. Maszyny nie są jednak wieczne i pozbawione opieki psują się, bo tylko nielicznie rozumieją jak i dlaczego te maszyny działają. Lęgnie się w mieście sekciarstwo głoszące żądanie powrotu do natury, do pojednania się z braćmi w barbarzyństwie.

Geniusz-elektryk z post-krakowskiej Barbarii wyrusza na poszukiwanie Miasta-mitu. Talentem i techniczną smykałką znajduje uznanie Rady i jej zaufanie. Naprawia elektrykę, buduje pojazd, który ma sięgnąć Białej Planety. Potrafi tez uruchomić broń ostateczną i spalić hordy barbarzyńców atakujących Miasto. Wszystko to jednak wypala ostatnie soki życia na Ziemi, a bohater desperacko ucieka przed zagładą swoim pojazdem kosmicznym w otchłań Kosmosu.