Walter Benjamin, pisząc o nostalgii związanej z dziecięcym, „pierwszym” doświadczeniem czytania, posługuje się specyficzną metaforą: „Dziś chodzić potrafię, uczyć się już nie”. Rzeczywiście, zwykle bywa tak, że po prostu „umiemy” czytać – czyli także analizować i interpretować – i rzadko powracają do nas uczucia, jakich doznawaliśmy, kiedy dopiero się uczyliśmy, gdy pokonywaliśmy niezliczone (z dzisiejszego punktu widzenia błahe) przeszkody, stawialiśmy pierwsze samodzielne kroki (dziś powiedzielibyśmy raczej: kroczki). Benjaminowska analogia między chodzeniem i czytaniem może kryć przy tym dodatkowe znaczenia: chociaż każdy z nas w miarę upływu czasu wykształca własny, charakterystyczny chód, to naprawdę poruszamy się – w ogólnych zarysach – tak jak inni. Któż ośmieliłby się spróbować chodzić na rękach? Podobnie jest z literaturą: każdy z nas ma własny styl lektury, ale – generalizując – częściej ulegamy utrwalonym społecznie typom odbioru danego tekstu niż próbujemy wyjść im naprzeciw. W czytaniu – a szczególnie tym ukierunkowanym krytycznie i naukowo – pojawiają się rozmaite mody.