Dziedziczymy dzieło Adama Mickiewicza jako najcenniejsze dobro narodowe, pochylamy się od dzieciństwa nad jego księgami i ustawicznie czerpiemy z nich piękno i otuchę. Napisano o Mickiewiczu biblioteki; pokolenie po pokoleniu ofiarowuje cały zasób swojego uczuciowego doświadczenia i swojej wiedzy o pięknie wyjaśnieniu istoty jego poezji. Lecz poezja Mickiewicza jest głębi niezmierzonej, nie wyczerpiemy jej nigdy. Każde pokolenie znajduje w jego dziele potrzebne mu natchnienie wiary w naród i w ludzkość, każda epoka odkrywa w nim takie skarby moralne i artystyczne, jakich szuka. Julian Przyboś