- Niech mnie pan stąd zabierze! - powtarzała. - Później będzie pan mnie mógł zostawić, niczego nie żądam. Niczego od pana nie chcę.
Całował ją, jej nagie ramiona, włosy na wpół obnażone piersi - dawno nie doznawane szaleństwo przysłoniło mu oczy. Pomyślał o pozostawionym pod jego opieką mieszkaniu przyjaciół, którzy na rok wyjechali do Indii.
- Zabiję się tutaj! Powieszę! Niech pan nie myśli, że to pierwszy raz... Boże! Jest przecież jeszcze jakieś życie na świecie! Niech mi pan pomoże! Niech mnie pan stąd wyrwie!
- Tak, skarbie - szeptał. - Tak!
- Przysięgam, pojadę zaraz do pracy, niczego od pana nie chcę. Będzie pan mnie mógł zostawić, kiedy tylko przyjdzie panu na to chęć. Tylko teraz niech mi pan pomoże. Niech mi pan pomoże to zrobić!
Trzymając ją wciąż w ramionach, zerknął na zegarek. Za godzinę mieli pociąg.