Antoni Reński miał piętnaście lat, gdy wybuchła wojna. Jak wielu jego rówieśników harcerzy, został szybko żołnierzem konspiracji. Ujęto go w czasie jednej z akcji wczesną wiosną 1944 roku i osadzono w komendzie warszawskiego gestapo na Szucha. Przebywał tam wiele tygodni, kilka dalszych spędził w więzieniu na Pawiaku. Na początku lipca wraz z dużym transportem więźniów został przewieziony do obozu Gross-Rosen. Tam doczekał wyzwolenia.

"Tramwaj z alei Szucha" jest opowieścią o przeżyciach autora w czasie jego kilkumiesięcznego pobytu w osławionej katowni na Szucha i "hotelu śmierci" na Pawiaku. Rekonstruując własne doświadczenia i obserwacje sprzed lat Antoni Reński dokonał nie tylko w pełni realistycznego zapisu codzienności więziennej w okupowanej stolicy, ale stworzył także wstrząsająco szczery obraz doznań i przemyśleń człowieka, którego życie naznaczone było piętnem przesłuchań i groźbą śmierci.