Podstawową zaletą aforystyki Elżbiety Grabosz jest uniwersalna problematyka (bezduszność technicznej cywilizacji; wolność a demokracja; zagubienie człowieka w codzienności; zagrożenie osobowej indywidualności; zawody i pasje oraz słabości i ułomności człowieka). Negatywny obraz współczesnego człowieka łagodzi autorka humorem i szyderstwem (słodkim szyderstwem), ciągłym podkreślaniem relatywizmu zjawisk, zdarzeń i dokonań człowieka. Problematykę tę podaje w wyjątkowo oszczędnej formie, a każdą myśl cechuje trafność spostrzeżenia. Miejmy świadomość, że podczas lektury utworów Elżbiety Grabosz obcujemy z próbami najwyższego lotu w polskiej aforystyce.