Elżbieta Grabosz twórczość literacką rozpoczęła w 1976 roku po kilkumiesięcznym pobycie w Stanach Zjednoczonych. Złożoność różnych doświadczeń kulturowo-cywilizacyjnych połączonych ze spostrzegawczością i wielką zdolnością trafnego wyrażania myśli spowodowały wybuch twórczości satyrycznej i aforystyki. W ciągu 20 lat autorka opublikowała l O książek (wraz z książkami dla dzieci),a jej utwory zostały zamieszczone w 8 antologiach i specjalistycznych encyklopediach. W ten sposób poetka znacznie wzbogaciła polską aforystykę kobiecą (zapoczątkowaną przez Marylę Wolską, kontynuowaną przez Magdalenę Samozwaniec, a współcześnie rozwijaną przez m. in. Urszulę Zyburę, Krystynę Sylwestrzak, Ewę Radomską, Grażynę Vis i inne autorki). Debiutowała w 1976 r. na łamach kieleckiego „Słowa Ludu". Utwory publikowała m.in. w „Szpilkach", „Przekroju" radomskim „Kontakcie", „Bazarze 6", „Tygodniku Demokratycznym", „Ekspresie Wieczornym", „Radostowej". Dotychczas opu- blikowała: Już luz (1990),Fraszki i ptaszki (1992),Wiersze i fraszki (1993),Gorzki miód (1993). Jej utwory zostały zamieszczone w wielu antologiach ogólnopolskich, a autorka była wielokrotnie nagradzana na konkursach literackich i w 1992 r. Nagrodą wojewody radomskiego.
Twórczość Elżbiety Grabosz, bez przesady, można zaliczyć do klasyki polskiej aforystyki, co potwierdza obecność jej utworów w takich antologiach, jak: Myślipań niepospolitych (1992),Aforyzmy biesiadne i kulinarne (1997),Szczęście w nieszczęściu (1998),1001 aforyzmów polskich (1996),Wiatr w szuwarach (1993),Fraszki z rząd(t)em (1996). Należy mieć nadzieję, że jej najnowszy tom - Słodkie szyderstwa - w pełni uzasadnia ten sąd.
Stanisław Rogalahttp://