Odwrócił się, strzeliłem mu w plecy. Pamiętam różne szczegóły: jak w powietrzu zawisł dymek, jak pojawiła się w nim przezroczysta fałda i jak powoli się rozwiał, pamiętam sposób, w jaki Feliks upadł, bo nie upadł od razu, najpierw dokończył ruch, ciągle jeszcze odnoszący się do życia, a mianowicie niemal pełny obrót, chciał chyba dla śmiechu okręcić się przede mną, jak przed lustrem , tak więc siłą inercji kończąc ten żałosny żarcik, przebity na wskroś, spojrzał na mnie, powoli rozłożył ręce, jak gdyby pytając: "A to co ma znaczyć?" - i nie otrzymawszy odpowiedzi, powoli osunął się padając do tyłu.... /fragment powieści/