Po dwukrotnym przeżyciu zawodu miłosnego, Sołowjow napisał w latach 1892 – 1894 pięć artykułów, wydanych pod wspólnym tytułem Sens miłości. Pierwszy kryzys dotyczył rozstania z Zofią Chitrową, po którym Sołowjow pogrążył się w wieloletni okres apatii. Nieodwzajemniona miłość do Zofii Martynowej (mężatki) i związany z tym powtórny kryzys, rzuciły nieszczęśliwego kochanka w wir zgłębiania zagadnienia miłości. Zainteresował się jej aspektem mistycznym.

Sołowjow nie chciał, aby nasza seksualność – powstrzymywana, niema , obłudna – naznaczona była piętnem imperialnej cnotki, zagarniała wszystkich do poważnej czynności reprodukowania gatunku, a wokół istoty erotyki zapadło milczenie. Traktat filozoficzny Sołowjowa jest jedynym oryginalnym słowem o Miłości-Erosie w myśli chrześcijańskiej. Sołowjow jako jeden z pierwszych myślicieli chrześcijańskich uznał osobowy, a nie prokreacyjny sens miłości mężczyzny i kobiety. Eros ma przede wszystkim służyć przebóstwieniu, unieśmiertelnieniu kochających się osób.