55

Kolejna słynna postać się pojawia!

Fani człowieka zagadki powinni się z tym rozdziałem szczególnie zapoznać, gdyż jest to naprawdę dobrze napisany początek historii Riddlera. Dużo informacji na temat dzieciństwa młodego Edwarda, jego lat szkolnych i pierwszego (i kolejnych) spotkania z Mrocznym Rycerzem. Świetnie przedstawione są jego pierwsze szkolne oszustwa, to w jaki sposób zadawał rodzicom różne pytania, na które nie uzyskiwał satysfakcjonujących odpowiedzi.
-Czemu liście są zielone?
-Ponieważ.
-Ponieważ, co?
-Zapytaj ojca!

Nieźle pokazane są też jego pierwsze większe skoki i to jak kłopotliwy potrafi być Riddler dla policji Gotham. Szczególnie podobało mi się ukazanie obłędu i obsesji na punkcie Batmana, którą Nygma z pewnością ma.

55

Kolejna słynna postać się pojawia!

Fani człowieka zagadki powinni się z tym rozdziałem szczególnie zapoznać, gdyż jest to naprawdę dobrze napisany początek historii Riddlera. Dużo informacji na temat dzieciństwa młodego Edwarda, jego lat szkolnych i pierwszego (i kolejnych) spotkania z Mrocznym Rycerzem. Świetnie przedstawione są jego pierwsze szkolne oszustwa, to w...

Dobra, jest jedna rzecz, która drażni mnie w kreowaniu złoczyńców z Gotham City. Większość z nich miała przej*bane w szkole. Stąd cały afekt i jego efekt. Bully ciągnęły ich za gacie, nauczycielki zapominały imienia. Tak było z Pingwinem w (skądinąd świetnej miniserii) "Penguin: Pain & Prejudice" (New 52) - tam dopiero były małe skurczybyki. Tak samo będzie w kolejnym z czterech "Year One" o złoczyńcach, które weszły w skład antologii "Batman: Four of a Kind"; zeszycie poświęconym Strachowi na wróble.

Ale na ten moment zajmijmy się Edwardem Nigmą / Riddlerem.

Scenarzysta Chuck Dixon zjadł sobie zęby na historiach z Gotham City w latach 90. i na początku 2000. Wykreowany przez niego origin story Riddlera zgrabnie przedstawia momenty przełomowe w życiu naszego szaradzisty-mordercy. Apetycznego smaku nadaje absurdalne point-of-view złoczyńcy.

W zeszycie najbardziej urzeka obrana narracja. Jak na "świrskiego" z kart komiksu przystało (narcyzm, obsesja, megalomania),Edward Nigma za wszelką ceną próbuje ustanowić własny punkt widzenia sprawy. Prawie krzyczy na Batmana, który ciągle wkrada się i podbiera bardziej interesujące części opowieść. A przecież Riddler też ma prawo do opowiedzenia swojej wersji wydarzeń.

Subiektywność przywoływanych wspomnień każe nam zdystansować się od twardych faktów. Pośród wszystkich łamigłówek i zagadek, Riddler jest ostatnią osobą, której należałoby wierzyć na słowo.

Dixon nie kasuje też kanonu, nie upiera się przy rodzeniu własnych postaci. Przeciwnie: na kilkudziesięciu stronach ukazuje esencję Nigmy - jego podejście do przestępczego życia i niepowodzenia. Sięga też po postacie z przeszłości Riddlera, np. (przeseksualizowany) duet Query & Echo, wykreowany przez Neila Gaimana w 1989 roku.

[UWAGA SPOILER] Historia kończy się świetną puentą. W trakcie dokonywania włamania, Riddler wbiega na scenę w teatrze. Megalomania pcha go w światła estrady, przed publiczność. Dopiero tam zostaje schwytany przez Batmana. Złoto.

A Batman jest niezrównoważonym "Mielonidasem", tak przynajmniej widzi go Riddler.

Dobra, jest jedna rzecz, która drażni mnie w kreowaniu złoczyńców z Gotham City. Większość z nich miała przej*bane w szkole. Stąd cały afekt i jego efekt. Bully ciągnęły ich za gacie, nauczycielki zapominały imienia. Tak było z Pingwinem w (skądinąd świetnej miniserii) "Penguin: Pain & Prejudice" (New 52) - tam dopiero były małe skurczybyki. Tak samo będzie w kolejnym z...