tomsn: moim skromnym zdaniem zbieranie śmieci po gwiazdce popkultury i śladów pracy, narzędzi pracy po uznanych pisarzach to jednak coś zupełnie innego. Sława tych pierwszych przeminie jak z bicza strzelił, natomiast Ci drudzy zostaną w pamięci pokoleń.Tylko ilu spośród tych drugich i na jak długo naprawdę zostanie w pamięci pokoleń? Ilu było w przeszłości uznanych w swoich czasach (lub wkrótce po nich, bo jakoś tak jest, że artysta często jest zauważany dopiero po śmierci) pisarzy, o których dzisiaj nikt już, może poza historykami literatury, nie pamięta? Ilu spośród nawet całkiem współczesnych, bo przecież głównie dwudziestowiecznych, największych i najwybitniejszych pisarzy świata, tych uhonorowanych Nagrodą Nobla lub dowolną inną prestiżową nagrodą literacką, jest naprawdę znanych szerokiemu odbiorcy? Czy nawet tym spośród nas, czytelników, którzy w literaturze szukają czegoś więcej niż prosta rozrywka? Czy możesz z ręką na sercu powiedzieć, że wiesz coś o każdym z noblistów? Że czytałeś ich dzieła lub przynajmniej wiesz coś o ich wkładzie w literaturę? Że nie są to dla Ciebie tylko nic nie znaczące nazwiska?
Zdaje mi się, że sława pisarzy przemija podobnie, choć może nie w tym samym tempie, co artystów wszelkich innych gatunków. A i gwiazdka popkultury może się w historii zapisać na długo, w końcu Elvis jest wiecznie żywy, że o gwiazdach muzycznych poprzednich stuleci nie wspomnę.
To, który artysta zostanie zapamiętany przez historię, zdecyduje się w wielu przypadkach dopiero długo po jego/jej śmierci i zależeć będzie bardziej od zmieniających się gustów odbiorców i krytyków danego rodzaju sztuki niż od samego tej sztuki gatunku, dlatego nie uważam za zasadne arbitralnego przedkładania uznanych (dzisiaj) pisarzy nad dopiero od niedawna znane (ale jeszcze nie zapomniane) gwiazdy innych dziedzin kultury. Bo kto wie, którzy z nich i przez kogo zostaną zapamiętani?

Dlatego sądzę, że o ile zbieranie pamiątek po dawno nieżyjących ludziach o ugruntowanej sławie jest pewną inwestycją, to jednak zbieranie śmieci po sławach aktualnych nie jest w niczym gorsze - dopiero czas pokaże, które z tych śmieci będą w przyszłości coś warte, ale choć inwestycja taka jest mniej pewna, to zysk może przynieść nieporównanie większy, bo niewiele nas taka zabawa na początku kosztuje.

A sensu zbierania tych pamiątek po kimkolwiek dla samego ich posiadania, oglądania, dotykania, wąchania czy modlenia się do nich nadal nie widzę. Ale co kto lubi...


Nie rozumiem dlaczego nie lubisz muzeum, materialnych śladów po kimś wybitnym. Chciałbym zadać Ci pytanie, odpowiedx szczerze: czy nie masz w domu przynajmniej jednej pamiątki po kimś Tobie bliskim? Czy nie masz jakichś pamiątek z podróży?Nie tyle mam jakieś pamiątki, co są takowe w domu, bo raczej nie ja je zbieram. Ale nie o to chodzi, moje osobiste nieprzystosowanie do reszty świata nie ma tu chyba największego znaczenia, ważniejsze jest nie to, czy mam pamiątki, ale jak je traktuję, jak o nich myślę. Z podróży mam zdjęcia, na których zwykle nie ma ludzi, są miejsca, które odwiedziłam. A posiadane przeze mnie zdjęcia z ludźmi też nie po to robiłam i przechowuję, żeby patrzeć na utrwalone tam twarze, ale by przypominały o wydarzeniach, w których brałam udział lub których byłam świadkiem. To, na czym naprawdę mi zależy, to moje wspomnienia, czy to z podróży, z życia, czy o bliskich mi osobach. Pamiątki materialne nie mają dla mnie znaczenia, mogą co najwyżej służyć wspomaganiu pamięci, przypominać mi o przeszłości, ale same w sobie nic dla mnie nie znaczą. I dlatego z wycieczki przywożę przede wszystkim zdjęcia miejsc, które widziałam - przypominają mi prawdziwy wygląd czegoś, czego pięknem kiedyś się zachwyciłam, a z czego po latach prawdopodobnie zapamiętam tylko wrażenie piękna, a nie sam wygląd obiektu, więc zdjęcie służy wzbudzeniu ponownego zachwytu, ożywieniu wspomnienia. Zdjęcia ludzi, jeśli w ogóle jakieś zrobię, nie służą wspominaniu wyglądu tych osób, ale raczej dokumentują gdzie i z kim byłam, mogą pomóc ożywić wspomnienia wspólnie spędzonego czasu. Ale długopis ukochanego albo ulubiony fotel babci są dla mnie tylko przedmiotami użytkowymi i mają tylko taką wartość, jaka wynika z ich przydatności do użytku.
Ale nawet gdybym ceniła te przedmioty wyżej ze względu na jakieś uczucia żywione do ich poprzednich właścicieli, gdybym wierzyła, że pozostawiły one w tych przedmiotach cząstkę siebie i dotykając przedmiotów obcuję z nieobecną osobą, to nadal pozostaje pewna istotna różnica pomiędzy tymi osobistymi pamiątkami, a zawartością muzeów: tu pisałam o osobach mi bliskich, takich, z którymi łączą mnie wspólne wspomnienia i w tym przypadku kojarzone z danymi osobami przedmioty mogą wyzwalać te wspomnienia. A z ludźmi znanymi mi wyłącznie z ich twórczości i informacji w podręcznikach lub encyklopediach nie łączy mnie nic oprócz tej twórczości właśnie. I tylko ta mnie obchodzi. Dlatego widzę sens muzeum poświęconego malarzowi (ale tylko wtedy, gdy zgromadzi się tam jego obrazy), a kompletnie nie pociągają mnie muzea pisarzy lub muzyków - bo ich twórczości w tych muzeach zamknąć się nie da, a i nie potrzeba wycieczki na koniec świata, aby z twórczością tą obcować.


Kto czytał J. Parandowskiego "Alchemia słowa" ten poczuł, że pozostałości warsztatu wiele mówią o usposobieniu autora, jego upodobaniach zarazem przyczyniając sie do zrozumienia jego sytuacji, a nawet jego emocji, myśli.Tylko że o wielkości autora świadczy nie to, w jakich warunkach tworzył i co przy tym myślał, ale to, co zdołał w swojej twórczości zawrzeć i przez nią przekazać odbiorcy. A współczuć ciężkich warunków życia mogę równie dobrze jego bohaterom albo anonimowym obywatelom tamtych miejsc i czasów, żywot Wielkiego Artysty mi do tego nie jest potrzebny. Wczuwanie się w jego życie i warunki pracy może co najwyżej pomóc naśladowcom w podrabianiu jego stylu - ale nie wiem, czy bywa skuteczne :)


Muzeum to placówka dobra narodowego, pracownicy nie tylko konserwują i zachowują przedmioty lecz także pracują naukowo, wydają książki, opracowują dokumenty, przygotowują wystawy.Zgodzę się w przypadku muzeów poświęconych większości innych spraw niż życie pojedynczego człowieka. Muzea poświęcone różnym dziedzinom wiedzy, muzea historyczne dokumentujące pewne epoki lub różne aspekty życia ówczesnych ludzi, nawet muzeum rozwoju literatury czy życia pisarzy (nie mam pojęcia czy takie istnieje) dokumentujące zmieniające się w czasie warunki tworzenia literatury i pozycje różnych pisarzy w różnych społeczeństwach - wszystkie one mają jakąś wartość, mogą zwiedzającym o czymś ciekawym opowiedzieć. Ale muzeum poświęcone jednemu człowiekowi, obojętnie z czego był znany, jest tylko niereprezentatywnym przykładem życia jednostki w określonym środowisku i jako takie niewiele może zaciągniętemu tam siłą uczniowi czy komukolwiek innemu pokazać.
To co najwyżej świątynia dla wyznawców takiego Wielkiego Człowieka. Tylko czym się tacy różnią od wyznawców wszelkich gwiazdek popkultury? Bo ja nie widzę różnicy pomiędzy czczeniem biurka i pióra pisarza, zachwycaniem się przebywaniem w tych samych co on wnętrzach i wzorowaniem się na nim w swoim życiu, a wieszaniem sobie nad łóżkiem plakatu z autografem idola i ubieraniem się w takie same jak on ciuchy.


Autograf to ślad, namacalny dowód, że Mickiewicz żył, był wśród ludzi mu podobnych - że to człowiek z krwi i kości, nie tylko nazwisko w lekturze. Warto tę pamięć w formie materialnej przechować.A czy Homer jest od Mickiewicza gorszym autorem tylko dlatego, że nie wiadomo gdzie i kiedy żył i czy w ogóle był z krwi i kości? Co takiego ważnego daje nam pamięć o osobie twórcy? Czy wiedza o jego życiu powinna zmieniać nasze spojrzenie na jego dzieła? I czy bez takich materialnych dowodów nie wiemy, że twórca musiał kiedyś istnieć i być człowiekiem jak inni? Bo przecież chyba nie wierzymy, że dzieła anonimowe powstały same z siebie, bez udziału jakichś autorów?!


I doprawdy, nie wiem, na co mamy przeznaczać owe pieniądze budżetowe na kulturę, jeśli nie na muzea. Może na nowe, sklepowe garnitury, albo spodenki futbolowe dla premiera? A może zamiast wydawać pieniądze na eksponaty do muzeum pisarza lepiej sfinansować za nie zakup tego samego pisarza dzieł do szkolnych lub publicznych bibliotek? Albo obniżyć cenę jego książek? Czy na zwiedzaniu takich muzeów korzystamy więcej niż na obcowaniu z twórczością osób, którym są one poświęcone? Czy ważniejsze są biurko i pióro, czy słowa przy ich pomocy zapisane?

tomsn: moim skromnym zdaniem zbieranie śmieci po gwiazdce popkultury i śladów pracy, narzędzi pracy po uznanych pisarzach to jednak coś zupełnie innego. Sława tych pierwszych przeminie jak z bicza strzelił, natomiast Ci drudzy zostaną w pamięci pokoleń.Tylko ilu spośród tych drugich i na jak długo naprawdę zostanie w pamięci pokoleń? Ilu było w przeszłości uznanych w swoich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Popieram każdy nie skrępowany niczym pomysł, jeśli ktoś jest gotów dobrowolnie zapłacić ze swoich pieniędzy. Nie jestem wielkim funem Mickiewicza, absolutnie nie. Jednak nie widzę żadnej różnicy w takiej pamiątce, a obrazem mazgajowatym jakiegoś dawniejszego malarza. Za 48 mazgajów, 12, a niekiedy nawet 8, 4 kreski płaci się w malarstwie nawet miliony dolców; przykład:
http://wiadomosci.onet.pl/swiat/oto-10-najdrozszych-obrazow-w-historii/e6p8t

Czytałem kilka lat temu, że wchodzimy w ryzykowny, ale w określonych przypadkach bardzo zyskowny, okres, kiedy inwestując w dzieła sztuki można zarobić o wiele, wiele lepiej niż inwestując w złoto, a nawet dobrze, skutecznie grając na giełdzie (i tu cholerne ryzyko).
26 tys. to tylko cena wywoławcza, nawet jeśli dojdzie do ponad 52 tys. - to warto, jeśli ktoś ma mega-kasę, a lubi takie pamiątki. Nie ma w tym żadnej różnicy od unikatowego znaczka albo monety.
Miną lata, a wartość tego dokumentu z podpisem wzrośnie 3, 4-krotnie.
Jedni kupują pióra za 5/15 zeta, inni za 150 zeta i za 15 tys. - wszystkie tylko piszą, a wartość jednak jest inna, bo określa je marzenie i zapotrzebowanie.
Jak najbardziej popieram, bo to pielęgnowanie i ukłon względem historii i piękno wolnego rynku w najczystszej rdzennej formie. Ktoś zapłaci, proszę bardzo, podstawy.

Popieram każdy nie skrępowany niczym pomysł, jeśli ktoś jest gotów dobrowolnie zapłacić ze swoich pieniędzy. Nie jestem wielkim funem Mickiewicza, absolutnie nie. Jednak nie widzę żadnej różnicy w takiej pamiątce, a obrazem mazgajowatym jakiegoś dawniejszego malarza. Za 48 mazgajów, 12, a niekiedy nawet 8, 4 kreski płaci się w malarstwie nawet miliony dolców; przykład:
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@Monika

moim skromnym zdaniem zbieranie śmieci po gwiazdce popkultury i śladów pracy, narzędzi pracy po uznanych pisarzach to jednak coś zupełnie innego. Sława tych pierwszych przeminie jak z bicza strzelił, natomiast Ci drudzy zostaną w pamięci pokoleń.

Nie rozumiem dlaczego nie lubisz muzeum, materialnych śladów po kimś wybitnym. Chciałbym zadać Ci pytanie, odpowiedx szczerze: czy nie masz w domu przynajmniej jednej pamiątki po kimś Tobie bliskim? Czy nie masz jakichś pamiątek z podróży?

Kto czytał J. Parandowskiego Alchemia słowa [bookLink]54410|Alchemia słowa [/bookLink] ten poczuł, że pozostałości warsztatu wiele mówią o usposobieniu autora, jego upodobaniach zarazem przyczyniając sie do zrozumienia jego sytuacji, a nawet jego emocji, myśli.

Wizyta w muzeum jako "Przymusowe pielgrzymki młodzieży". Ciekawe podejście, jednak raczej świadczące o powierzchownym traktowaniu sprawy. Być może jako dorośli ludzie gimnazjaliści powrócą do muzeum i przyprowadzą rodziny (zamiast 299 wizyty w beznadziejnym centrum handlowym badziewia wszelakiego) Muzeum to placówka dobra narodowego, pracownicy nie tylko konserwują i zachowują przedmioty lecz także pracują naukowo, wydają książki, opracowują dokumenty, przygotowują wystawy.

Autograf to ślad, namacalny dowód, że Mickiewicz żył, był wśród ludzi mu podobnych - że to człowiek z krwi i kości, nie tylko nazwisko w lekturze. Warto tę pamięć w formie materialnej przechować.

I doprawdy, nie wiem, na co mamy przeznaczać owe pieniądze budżetowe na kulturę, jeśli nie na muzea. Może na nowe, sklepowe garnitury, albo spodenki futbolowe dla premiera?

@Monika

moim skromnym zdaniem zbieranie śmieci po gwiazdce popkultury i śladów pracy, narzędzi pracy po uznanych pisarzach to jednak coś zupełnie innego. Sława tych pierwszych przeminie jak z bicza strzelił, natomiast Ci drudzy zostaną w pamięci pokoleń.

Nie rozumiem dlaczego nie lubisz muzeum, materialnych śladów po kimś wybitnym. Chciałbym zadać Ci pytanie, odpowiedx...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

tomsn: Rozumiem, że o ile zbieranie chusteczek po gwiazdce z bigbrothersa może napawać niesmakiem, o tyle kolekcjonowanie śladów materialnych po Balzaku (...) lub Mickiewiczu może być w przyszłości zaczatkiem np. Muzeum będź chociażby Izby Pamięci.A jaka to różnica czy zbieramy śmieci po gwiazdce popkultury, czy po gwieździe kultury wysokiej (jakkolwiek byśmy te kultury od siebie oddzielali)? A że każda gwiazda ma swoich fanów, to i każdej można poświęcić jakieś muzeum. Tylko po co?!

Ja rozumiem, że Mickiewicz wielkim poetą był. Jak i wielu innych zresztą. Tylko jakie znaczenie dla naszego odbioru jego dzieł, dla historii literatury, dla naszego dziedzictwa kulturowego czy dla czego tam jeszcze mają wszelkie zwyczajne przedmioty, które tym tylko różnią się od podobnych pochodzących z danej epoki, że kiedyś dotykał ich jakiś Mistrz, używał ich, a na niektórych się nawet podpisał? W czym są one lepsze i cenniejsze od przedmiotów należących do niezapamiętanego przez historię zwykłego szarego człowieka?

Rozumiem zbieranie obrazów czy rzeźb - to właśnie jest ta sztuka, za którą cenimy ich twórców. Ale w przypadku literatów sztuką jest słowo, zdanie, utwór literacki. Nie kawałek papieru i odrobina tuszu, nie wymyślne zawijasy i wytworne pochylanie liter, ale wyrażana tymi bazgrołami treść. A tę możemy sobie do woli kopiować, zapisywać na różnych nośnikach i dzieło nic w tym procesie nie traci, każda jego kopia ma taką samą wartość.

Autograf jest tylko próbką pisma artysty i jako taki może służyć jako dowód potwierdzający autorstwo dzieła, pozwala powiązać dzieła niepodpisane ze znanymi nazwiskami.

Tylko czy taki dowód, poza przypadkami walki o prawa majątkowe do utworu, jest do czegokolwiek potrzebny? Czy większe znaczenie ma nazwisko autora czy samo dzieło? Czy ewidentny gniot popełniony w chwili kryzysu twórczego przez Wielkiego Artystę staje się automatycznie, ze względu na nazwisko autora, Wielkim Arcydziełem? I czy dzieło wielkie i wspaniałe, ale o nieustalonym autorstwie, jest gorsze od tych podpisanych wielkimi nazwiskami?

Jedyne, do czego może moim zdaniem sensownie służyć autograf jakiegoś dzieła, to ustalanie jego kształtu pierwotnego, faktycznej treści utworu sprzed interwencji licznych redaktorów przystosowujących tekst dla współczesnego odbiorcy. Ale do tego służą autografy Dzieł. Podpisy w dokumentach urzędowych, autografy na zdjęciach czy codzienne notatki w rodzaju listy zakupów nie mają dla mnie żadnej szczególnej wartości.
Jak reszta zwyczajnych przedmiotów i codziennych śmieci co najwyżej dokumentują wygląd danej epoki, ale robią to ani gorzej, ani lepiej niż podobne pamiątki po ludziach kompletnie nieznanych. I jako takie nadają się do muzeów poświęconych epoce, a nie Wielkiemu Artyście. W muzeum Wielkiego Artysty chciałabym widzieć jego dzieła, to, dzięki czemu tym Wielkim Artystą został, a nie zdjęcia jego rodziny, jego biurko, łóżko i kibel.

Muzeum malarza powinna być galeria jego obrazów, muzeum pisarza jest w jego książkach rozsianych po księgarniach, bibliotekach i zbiorach prywatnych. I w sercach jego czytelników. Muzeum pisarza w formie budynku jest tylko miejscem zatrudnienia jego pracowników i celem przymusowych pielgrzymek uczniów. O ile więcej by skorzystali, gdyby zamiast kilkugodzinnej wycieczki do składu starych mebli i galerii zdjęć i nieczytelnych papierków poczytali w tym czasie dzieła tych przedmiotów byłego właściciela?

Nie posunę się do popierania pomysłu Mateusza by śmieci czy też "materialne świadectwa" po znanych ludziach niszczyć, ale kompletnie nie rozumiem otaczania tych przedmiotów czcią, kolekcjonowania ich i wydawania astronomicznych sum na ich zakup. Przynajmniej w przypadku zakupu powodowanego chęcią posiadania Śladu po Wielkim Człowieku, bo już lokowanie kapitału w takich śmieciach z zamysłem późniejszego odsprzedania ich z zyskiem jakimś fanom, fetyszystom czy innym świrom jak najbardziej pojmuję. Nie rozumiem tylko motywacji tych świrów.
Chociaż jak chcą płacić, to niech płacą - każdy może swoje pieniądze marnować jak chce. Gorzej, że wszyscy płacimy z naszych podatków za podobne zakupy do państwowych muzeów - czy naprawdę nie dałoby się tych i tak mizernych nakładów na kulturę wykorzystać jakoś lepiej, z większym dla tej naszej kultury pożytkiem?

tomsn: Rozumiem, że o ile zbieranie chusteczek po gwiazdce z bigbrothersa może napawać niesmakiem, o tyle kolekcjonowanie śladów materialnych po Balzaku (...) lub Mickiewiczu może być w przyszłości zaczatkiem np. Muzeum będź chociażby Izby Pamięci.A jaka to różnica czy zbieramy śmieci po gwiazdce popkultury, czy po gwieździe kultury wysokiej (jakkolwiek byśmy te kultury od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A jednak wielka część kultury opiera się na 1) materialnych świadectwach oraz na 2) kolekcjonerstwie. Rozumiem, że o ile zbieranie chusteczek po gwiazdce z bigbrothersa może napawać niesmakiem, o tyle kolekcjonowanie śladów materialnych po Balzaku (pióro, kałamarz, notatki, Jego księgozbiór, poszczególne woluminy) lub Mickiewiczu może być w przyszłości zaczatkiem np. Muzeum będź chociażby Izby Pamięci.

A jednak wielka część kultury opiera się na 1) materialnych świadectwach oraz na 2) kolekcjonerstwie. Rozumiem, że o ile zbieranie chusteczek po gwiazdce z bigbrothersa może napawać niesmakiem, o tyle kolekcjonowanie śladów materialnych po Balzaku (pióro, kałamarz, notatki, Jego księgozbiór, poszczególne woluminy) lub Mickiewiczu może być w przyszłości zaczatkiem np. Muzeum...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mateusz: Hohoho, wielce zabawne, ale gdybym tak zrobił, to rękopisy by ocalały, a zależało mi przecież, by je zniszczyć, więc ani prościej ani pewniej.
To po co chcesz wydawać pieniądze. Podpal jakieś muzeum z rękopisami, albo zalej magazyn gdzie są przechowywane, po co wydawać pieniądze jak nie są Ci potrzebne (rękopisy nie pieniądze).

Wszystko w naszym świecie jest towarem. Im bardziej unikalne i pochodzące od znanego człowieka tym ma większą wartość (i nie chodzi o wartość artystyczną czy intelektualną tylko o taką prozaiczną finansową). Może to przykre ale taki świat sobie zbudowaliśmy, a my nawet bardzo chcieliśmy się w nim znaleźć.

Mateusz: Hohoho, wielce zabawne, ale gdybym tak zrobił, to rękopisy by ocalały, a zależało mi przecież, by je zniszczyć, więc ani prościej ani pewniej.
To po co chcesz wydawać pieniądze. Podpal jakieś muzeum z rękopisami, albo zalej magazyn gdzie są przechowywane, po co wydawać pieniądze jak nie są Ci potrzebne (rękopisy nie pieniądze).

Wszystko w naszym świecie jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Hohoho, wielce zabawne, ale gdybym tak zrobił, to rękopisy by ocalały, a zależało mi przecież, by je zniszczyć, więc ani prościej ani pewniej.

Ze swej strony chcąc zakończyć temat, postaram się jak najprościej podsumować o co mi w ogóle chodzi.
Według mnie akceptowanie tego rodzaju sytuacji równa się zaakceptowaniu widzenia sztuki jedynie w wymiarze "celebryckim", "biznesowym" i co nie tylko. Nikomu tego nie zabraniam, ale napawa mnie to niesmakiem.

Hohoho, wielce zabawne, ale gdybym tak zrobił, to rękopisy by ocalały, a zależało mi przecież, by je zniszczyć, więc ani prościej ani pewniej.

Ze swej strony chcąc zakończyć temat, postaram się jak najprościej podsumować o co mi w ogóle chodzi.
Według mnie akceptowanie tego rodzaju sytuacji równa się zaakceptowaniu widzenia sztuki jedynie w wymiarze "celebryckim",...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mateusz:
Jakbym miał hajsu jak lodu, kupiłbym te wszystkie rękopisy, brudnopisy i sru je do niszczarki.
Ja tam jestem za upraszczaniem sobie życia. Zacznij od dziś wrzucać do niszczarki cały hajs jaki zarobisz, i pod koniec życia będzie tego jak lodu zniszczone. Prościej i pewniej.

Mateusz:
Jakbym miał hajsu jak lodu, kupiłbym te wszystkie rękopisy, brudnopisy i sru je do niszczarki.
Ja tam jestem za upraszczaniem sobie życia. Zacznij od dziś wrzucać do niszczarki cały hajs jaki zarobisz, i pod koniec życia będzie tego jak lodu zniszczone. Prościej i pewniej.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Nie przeczę, że business is business etc., to oczywiste, ale moja ocena tego zjawiska nie dotyczy opłacalności. Po prostu ubolewam nad samym faktem, że to się opłaca i że ludzie rozumują w ten sposób, że trzeba podkręcić koniunkturę, podbić wartość i wmówić ludziom, że gówno artysty jest więcej warte więcej niż jego przekaz.

Jakbym miał hajsu jak lodu, kupiłbym te wszystkie rękopisy, brudnopisy i sru je do niszczarki.

Nie przeczę, że business is business etc., to oczywiste, ale moja ocena tego zjawiska nie dotyczy opłacalności. Po prostu ubolewam nad samym faktem, że to się opłaca i że ludzie rozumują w ten sposób, że trzeba podkręcić koniunkturę, podbić wartość i wmówić ludziom, że gówno artysty jest więcej warte więcej niż jego przekaz.

Jakbym miał hajsu jak lodu, kupiłbym te...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A ja również uważam wydawanie takiej kasy na coś takiego za ekstrawagancję, która zahacza o głupotę.
Nie rozumiem, nie ogarniam. Ale nie wykluczam, że jakbym miała taką kasę na zbyciu, to bym zaczęła ogarniać.

A ja również uważam wydawanie takiej kasy na coś takiego za ekstrawagancję, która zahacza o głupotę.
Nie rozumiem, nie ogarniam. Ale nie wykluczam, że jakbym miała taką kasę na zbyciu, to bym zaczęła ogarniać.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post