Domyślałem się jednego, sercem pań - Wokulski! Bo każda pani ma w pamięci pana Kamasa w głównej roli. Niestety pan Kamas, bardziej pasował do arystokraty, a nie do chłopka nieciekawej postury, z odmrożonymi czerwonymi rękami, owszem, mającego ambicje pozytywistyczne, jednak nigdzie w powieści poza życzeniem autora, nie jest wyjaśnione  jak on te pieniądze robił. 
1) ożenił się ze spadkobierczynią sklepu w którym pracował bez miłości, dla pieniędzy.
2) dorobił się "uczciwie" na wojnie - tu autor śmieje nam się w twarz, bo realia są takie, że aby dostarczać coś dla armii, trzeba się dogadać. A z kim? Z intendentami rosyjskimi, którzy wtedy, byli bardziej "biorący" niż teraz. Słowem, zarobić można, ale tylko jak posmarujesz, im więcej posmarujesz , tym bardziej na towarze zaoszczędzisz. NIE MA INNEJ OPCJI!
Ja już pomijam, że Prus ZAWSZE i ZDECYDOWANIE sprzeciwiał się interpretacji tyt. Lalki jako Izabeli Łęckiej, jako pustej panny, tej niby lalki. "Lalka" właśnie dlatego jest dobrą powieścią, że nie jest czarno biała, że zarówno Wokulski jak i Łęcka, mają swoje motywację, a i tło narracyjne jest wieloznaczne, i inne dla ludzi z tzw. pospólstwa, inne dla ludzi z arystokracji i majętnych - co jak sama książka mówi, nie jest tożsame.
Romantyzowanie Wokulskiego, uważam za totalny absurd, piszę jako miłośnik tej książki, a tym bardziej za absurd uważam jego kult jako "przedsiębiorcy". I umówmy się, najbardziej z tej książki lubimy Rzeckiego ;)

Domyślałem się jednego, sercem pań - Wokulski! Bo każda pani ma w pamięci pana Kamasa w głównej roli. Niestety pan Kamas, bardziej pasował do arystokraty, a nie do chłopka nieciekawej postury, z odmrożonymi czerwonymi rękami, owszem, mającego ambicje pozytywistyczne, jednak nigdzie w powieści poza życzeniem autora, nie jest wyjaśnione  jak on te pieniądze robił. 
1) ożenił...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Za Wokulskim jestem całym sercem :), od zawsze jest mi literacko bliski. Czuję do niego ogromny niewytłumaczalny sentyment i może dlatego czytałam "Lalkę" kilka razy. A z innej czytelniczej beczki,  to bohater "narodowy"  - lub antybohater,  ale zawsze wyrazista postać, to każda od Marka Hłasko!. Zwłaszcza Ci z "Następnego do raju".

Za Wokulskim jestem całym sercem :), od zawsze jest mi literacko bliski. Czuję do niego ogromny niewytłumaczalny sentyment i może dlatego czytałam "Lalkę" kilka razy. A z innej czytelniczej beczki,  to bohater "narodowy"  - lub antybohater,  ale zawsze wyrazista postać, to każda od Marka Hłasko!. Zwłaszcza Ci z "Następnego do raju".

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wielu może być bohaterów. Mi do głowy przychodzi jeden - Dobry... Dobry od Listopada :) czyli Marek Dobrawiński - frant i filut, że pozwolę sobie posłużyć się dawnym słownictwem - a "po naszemu" miły i łobuzerski studenciak, kobieciarz i imprezowicz, który chcąc nie chcąc stał się uczestnikiem Powstania Listopadowego. Zapoznałem tegoż ichmościa czytając zacną książkę pana M.Kliszewskiego pod tytułem właśnie "Dobry od Listopada", gdzie w nader ciekawej, barwnej a i wielce dokładnej pod względem historycznym relacji sam opisuje swej mocno skomplikowane i pełne przygód wszelakich przeżycia podczas tego narodowego zrywu. Bohater który bohaterem nie chce być wcale - a często musi... I jeszcze częściej bywa... Postać wyborna jak dla mnie. Colas Breugnon jakowyś, jeno w naszym, odmiennym wydaniu - barwny, swojski, romantyczny i cyniczny - ot po prostu polski. 

Wielu może być bohaterów. Mi do głowy przychodzi jeden - Dobry... Dobry od Listopada :) czyli Marek Dobrawiński - frant i filut, że pozwolę sobie posłużyć się dawnym słownictwem - a "po naszemu" miły i łobuzerski studenciak, kobieciarz i imprezowicz, który chcąc nie chcąc stał się uczestnikiem Powstania Listopadowego. Zapoznałem tegoż ichmościa czytając zacną książkę pana...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bardzo ciekawy pomysł na artykuł!

Bardzo ciekawy pomysł na artykuł!

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wokulski. Szczególnie jakby się odkochał w pustej Izabeli i ożenił z treściwą Stawską. Biznesmen, inteligentny, wykształcony (nie pamiętam, czy formalnie, ale na pewno wiedz miał dużą) i filantrop - czego chcieć więcej? 

Wokulski. Szczególnie jakby się odkochał w pustej Izabeli i ożenił z treściwą Stawską. Biznesmen, inteligentny, wykształcony (nie pamiętam, czy formalnie, ale na pewno wiedz miał dużą) i filantrop - czego chcieć więcej? 

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Przy okazji takiego tematu od razu przyszedł mi do głowy Zbrozło z książek Karola Bunscha. Pojawia się w Dzikowy skarb[bookLink]4966848|Dzikowy skarb[/bookLink] i później jeszcze przez kilka kolejnych części. Jedna z moich ulubionych postaci, bardzo tajemnicza, niemal zawsze w cieniu, ale bardzo wpływowa, charyzmatyczna, czasem wydająca się mieć wręcz jakieś nadnaturalne zdolności. Zawsze nieodmiennie, bezkompromisowo działająca dla Polski i po stronie państwa polskiego, które we wspomnianej książce jest ukazane w momencie narodzin. Super książka o przygodowym zacięciu.

Inna taka postać to Konrad Wallenrod, wspomniany w tekście. Jedna z moich ulubionych książek, chociaż zakończenie jest ciężkie. Chciałoby się, żeby Mickiewicz dał bohaterowi choć niewielką nagrodę za olbrzymie poświęcenie. Parafrazując pewne zdanie, na jakie kiedyś natrafiłem w Internecie: jak ktoś chce książki, w której dobry wygrywa, to musi sobie poszukać innej.

A obecnie zupełnie nieliteraccy bohaterowie - bo tacy z krwi i kości - stoją na wschodniej granicy naszego państwa, a razem z nimi ich rodziny. I co gorsza "wróg" wcale nie nosi tam karabinu, tylko często ma twarz dziecka. Mają wsparcie od wszystkich Polaków, ale nie od wszystkich mieszkańców naszego kraju, którzy w pełni korzystając ze swobód obywatelskich, jednocześnie wycierają sobie gębę i Polską, i polskimi służbami dbającymi o nasze bezpieczeństwo, i demokratycznie wybranym rządem i wszystkimi jego wyborcami. Przykre, bo te swobody niezwykle łatwo utracić, jak się okazuje. Przez głupotę, naiwność, krótkowzroczność, zaniechanie, prywatę.

Nie mogłem uczestniczyć w wielkim, warszawskim marszu, ale za rok, jak zdrowie dopisze, pojadę, bo to morze flag, ta biało-czerwona rzeka wyglądała po prostu nieziemsko. Wyszedłem jednak na ulice mojego miasta. Bardzo mnie cieszył taki udział rodzin, tyle dzieci, super się tam czułem, idąc też z moją pociechą i obserwując wciąganą na maszt flagę. To jest wielka rzecz, mieć swój dom. Ale to musi być wolny, niepodległy dom, a nie folwarczne czworaki, jak chciałaby zlewicowana część opozycji. Kto by chciał, żeby jego dzieci i kolejne pokolenia żyły jako zaplecze robocze dla silniejszych krajów?

Przy okazji takiego tematu od razu przyszedł mi do głowy Zbrozło z książek Karola Bunscha. Pojawia się w Dzikowy skarb[bookLink]4966848|Dzikowy skarb[/bookLink] i później jeszcze przez kilka kolejnych części. Jedna z moich ulubionych postaci, bardzo tajemnicza, niemal zawsze w cieniu, ale bardzo wpływowa, charyzmatyczna, czasem wydająca się mieć wręcz jakieś nadnaturalne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Imć Onufry Zagłoba herbu Wczele
 — Bo w konopiach oleum się znajduje, przez co i w głowie jedzącemu go przybywa.
— Bodajże waszę mość! — rzekł jeden z pułkowników. — Toż w brzuchu oleju przybywa, nie w głowie.
 — Est modus in rebus! — rzecze na to Zagłoba — trzeba co najwięcej wina pić: oleum, jako lżejsze, zawsze będzie na wierzchu, wino zaś, które i bez tego idzie do głowy, poniesie
ze sobą każdą cnotliwą substancyą. Ten sekret mam od Lupuła, hospodara,
po którym jak waściom wiadomo, chcieli mnie Wołosi na hospodarstwo
posadzić, ale sułtan, który woli, by hospodarowie nie mieli potomstwa,
postawił mi kondycyą, na którą zgodzić się nie mogłem.
 — Musiałeś waść siła konopnego siemienia i sam zażywać? — rzekł na to pan Sobiepan.
— Ja nie potrzebowałem, ale waszej dostojności z całego serca radzę! — odparł Zagłoba.
 Słysząc te śmiałe słowa, zlękli się
niektórzy, żeby ich pan starosta kałuski do serca nie wziął, lecz on,
czy nie zmiarkował, czy nie chciał zmiarkować, dość, że uśmiechnął się
tylko i spytał:
 — A słonecznikowe ziarna nie mogą konopnych zastąpić?                                                               — Mogą, — odrzekł Zagłoba — jeno ponieważ olej ze słoneczników jest cięższy, przeto trzeba wino mocniejsze pić od tego, które teraz oto pijemy.

Imć Onufry Zagłoba herbu Wczele
 — Bo w konopiach oleum się znajduje, przez co i w głowie jedzącemu go przybywa.
— Bodajże waszę mość! — rzekł jeden z pułkowników. — Toż w brzuchu oleju przybywa, nie w głowie.
 — Est modus in rebus! — rzecze na to Zagłoba — trzeba co najwięcej wina pić: oleum, jako lżejsze, zawsze będzie na wierzchu, wino zaś, które i bez tego idzie do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bartek Zborowski z "Królewny" Seippa.
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/107573/krolewna  

Bartek Zborowski z "Królewny" Seippa.
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/107573/krolewna  

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Nikodem Dyzma to Polska właśnie.
No może z domieszką Zagłoby w pijanym widzie.

Nikodem Dyzma to Polska właśnie.
No może z domieszką Zagłoby w pijanym widzie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post