Każdego ranka budzę się z nową energią, przez okno sączy się złota stróżka światła, widzę za szkłem piękne magiczne miejsca. Wysokie nowoczesne budynki stworzone przez najlepszych architektów, zielone parki pełne dzikich roślin i miastowych zwierzątek, bogate sklepy z drogimi towarami i główny element mojego magicznego światka : wysoka rzeźba anioła, z dłońmi skierowanymi ku górze w modlitwie do Boga. Idealnie wyrzeźbiony patron miasta, roztacza wokół siebie energię pełną dobra, zdrowia, szczęścia i nadziei! To jest mój dom, moje miasto, centrum mojego życia.

Poprawka. To było centrum mojego życia…

W ciągu jednej doby miasto nadziei stało się ruiną. Szkielety budynków przypominają groteskowo uśmiechające się potwory. Drzewa… dzikie i czarne pozbawione liści rzucają cienie na nieżywych ludzi broczących we własnej krwi. Sklepy… pozbawione towarów śmieją się poprzez powybijane okna z ostrymi szklanymi zębami ociekającymi czerwoną cieczą, a katastrofalnemu widokowi towarzyszy deszcz popiołu. Jedynym obiektem, który przetrwał został nadal ten majestatyczny : anioł. Nietknięty, perłowo biały i uśmiechnięty. To już nie jest symbol nadziei! Stał się atrybutem upadku, śmierci i bólu!

W jednej chwili stał się omenem zwiastującym apokalipsę.

Każdego ranka budzę się z nową energią, przez okno sączy się złota stróżka światła, widzę za szkłem piękne magiczne miejsca. Wysokie nowoczesne budynki stworzone przez najlepszych architektów, zielone parki pełne dzikich roślin i miastowych zwierzątek, bogate sklepy z drogimi towarami i główny element mojego magicznego światka : wysoka rzeźba anioła, z dłońmi skierowanymi...

Ubrany w wielki kombinezon, uniosłem delikatnie właz. Poczułem powiew czystego powietrza i zapach nieznanych mi roślin. Wyjrzałem z dziury: przed moim nosem pojawił się gruby pień ogromnego drzewa, którego korzenie wrastały w asfalt, niszcząc nawierzchnię.
Otaksowałem je wzrokiem, stwierdzając, że jest ich więcej i bydlę cholernie szybko wyrosło (no tak- promieniowanie- mutant, pomyślałem). Kojarzyły mi się jedynie z obrazkami prehistorycznej flory ze szkolnej książeczki, gdy w zamierzchłych już czasach, jako mały chłopczyk, pilnie studiowałem wiedzę wszelaką.
Rozglądając się dookoła stwierdziłem, że miasto nie było jedynie kupką kamieni (czego się spodziewałem po zapowiadanych atakach nuklearnych połączonych z silnym impulsem elektromagnetycznym): stało niemal nietknięte, no… może lekko okopcone, zaniedbane i pozarastane nieznanego pochodzenia roślinnością.
Mój wzrok padł na grupkę skąpo ubranych jegomości, stojących tuż u wylotu ulicy. Zastanawiałem się z jakiego bunkra wyszli. Postanowiłem podejść bliżej, wykrzykując zwroty powitalne w każdym znanym mi języku. Widząc ich pożądliwe spojrzenie, język oblizujący wargi i maczugi w rękach, zatrzymałem się raptownie, gdyż umysł podsuwał mi logicznie: coś tu nie gra. Zanim rzucili się na mnie z żądzą mordu i głodem w oczach, a strach sparaliżował dopływ oleju do mego mózgu, pomyślałem: jaskiniowcy.
Wybiegłem za róg uliczki i… serce mi stanęło:
przede mną stał sobie (o Jezusie!) DINOZAUR, przyglądając mi się ciekawie. Po chwili jednak pojął zasady ewolucji: ryknął i ruszył w moją stronę, gdy tuż za mną pojawili się pół nadzy mordercy.
I tak: na przedzie biegli jaskiniowcy, wrzeszcząc niezrozumiale i wymachując maczugą, za nimi ja: w wielkim, białym kombinezonie, truchtający jak pingwin, a kilka metrów dalej rozochocony dinozaur.
Wtedy mnie olśniło: siła wybuchu i impulsu jakimś cudem przeniosły nas w czasie, choć może po prostu ta meliska, którą sobie zaparzyłem tuż przed wyjściem na powierzchnię była ciut za mocna.

Ubrany w wielki kombinezon, uniosłem delikatnie właz. Poczułem powiew czystego powietrza i zapach nieznanych mi roślin. Wyjrzałem z dziury: przed moim nosem pojawił się gruby pień ogromnego drzewa, którego korzenie wrastały w asfalt, niszcząc nawierzchnię.
Otaksowałem je wzrokiem, stwierdzając, że jest ich więcej i bydlę cholernie szybko wyrosło (no tak- promieniowanie-...

Nareszcie! Możemy wyjść! W końcu Wielka Rada ogłosiła, że możemy opuścić podziemia nie spodziewałem się, że będzie to tak szybko. Już nie mogę się doczekać! Właściwie już nie pamiętam jak było na powierzchni.. byłem mały, gdy wszystko się zaczęło. Moi rodzice mówili, że tam było pięknie. Zielone parki, błękitne niebo, świecące Słońce, a pod ziemią jest ciemno, brudno i wilgotno.

Stało się! Powoli, z namaszczeniem otwierałem główny właz. Chciałem już wyjść, chciałem wszystko zobaczyć. Wyszedłem. Spowiła mnie mgła. Pogrążyłem się w bezdennej, niepojętej nicości. Gdzie łąki, lasy, pola, drzewa, domu, ulice? Gdzie to wszystko? Gdzie ten piękny świat? Pozostała pustka. Pozostało nikłe wspomnienie. Jeszcze raz obejrzałem się dokoła. Nie został nawet jeden kamyk, jedna kropla wody. Przecież była wojna. Była.. Był świat.. Ukradkiem zerkam po raz ostatni. Nie ma na co. Od wracam się i wracam do podziemi. W końcu tam jest mój dom. Mój Dom.... Mój Dom pod powierzchnią....

Nareszcie! Możemy wyjść! W końcu Wielka Rada ogłosiła, że możemy opuścić podziemia nie spodziewałem się, że będzie to tak szybko. Już nie mogę się doczekać! Właściwie już nie pamiętam jak było na powierzchni.. byłem mały, gdy wszystko się zaczęło. Moi rodzice mówili, że tam było pięknie. Zielone parki, błękitne niebo, świecące Słońce, a pod ziemią jest ciemno, brudno i...

Ostatnie szczeble pokonuję z sercem w przełyku. Jakaś niewidzialna siła pcha mnie ku powierzchni. Automatycznie wykonuję kolejne ruchy. Niepewność paraliżuje. "Jeszcze dwa." Ciężki, urywany oddech. Powoli uchylam przerdzewiały właz. Przeraźliwy zgrzyt rozdziera gęste od pyłu powietrze. Wypełzam na zewnątrz. "Postapokaliptyczny robak." Wyłaniający się z dziury cień quasi człowieka. Zimno przenika mnie do szpiku kości. Szczelniej opatulam się starym kombinezonem i stawiam pierwszy krok. Z trudem utrzymuję równowagę na skutym lodem podłożu. Oczy stopniowo przyzwyczajają się do panującego półmroku. A może to tylko ogrom szaroburych oparów leniwie unoszących się nad ziemią? W Nowym Świecie panuje relatywizm. Jedno jest pewne. Muszę przeżyć, bo jej to obiecałem. Ruszam przed siebie czujnie rozglądając się dokoła. Niespodziewanie wyrastają przede mną kikuty czegoś, co kiedyś musiało być industrialną zabudową. Znajduję się na terenie rafinerii. Dociera do mnie ogrom zniszczenia. Z trudem przedzieram się przez zgliszcza. I ten cholerny ziąb. "Szukaj nadziei"- powiedziała na odchodnym. Uderza we mnie fala gorąca. Strumień ciepłego powietrza mający swoje źródło gdzieś we wnętrzu ruin po spalarni odpadów. Czuję w ciele przyjemne mrowienie. Częściowo odzyskuję czucie w zdrętwiałych kończynach. Wiedziony ciekawością kieruję kroki w tamtą stronę. "Przecież to niemożliwe, żeby ktoś..." Przez szczelinę w ścianie widzę cztery postacie szczelnie stłoczone wokół oleistej, brunatnej mazi. Zanurzają w niej dłonie, następnie wcierając w ciało. W ciało. Dopiero w tym momencie to do mnie dociera. Oni są nadzy. Roztaczają wokół siebie lawendową poświatę. Widać ją nawet wśród wszechobecnych oparów. Wtem jeden z nich odwraca się w moją stronę. Przeszywa mnie zielony błysk jego oczu głęboko osadzonych na pozbawionej ust twarzy. Próbuję krzyknąć i z przerażeniem stwierdzam, że... "Witaj w rodzinie Nieznajomy." Pierwszy dzień reszty mojego nie-życia.

Ostatnie szczeble pokonuję z sercem w przełyku. Jakaś niewidzialna siła pcha mnie ku powierzchni. Automatycznie wykonuję kolejne ruchy. Niepewność paraliżuje. "Jeszcze dwa." Ciężki, urywany oddech. Powoli uchylam przerdzewiały właz. Przeraźliwy zgrzyt rozdziera gęste od pyłu powietrze. Wypełzam na zewnątrz. "Postapokaliptyczny robak." Wyłaniający się z dziury cień quasi...

Początek książki którą piszę :) Miłej lekturki.

Chmury pyłu unosiły się nad zniszczonym miastem. Nie wiemy skąd przyszli najeźdźcy. Nie wiemy jak z nimi mamy walczyć. Zaczynamy tracić nadzieję na zwycięstwo. Ludzie chowają się do schronów, bo tylko tam czują się bezpieczni. Ale nie na długo. To „coś” jest blisko i nie powstrzyma go metalowa zasuwa. Są bardzo cierpliwe. Kiedy nam skończy się pożywienie i woda, one przyjdą i nas zniszczą. Tak jak zniszczyły większość świata. Można powiedzieć, że to kosmici. Tak, wiem, wiem, że brzmi to śmiesznie, ale to stwory które pojawiły się znikąd. Wyszły z mórz, jezior, mgły. Nie ma bezpiecznego miejsca.

Nazywam się Anna i jako jedna z nielicznych przeżyłam to, co wydarzyło się prawie dziesięć lat temu. Świat nie pozbierał się po tym wszystkim. Ale zawsze jest nadzieja, która pomaga nam przezwyciężyć zwątpienie, bezradność.

Gdy wszystko się zaczęło miałam 12 lat. Nie pamiętam z tego zbyt dużo. Lekarze (którzy przetrwali) powiedzieli, że miałam zanik pamięci, wywołany silnymi emocjami.

Pamiętam trzaski i krzyki ludzi, którzy biegali po ulicach. Nie wiem dlaczego, ale chciałam do nich dołączyć. Krzyczeć razem z nimi.
Matka razem z ojcem spakowali najważniejsze rzeczy. Jakieś ubrania i pożywienie. Pakowali się szybko, jakby zaraz wszystko miało się skończyć. Pobiegłam po brata i razem z nim i mymi rodzicami, uciekaliśmy. Dokąd? Nikt tego nie wie. Przed siebie. Jak najdalej od straszliwych odgłosów. Od ognia i dymu.

Schowaliśmy się u mojej cioci. Jej mąż – mój wujek, miał manię na temat Drugiej Wojny Światowej, dlatego w ogródku kazał wybudować sobie bunkier. Szczęście to dla nas. Miał zawsze przygotowane zapasy. Mawiał: „Nigdy nie wiadomo, co może się zdarzyć. Wolę być przygotowane na najgorsze”. I nareszcie jego hobby na coś się przydało.

Do bunkra wchodziło się „sekretnymi drzwiami”, schowanymi z boku budynku. Przechodziło się korytarzem i trafiało do przestronnego saloniku z którego wychodziły korytarze do trzech pokoi. Malutkich, ale z piętrowymi łóżkami. Były tam dwa takie łóżka. Czyli zmieściły się cztery osoby. Doskonale dla mnie, Eliasa i rodziców.

Żyliśmy tak przez trzy tygodnie. W końcu wysiadł prąd, przy czym także ogrzewanie, więc musieliśmy wyjść.

Świat który zastaliśmy był przerażający.

Początek książki którą piszę :) Miłej lekturki.

Chmury pyłu unosiły się nad zniszczonym miastem. Nie wiemy skąd przyszli najeźdźcy. Nie wiemy jak z nimi mamy walczyć. Zaczynamy tracić nadzieję na zwycięstwo. Ludzie chowają się do schronów, bo tylko tam czują się bezpieczni. Ale nie na długo. To „coś” jest blisko i nie powstrzyma go metalowa zasuwa. Są bardzo cierpliwe....

Na sali panowała cisza. Aż padło wreszcie pytanie.
-Kto?
Więcej słów nie było trzeba. Wszyscy pojęli o co chodzi. Po miesiącu ukrywania się w podziemiach miasta trzeba było wreszcie zobaczyć co znajduje się na powierzchni. Po to właśnie nas dzisiaj zwołali. Żeby wybrać tych którzy bez najmniejszej gwarancji na przeżycie mieli wyjść na zewnątrz.
Zapanowało kłopotliwe milczenie. No tak, nikt nie jest chętny by jako pierwszy zobaczyć to co zostało z naszego miasta. Komunikacja już dawno padła, nie wiedzieliśmy więc czy ktokolwiek inny przeżył.
Czy ktoś poza nami przeżył apokalipsę.
I wtedy, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, powoli uniosłam rękę. Przez salę przeszedł pomruk. A ja byłam dziwnie spokojna. Jakbym robiła to, co do mnie należało.
Nikt mnie nie zatrzymywał kiedy szłam w stronę schodów. Na wyższym piętrze znajdowała się komora, oddzielająca podziemie od wyjścia. Weszłam do niej. Drzwi zatrzasnęły się za mną. Teraz pozostało mi wyjść.
Otworzyłam właz i niepewnie wyszłam na zewnątrz. Ogarnął mnie świeży powiew powietrza. Było chłodno, ale słonecznie. Uśmiechnęłam się. Potem rozejrzałam się wokół.
Po domach nie pozostał nawet ślad. Na ich miejscu rosły drzewa, wyglądające na wiekowe. Na soczysto zielonej trawie kwitły kwiaty, a na krzewach pyszniły się czarne jagody. Na gałęzi najbliższego drzewa zasiadał barwny ptak. Na mój widok przekrzywił głowę i wydał z siebie donośny świst.
"Kiedy to wszystko tak zarosło?" przyszło mi do głowy. W podziemiu nie byliśmy aż tak długo! Całkiem jakby na zewnątrz czas płynął inaczej.
Odwróciłam się i zobaczyłam nieruchomą postać. Zasiadała na czarnym koniu. Wierzchowiec był dziwnie wychudzony, z zapadłymi bokami. Jeździec wydawał mi się dziwnie znajomy. Także chudy, okryty czarnym płaszczem. Twarz ukrywał pod kapturem.
Śmierć.

Na sali panowała cisza. Aż padło wreszcie pytanie.
-Kto?
Więcej słów nie było trzeba. Wszyscy pojęli o co chodzi. Po miesiącu ukrywania się w podziemiach miasta trzeba było wreszcie zobaczyć co znajduje się na powierzchni. Po to właśnie nas dzisiaj zwołali. Żeby wybrać tych którzy bez najmniejszej gwarancji na przeżycie mieli wyjść na zewnątrz.
Zapanowało kłopotliwe...

Szczecin na apokalipsie wyszedł, zapamiętajcie chłopakami, świetnie. Koniec świata to w końcu zmarli wstający z grobów i czekający na Sąd Ostateczny, nie? – a w tym, niezbyt udanym, przypadku, tłumy zombie na ulicach i Sąd Ostateczny przeniesiony na bliżej nieokreślony termin ze względu na ilość wezwanych świadków. A zombie nie są technologicznie zaawansowane, to prawda, rozkładają się, prawda, ale nie są też głupie, nie. Mało agresywne. I mają swoje potrzeby, całkiem jak żywi. Na przykład, żeby na ich cmentarzu ładnie było.
No, cmentarz to Szczecin ma ładny. Bardzo. Zombie ciągną do niego stadami, co z jednej strony umożliwia łatwe wyłapanie ich, a z drugiej, gdy władzom miasta znudzi się popieranie akurat łowców, daje dobrą pozycję negocjacyjną z nieumarłymi kacykami. Każdy taki kacyk dałby wszystko, serio wam mówię, żeby mu pozwolono mieć kwaterę koło fontann. I koniecznie z widokiem na Grzebienie... znaczy, husarskie skrzydła, pomnik Braterstwa Broni czy jak to się naprawdę nazywa. Patriotyzm albo umarlakowate poczucie estetyki, sam nie wiem, co za tym stoi.
No, to skoro nagle staliśmy się punktem strategicznym dla obu stron, to zaczęliśmy ciągnąć profity. Podatki. Specjalne strefy handlowe. Wały Chrobrego teraz pełne kramów, po rondach się snują nieumarli i zasuwają żywi, wszystko odnowione, aż się błyszczy! Parki zamieniliśmy na cmentarze, żeby ciągnąć zyski, a w końcu bez różnicy, po cmentarzu się jak po parku zawsze u nas chodziło. Sami widzieliście, miasto nam kwitnie... A to wszystko z podatków. Mamy w końcu opłaty za dopuszczenie przed oblicze kacyków. Opłaty dla łowców. No i oczywiście sklepy, bary, cała ta inicjatywa społeczna.
Przed zombiakami to tu dramat był, mówię wam. Stocznie padały, Berlin przyćmiewał kulturowo, wszystko tak się jakoś babrało w tej całej wodzie i błocie. Żeby nie tak apokalipsa, to by z nami krucho było, chłopaki, oj, krucho. Całe szczęście, że się te zombiaki pobudziły...

Szczecin na apokalipsie wyszedł, zapamiętajcie chłopakami, świetnie. Koniec świata to w końcu zmarli wstający z grobów i czekający na Sąd Ostateczny, nie? – a w tym, niezbyt udanym, przypadku, tłumy zombie na ulicach i Sąd Ostateczny przeniesiony na bliżej nieokreślony termin ze względu na ilość wezwanych świadków. A zombie nie są technologicznie zaawansowane, to prawda,...

Terespol, niewielkie miasto w województwie lubelskim przy granicy z Białorusią, w czasie apokalipsy zapewne bardzo szybko zostałoby zniszczone. Głównym celem stałby się stojący w centralnym miejscu Kościół rzymskokatolicki oraz cerkiew prawosławna. Ludzie w czasie zagrożenia mogliby schować się w pobliskich fortach, pozostałych jest z czasów II wojny światowej.

Terespol, niewielkie miasto w województwie lubelskim przy granicy z Białorusią, w czasie apokalipsy zapewne bardzo szybko zostałoby zniszczone. Głównym celem stałby się stojący w centralnym miejscu Kościół rzymskokatolicki oraz cerkiew prawosławna. Ludzie w czasie zagrożenia mogliby schować się w pobliskich fortach, pozostałych jest z czasów II wojny światowej.

Terespol, niewielkie miasto w województwie lubelskim przy granicy z Białorusią, w czasie apokalipsy zapewne bardzo szybko zostałoby zniszczone. Głównym celem stałby się stojący w centralnym miejscu Kościół rzymskokatolicki oraz cerkiew prawosławna. Ludzie w czasie zagrożenia mogliby schować się w pobliskich fortach, pozostałych jest z czasów II wojny światowej.

Terespol, niewielkie miasto w województwie lubelskim przy granicy z Białorusią, w czasie apokalipsy zapewne bardzo szybko zostałoby zniszczone. Głównym celem stałby się stojący w centralnym miejscu Kościół rzymskokatolicki oraz cerkiew prawosławna. Ludzie w czasie zagrożenia mogliby schować się w pobliskich fortach, pozostałych jest z czasów II wojny światowej.

Niesamowite, ale na zewnątrz wciąż czuć ten smród. Smród apokalipsy, która dotknęła cały świat.
Patrzę na zniszczone miasto. Niegdyś piękne, pełne życia, teraz zrujnowane. Teraz, zamiast wspaniałych, kilkudziesięcioletnich kamienic, starych zabytków, nowych sklepów, zielonych parków widzę budynki, które runęły. Samochody zgniecione przez zawalone ściany domów, z powybijanymi szybami. Chodniki i ulice ze świeżymi dziurami, wydrążonymi przez wybuchy. Drzewa, które nie przypominają roślin, tylko martwe konstrukcje przypominające prędzej wieszaki niż jakiekolwiek rośliny zielone.
Idę chodnikiem, uważnie patrzę pod stopy, co chwila zerkając na zniszczone, niegdyś ukochane miasto. Dziś przypomina o śmierci.
Spoglądam na niebo, niepokryte chmurami, lecz szare, smutne. Niedługo zmierzch. Trzeba się pośpieszyć.
Zaczynam biec truchtem, chociaż do kryjówki mam całkiem blisko.
Biegnę teraz przez rynek. Słabo widzę, więc potykam się o wystające krawędzie kostek deptaka, co chwila wpadam w dziury nawet po kolana.
Ostatnie słabe szare promienie słońca skryły się za dziurawym dachem zniszczonej kamienicy. Patrzę na stare ściany. Niegdyś ozdobione dekoracyjnymi wyrzeźbionymi wzorami, teraz większość z nich runęła w dół, zasypując brudne od kurzu samochody, wybijając szklane okna.
Poznaję lwa na ścianie kamienicy.
Kiedy byłam małą dziewczynką, zawsze przechodząc obok moje spojrzenie kierowało się w górę na tego lwa z gęstą grzywą. Przetrwał tą apokalipsę, wciąż kroczy po zniszczonej ścianie.
Teraz biegnę i nie patrzę pod nogi, choć co chwilę zahaczam stopami o kamienny, nierówny bruk. W końcu przez nieuwagę upadam. Kamienie ranią mi ręce i kolana.
Podnoszę się. Patrzę na lwa.
Przetrwają najsilniejsi.
Biegnę dalej.

Niesamowite, ale na zewnątrz wciąż czuć ten smród. Smród apokalipsy, która dotknęła cały świat.
Patrzę na zniszczone miasto. Niegdyś piękne, pełne życia, teraz zrujnowane. Teraz, zamiast wspaniałych, kilkudziesięcioletnich kamienic, starych zabytków, nowych sklepów, zielonych parków widzę budynki, które runęły. Samochody zgniecione przez zawalone ściany domów, z...