-Dobry wieczór, zgubiłem się, czy może mi pan pomóc?- niepewnym, słabym z wyczerpania głosem zwróciłem się do gospodarza.
Ten spojrzał na mnie pełnym zdziwienia, smutnym wzrokiem, po czym odsunął się i wskazał ręką do środka izby.
-Proszę- odpowiedział- co robicie tak daleko od drogi?
Pokrzepiwszy się obfitym posiłkiem opowiedziałem mu jak to pragnąc zwiedzić Bieszczady na własną rękę zboczyłem ze szlaku i zabłądziłem w lesie.
-Gdy zrobiło się ciemno dostrzegłem w oddali jakieś światła, podszedłem bliżej i okazało się, że to wioska. Zapukałem do pierwszego domu. Gdzie właściwie jesteśmy?
-W samym środku lasu, nasza osada to zaledwie kilka chat i kaplica, rzadko ktokolwiek tu trafia, a jeżeli już to zrobi parę zdjęć i zaraz odchodzi, na nas nie zwracając nawet uwagi.
-To przykre- odpowiedziałem-to bardzo ciekawe miejsce, ale niestety rano też będę musiał ruszyć w drogę. Rodzina pewnie się martwi.
-Idąc na północ, za kilka godzin dotrzecie do miasta i… czy możecie coś dla mnie zrobić?
-Oczywiście- odparłem.
-Dzisiaj zmarła moja żona. Jutro chcemy ją pochować, bez godnego pogrzebu nie zazna spokoju. Możecie sprowadzić tu księdza?
-Tak…bardzo mi przykro…-odpowiedziałem zaskoczony
-Dziękuje, będziemy czekać na cmentarzu za kaplicą.
Rano w chacie nie zastałem nikogo, osada wydawała się nadal pogrążona we śnie. Planowałem tam jeszcze wrócić, więc postanowiłem, że podziękuję i pożegnam się później, tymczasem zaś spieszyłem się by wypełnić powierzoną mi prośbę.
Po kilku godzinach trafiłem do małego miasta i natychmiast skierowałem się w stronę kościoła.
-Osada na południe stąd? Niemożliwe. Kiedyś mieszkali tam ludzie, ale podczas wojny uciekli, albo ich wysiedlono, właściwie nikt tego nie wie.
-Nikt nie wie?-odparłem zdziwiony.
-Pod koniec wojny na wioskę napadli partyzanci z UPA, kiedy później ich złapano, twierdzili, że na miejscu zastali puste zabudowania, więc zabrali co się dało, a resztę spalili.
Moje usilne namowy sprawiły, że w końcu zgodził się mi towarzyszyć, jednak gdy dotarliśmy na miejsce, ze zgrozą stwierdziłem, że po chatach nie ma ani śladu, zaś kilkanaście metrów dalej wśród zarośli stała zrujnowana murowana kaplica. Ruszyliśmy w tamtą stronę.
-Nikogo nie ma, jest pan pewien, że mieli tu czekać?- usłyszałem nerwowy głos księdza.
Oszołomiony, nie mogłem wypowiedzieć ani słowa. Przez myśl przechodziły mi dwa wyrazy „godny pogrzeb”.
-Czekają - odpowiedziałem- partyzanci nie zastali opuszczonej wioski. Spalili chaty, zaś mieszkańców… myślę, że stoimy przy ich grobie.

-Dobry wieczór, zgubiłem się, czy może mi pan pomóc?- niepewnym, słabym z wyczerpania głosem zwróciłem się do gospodarza.
Ten spojrzał na mnie pełnym zdziwienia, smutnym wzrokiem, po czym odsunął się i wskazał ręką do środka izby.
-Proszę- odpowiedział- co robicie tak daleko od drogi?
Pokrzepiwszy się obfitym posiłkiem opowiedziałem mu jak to pragnąc zwiedzić Bieszczady na...

Zdecydowałam się na szczególny spacer podczas, którego chciałabym odpocząć od mojej rzeczywistości. Wybrałam bieszczadzkie szlaki na teren spaceru. Świeże powietrze pomyślałam i to jest właśnie to. Pogoda dopisała ,słoneczko świeciło, deszczyk nie padał co mnie osobiście zdziwiło.Trasy ciekawe w czasie spaceru po prostu tylko się cieszyć. Nic nie trwa wiecznie. Pokonałam kilka kilometrów, aż tu nagle zobaczyłam obcą mi twarz.Podeszła do mnie i popatrzyła ze smutkiem w na moje oczy. Czy poczułam strach widząc ją. Nie wiem, ale zaskoczyła mnie kierując następujące słowa: " Anno boisz się mnie, prawda? Wiem,że tak, ale nie bój się mnie.Jesteś uczciwą osobą,jesteś zawsze sobą w każdej sytuacji ,lecz nie natrafiasz na fajnych ludzi. Może kiedyś się spotkamy".

- Następna naiwna na piękne słowa, co nie ? Słowa są te nieprawdziwe i nie sprawdzają się.
- Witam Pana. Proszę wybaczyć, ale ja nie należę do osób, które wierzą w słowa nierealne.
- To dobrze, że Pani nie należy do osób naiwnych cieszę się.
- Może w ramach ostrzeżeń Pana da się zaprosić na spacer?
- Pod jednym warunkiem .
- Jakiem?
- Zaproszę Panią na tort szlakowy. Smak tortu prowadzi do mojego serca.
- Nie zaszkodzi to mojej sylwetce ?
- Myślę,że nie.
- W takim razie skuszę się na ten kawałek tortu, ale szlakiem bieszczadzkim pozbędziemy się kalorii z tortu.
- Idę na taki układ.

Zdecydowałam się na szczególny spacer podczas, którego chciałabym odpocząć od mojej rzeczywistości. Wybrałam bieszczadzkie szlaki na teren spaceru. Świeże powietrze pomyślałam i to jest właśnie to. Pogoda dopisała ,słoneczko świeciło, deszczyk nie padał co mnie osobiście zdziwiło.Trasy ciekawe w czasie spaceru po prostu tylko się cieszyć. Nic nie trwa ...

Pewnego wakacyjnego dnia postanowiłem zadzwonić do mojego najlepszego przyjaciela Maurycego, z którym od dłuższego czasu nie rozmawiałem. Maurycy mieszka w sąsiedniej miejscowości(w Sanoku), do której bardzo często jeżdżę. Na początku Maurycy nie odbierał. Pomyślałem, że pewnie jest zajęty. Nie minęło dobre 10 minut, a przyjaciel sam do mnie oddzwonił. Powiedziałem:
- Cześć Maurycy! Co u Ciebie słychać?
Odpowiedział:
- Miło Cię u słyszeć stary przyjacielu. U mnie po staremu, a u Ciebie? Nie odzywałeś się przez dłuższy okres.
- Wiem, wiem, po prostu miałem dużo rzeczy na głowie.
- To może przyjedziesz do mnie do domu w weekend to sobie na spokojnie porozmawiamy?
- Dobry pomysł. A ponadto w weekend ma być ładna pogoda to możemy nawet pochodzić sobie po bieszczadzkich szlakach.
- No to jesteśmy umówieni. Do zobaczenia!
Byłem bardzo szczęśliwy z takiego obrotu sprawy. W sobotę rano wyjechałem z mojego miasta by być jak najwcześniej u Maurycego. Gdy podjechałem pod dom przyjaciel czekał już na mnie w ogrodzie. Jak na gospodarza domu przystało zaprosił mnie na mały poczęstunek, po którym poszliśmy w stronę górskich szlaków. Po drodze minęliśmy kilka miejscowych domów i sklepów. Przy sklepie z pamiątkami spotkaliśmy naszą dawną znajomą Czesię, z szkolnych lat, która przyjechała do Sanoka na wakacje z rodzicami. Podeszliśmy do niej i rozmawialiśmy wspominając stare dobre czasy. W pewnej chwili Maurycy powiedział:
- Czesia! Może pójdziesz z nami pochodzić po szlakach?
- No nie wiem, nie jestem na to przygotowana.
- Będzie fajnie, chodź. Dzisiaj jest bardzo ładna pogoda, grzechem byłoby z tego nie skorzystać!
- Dobra! Tylko powiadomię o tym rodziców!
I poszliśmy w trójkę, odkrywać piękno bieszczadzkich szlaków. Postanowiliśmy, że pójdziemy szlakiem „Ikon”, na którym znajduje się wiele zabytków architektury cerkiewnej. Idąc przed siebie mijaliśmy, położony na tym szlaku pensjonat „U magnolii”, który cieszy się dużym powodzeniem wśród turystów przyjeżdżających w góry. Gdy znaleźliśmy się w Parku Krajobrazowym Gór Słonnych, postanowiliśmy, że zrobimy sobie na chwilę przerwę. Usiedliśmy na jednej z ławek, która znajdowała się pod wielkim drzewem. Maurycy wyciągnął z plecaka kanapkę, a ja postanowiłem się napić, ponieważ byłem bardzo spragniony. Czesia w tym czasie robiła zdjęcia, by móc je później pokazać rodzinie. Gdy mieliśmy iść dalej, nagle usłyszeliśmy ciężkie stąpanie i łamane gałęzie. Czesia w panice powiedziała:
- Co to jest? Czy wy też to słyszycie?
W momencie, gdy skończyła mówić, odpowiedź sama nadeszła. Z krzaków i bujnych traw wyłoniło się stado żubrów. Pojawiło się nie wiadomo skąd. Byliśmy w niezłym szoku, nie spodziewaliśmy się, że właśnie dziś spotkamy te zwierzęta. Powiedziałem moim przyjaciołom, żeby się nie ruszali, a sam postanowiłem uwiecznić tą chwilę i wyjąłem z plecaka własny aparat. Zdecydowałem się wyłączyć flesz w aparacie (bo nie wiedziałem jak na niego zareagują) i zacząłem robić zdjęcia. Największy z żubrów podszedł do nas bliżej i przez pewien moment patrzył na nas tak samo, jak reszta stada. Trwało to może z parę sekund. Po „niesamowitej” chwili przywódca stada zaczął od nas odchodzić wraz z resztą swoich pobratymców. Wyraźnie się nami nie interesowali. Postanowiliśmy wrócić jak najszybciej do domu. Pech chwiał, że szli dokładnie tym samym szlakiem co my. Odczekaliśmy chwilę w ciszy i w spokoju (by ich nie przyciągnąć z powrotem). Gdy stado zniknęło wśród drzew, szybko wróciliśmy i opowiedzieliśmy całą tą historię rodzicom Maurycego. To właśnie tak zakończyło się nasze spotkanie z nieoczekiwanymi „gośćmi” na bieszczadzkim szlaku...

Pewnego wakacyjnego dnia postanowiłem zadzwonić do mojego najlepszego przyjaciela Maurycego, z którym od dłuższego czasu nie rozmawiałem. Maurycy mieszka w sąsiedniej miejscowości(w Sanoku), do której bardzo często jeżdżę. Na początku Maurycy nie odbierał. Pomyślałem, że pewnie jest zajęty. Nie minęło dobre 10 minut, a przyjaciel sam do mnie oddzwonił. Powiedziałem:
-...

Siedziała tak wyglądając przez otwarte okno drewnianego domku w którym się zatrzymała.
Lewą dłonią obejmując parujący jeszcze kubek z herbatą, prawą podpierając brodę, w zamyśleniu chłonęła panującą ciszę i spokój. Widok który rozpościerał się w oddali sprawił, że na chwilę przymknęła oczy i głęboko zaciągnęła się czystym powietrzem, jakby chciała nie tylko pocieszyć oczy, ale też ukoić skołatane serce.
Poranna rosa ozdabiała kępki traw mieniąc się w blasku wschodzącego słońca jak najdroższy klejnot.
Wraz z kwitnącymi niezapominajkami i wzgórzem który pokrywał gęsty las, miejsce to tworzyło magiczną scenerie tajemnicy kryjącej się za zasłoną opadającej mgły.
Spojrzała na zegarek, wskazówki pokazywały 06:00. Przegryzła ostatni kęs bułki z pomidorem popijając letnią już herbatą, schyliła się by zawiązać mocniej sznurówki w solidnych butach, chwyciła leżący na łóżku plecak i wyszła.
Choć był dopiero początek maja pogoda była iście letnia, już o poranku dało się to odczuć.
Był to jej pierwszy samotny wyjazd i samotna piesza górska wycieczka. Wcześniej by się nie odważyła, bałaby się każdego kto by szedł za nią albo ją mijał. Lecz już miała tego dosyć, w końcu pragnęła być sama.
W jej oczach czaiło się lekkie zdenerwowanie, gdy spoglądała na zbliżający się las z którym za chwilę miała się zmierzyć. Podmokła ścieżka pokryta była jeszcze zeszłorocznymi liśćmi, musiała uważać żeby się nie poślizgnąć. Gdy tak szła pod górę już dobrą godzinę, a jej oddech stawał się coraz cięższy usłyszała za sobą dźwięk łamanej gałęzi. Odwróciła się. Nikogo nie było. Rozejrzała się wokół, też nic. Postanowiła przyspieszyć kroku, nie zatrzymując się wyjęła mapę, którą przez nieuwagę wypuściła prosto w głęboki rów. Przeklęła cicho, a zobaczywszy w oddali mocniejsze światło, postanowiła kontynuować trasę bez przewodnika, w końcu były oznaczenia na trasie.

Usiadła na niewielkim kamieniu twarzą do słońca pozwalając sobie na wsłuchanie w wszechogarniającą ciszę, szeleszczący w trawie wiatr. Była sama, nikogo na horyzoncie, tylko piękne góry.
Obejrzała się jeszcze za zostawionym mrocznym lasem i sięgnęła do plecaka po wodę.
Niedaleko stał słupek z drogowskazami. Upiła spory łyk wody i ruszyła ku niemu. Wpatrując się intensywnie w strzałki nie zauważyła wystającego z ziemi kamienia i runęła jak długa, ścierając do krwi kolano. Jeszcze tego było mało, syknęła, gdy nagle zasłonił ją cień. Podniosła wzrok i jedyne co była w stanie zobaczyć to wyciągniętą w jej kierunku dłoń. Z obawą, ale ją chwyciła.
- Śledzi mnie pan? – wypaliła przypominając sobie chrzęst łamanej gałęzi w lesie.
- Prowadzą tu dwa szlaki, przyszedłem niebieskim a pani?
Zmieszana, że tak szybko wracają jej na myśl tak bolesne wydarzenia z przeszłości, szybko się zreflektowała.
- Żółtym. Przepraszam.
- W porządku – spojrzał na jej otarte kolano i nie czekając na odpowiedź ukląkł i szybko opatrzył ranę
- To nic - próbowała protestować, ale na nic się to zdało, miała już założony opatrunek - Zgubiłam mapę i nie wiem jak dalej iść w kierunku Krzemienia, przez Bukowe Berdo.
Wskazał kierunek ręką, odwracając na chwilę przeszywający ją wzrok.
- Proszę, niech pani to weźmie, mam ich kilka – wręczył jej mapę – i proszę uważać na siebie, to niby niewinny szlak ale tylko z pozoru.
Podziękowała nieufnie, czym prędzej odwróciła się nie mogąc wytrzymać naporu spojrzenia i podążyła szlakiem we wskazanym kierunku. Gdy postanowiła się w końcu odwrócić, mężczyzny już nie było. Odetchnęła z ulgą, i rozwinęła mapę. Ku jej zdziwieniu okazała się dziwnie znajoma. Te pozaznaczane punkty, drogi, miejsca które chciała zobaczyć, notatki. To jej mapa! ta którą zgubiła jeszcze na żółtym szlaku! Spojrzała przed siebie, prosto na dmuchający w jej oczy wiatr wzbierający w nich łzy. Wiedziała już, że znów musi uciekać.

Siedziała tak wyglądając przez otwarte okno drewnianego domku w którym się zatrzymała.
Lewą dłonią obejmując parujący jeszcze kubek z herbatą, prawą podpierając brodę, w zamyśleniu chłonęła panującą ciszę i spokój. Widok który rozpościerał się w oddali sprawił, że na chwilę przymknęła oczy i głęboko zaciągnęła się czystym powietrzem, jakby chciała nie tylko pocieszyć oczy,...

Spanikowana, ponownie spoglądam na zegarek. 17:37. Październikowe słońce zaraz zacznie zachodzić, a na dworze zrobi się ciemno i zimno. W innej sytuacji, zapewne z utęsknieniem wyczekiwałabym wieczornego chłodu, dziś jednak, modlę się, aby choć na chwilę zatrzymać czas.
Zgubiłam się. Kiedy wchodziłam na szlak byłam taka pewna tego swojego "górskiego zmysłu". Teraz mam za swoje.
Niedługo zapadnie zmrok, a ja jestem tutaj całkiem sama i nie mam pojęcia, jak dotrzeć do schroniska. Nie mam nawet siły, żeby dalej iść.
Siadam na wciąż gorącym od słońca kamieniu i mam ochotę wybuchnąć płaczem. Zmęczona i zrezygnowana, wpatruję się w rozciągający się przede mną bieszczadzki krajobraz, mimowolnie zachwycając się jego pięknem. Przyglądam się rozciągającej się przede mną kamienistej dróżce i nagle...O mój Boże! Zauważam człowieka. W oddali, na szlaku, widzę powoli poruszającą się postać. W przypływie nagłej adrenaliny, zrywam się i zbiegam w stronę nadchodzącego wędrowca. Po chwili widzę go już wyraźnie. To mężczyzna, 40-, może 50-letni. Zauważa mnie i uśmiecha się przyjaźnie.
-Dzień dobry- krzyczę cała zdyszana.
Odpowiada mi skinieniem głowy.
-Niech się pani tak nie forsuje- śmieje się, podchodząc do mnie. - Stało się coś?
-Zgubiłam się.- przyznaję lekko zawstydzona- Chciałam dojść do schroniska "Pod Sokołem", ale chyba pomyliłam drogę i zabłądziłam. Błagam, niech pan powie, że wie, jak tam trafić.
-Wiem, jak tam trafić.- odpowiada przyjaźnie- Tak się składa, że również się tam kieruję. Byłoby mi bardzo miło, gdyby zechciała mi pani dotrzymać towarzystwa.
Z moich ust mimowolnie wydobywa się westchnienie ulgi.
-Ratuje mi pan życie.- odpowiadam- Dziękuję z całego serca.
-Nie ma za co dziękować. Cieszę się, że mogłem panią uratować...Ale, gdzież to ja zgubiłem dobre wychowanie?
Podaje mi rękę na przywitanie.
-Nazywam się Karol Wojtyła.- przedstawia się.- Proszę mi mówić po imieniu.
-Marta Gawęda.- odpowiadam, ściskając jego dłoń.
Podnoszę z ziemi zakurzony, oblepiony błotem plecak.
Bez zbędnych słów ruszamy w drogę.

Spanikowana, ponownie spoglądam na zegarek. 17:37. Październikowe słońce zaraz zacznie zachodzić, a na dworze zrobi się ciemno i zimno. W innej sytuacji, zapewne z utęsknieniem wyczekiwałabym wieczornego chłodu, dziś jednak, modlę się, aby choć na chwilę zatrzymać czas.
Zgubiłam się. Kiedy wchodziłam na szlak byłam taka pewna tego swojego "górskiego zmysłu". Teraz mam za...

Spotkać Boga

„Muszę iść dalej. Nie mogę się poddać. JESZCZE nie.” Czy takie były myśli wspinającego się po zwykłym, oznakowanym, bieszczadzkim szlaku? Tego nikt nie może wiedzieć, choć ja, jako narrator tego opowiadania, zapewniam was, iż tak właśnie było.
„Po co ja tu przychodziłem? No po co? Nigdy nie chodziłem w góry i jakoś żyłem… Jaki ja jestem głupi, w tym momencie mógłbym sobie siedzieć w domu, a nie wyciskać z siebie siódme poty TUTAJ.” I tak szedł, zadręczając umysł coraz to bardziej zgryźliwymi myślami. Na jego twarzy oprócz wielu kropli potu można było zobaczyć zacięty wyraz twarzy i gniewne spojrzenie. Kroki stawiane były z zawziętością godną najlepszego alpinisty, a jednak…
„Ja chcę już wrócić. Nie mam siły! LEDWO RUSZAM NOGAMI. Zaraz się normalnie stoczę…”

***
A jednak zbliżał się do szczytu. Powoli opuszczał las, a jego oczom ukazywał się ten specyficzny, górski krajobraz. Mógł podziwiać rozległe połoniny i czuć… to coś. Tak też było.
„Czy żałuję, że tu przybyłem? Choć wiem, jak trudno było mi się wspiąć na ten szczyt, to jednak powtórzyłbym to. Z perspektywy tak krótkiego przecież czasu nie pamiętam, nie chcę pamiętać katuszy przeżytych podczas wędrówki. Czy to nie dziwne? Przecież wiem także, iż ponowne wejście na górę byłoby równie męczące… Człowiek to głupie stworzenie…”
Tak rozmyślając, uważniej rozejrzał się dookoła.
„Za to Stwórca tego wszystkiego… On musi być wspaniały. Czy jestem teraz bliżej Niego? Czy On JEST?”

***
W drodze powrotnej ze szczytu on dalej zastanawiał się nad pięknem gór i tego wszystkiego, co z nich widać. Pogoda była wyjątkowo gorąca, jako obiektywny obserwator rzekłbym, iż duszna, jednak niebo było całkowicie zachmurzone. Mężczyzna zaś dumał nad bardziej uduchowionymi kwestiami.
„Gdyby tylko Bóg dał mi znak… Jeden znak! Byłbym w stanie uwierzyć, że to On stworzył Bieszczady, to on pozwolił urodzić się mnie… Ale On nie chce pokazać mi, że istnieje… Ma mnie w dupie.”
Wtedy zza chmur pierwszy raz tamtego dnia wyjrzało słońce.

Spotkać Boga

„Muszę iść dalej. Nie mogę się poddać. JESZCZE nie.” Czy takie były myśli wspinającego się po zwykłym, oznakowanym, bieszczadzkim szlaku? Tego nikt nie może wiedzieć, choć ja, jako narrator tego opowiadania, zapewniam was, iż tak właśnie było.
„Po co ja tu przychodziłem? No po co? Nigdy nie chodziłem w góry i jakoś żyłem… Jaki ja jestem głupi, w tym momencie...

W treści samego zadania nie jest zastrzeżone że opowiadanie musi definitywnie dotyczyć spotkania człowieka z innymi ludźmi- potraktowałam to więc (a widzę iż nie tylko ja) jako podsuniętą przez LC wskazówkę, ale niekoniecznie wymóg i mam nadzieję że mi się upiecze ;)

~Z dziennika profesora Milana Parzybrody:
19 maja 2014r
Postanowiłem opisać co przydarzyło mi się onegdaj, acz jest to tak zadziwiające że raczej i na starość gdy demencja umysł mój stłamsi, to z pamięci mi nie umknie. Było to niezwykłe spotkanie z mitycznym stworzeniem, acz nie jestem przecież fantastą, tylko zoologiem.
Schodziłem całe Bieszczady z zamiłowania wypatrując węża Eskulapa, zastanawiając się jak on ma się do biblijnego węża Mojżeszowego który owinięty wokół pala uzdrawiał Izraelitów na pustyni i stał się symbolem aptek, ponieważ param się też historią i filozofią. Znalazłem ślady kilku gatunków dzikich zwierząt, aż wreszcie upał dał mi się mocno we znaki i zaparkowałem fiata w bocznej uliczce, gdzie dalszy wjazd był zakazany ponieważ przeprowadzano wycinkę. „Niszczą przyrodę”- pomyślałem z niechęcią. „Niedługo nie będzie co oglądać”. Koło wąskiej leśnej ścieżynki pluskał strumyk o kamienisto-piaszczystym dnie, pełen świeżej, czystej górskiej wody. Zszedłem do niego, ochlapać kark i upić parę łyków ożywczego płynu. Kawałek dalej zaczynały się tereny omszałe i bagniste. Spojrzałem co w trawie piszczy, i zobaczyłem małe zwierzątko, podobne do jaszczurki, w czarno-żółte plamki. Zdumiałem się, bo salamandrę bardzo trudno spotkać. Podążałem za nią kilkadziesiąt metrów; była dość ospała a więc niezbyt szybka. Pomyślałem że może znajdę ich siedlisko, to by dopiero było odkrycie! Podekscytowany, zorientowałem się że salamandra doprowadziła mnie poprzez moczary i gąszcz w pobliże ludzkich siedzib, nieopodal wznosiła się podupadła obora. Niestety, ciary przeszły mi po plecach, ponieważ na pastwisku w zasięgu wzroku pasterze wypalali trawy, a ku mojemu zdumieniu salamandra nieświadoma niebezpieczeństwa skierowała się w stronę płomieni...
Chwilę później, tratując młode drzewka, musiałem salwować się ucieczką przez chaszcze. Gorący podmuch lizał mi koszulę na plecach, a przed oczami wciąż miałem paszczę pełną ostrych, trójkątnych zębów jadowych. Nie wiem, czy znacie tę legendę że salamandra wstępująca w ogień przeobraża się w, jak najbardziej żywego... smoka? Przekonałem się o tym na własne oczy- ale kiedy się obejrzałem zobaczyłem tylko strzępki popiołu wirujące w rześkim powietrzu, i ani śladu dymu. Tam gdzie przed chwilą widziałem łąkę, rozpościerała się górska panorama. Czy padłem ofiarą udaru słonecznego? Oj, wątpię. Mam już plan na następną eskapadę: wyśledzić prawdziwego Bazyliszka!~
--------
Zapewne nie jest to mistrzostwo suspensu, ale pomyślałam że co mi szkodzi dorzucić wątek fantasy... :) I jak się okazuje nie jestem też pierwszą która na to wpadła! ;)

W treści samego zadania nie jest zastrzeżone że opowiadanie musi definitywnie dotyczyć spotkania człowieka z innymi ludźmi- potraktowałam to więc (a widzę iż nie tylko ja) jako podsuniętą przez LC wskazówkę, ale niekoniecznie wymóg i mam nadzieję że mi się upiecze ;)

~Z dziennika profesora Milana Parzybrody:
19 maja 2014r
Postanowiłem opisać co przydarzyło mi się onegdaj,...

Człap, człap. Kuba nawet nie zadawał sobie trudu, aby podnosić wyżej nogi. Szurał buciorami o kamieniste podłoże ze wzrokiem wbitym w ziemię. Był zmęczony, a plecak wypchany po brzegi nie ułatwiał mu marszu. Mijając duży kamień przy drodze, postanowił odpocząć. Usiadł, rzucił plecak na trawę, otarł pot z czoła wierzchem dłoni i przymknął oczy, starając się uspokoić oddech. Jego odpoczynek nie trwał jednak długo.
- Czy mógłbyś mi pomóc? - Do uszu Kuby dobiegła nieśmiała prośba. Chłopak uchylił powieki. Nie był szczególnie zadowolony, że ktoś mu przeszkadzał.
- Jestem Miecio Mikrus - odezwał się mężczyzna stojący przed nim. Jakub od razu nazwał go w myślach karłem, bowiem nie mierzył więcej niż metr.
- Jakub. To, że mikrus, to od razu rzuca się w oczy.
- Mikrus to moje nazwisko - odparł brodaty karzeł, świdrując go spojrzeniem niebieskich oczu.
- O, to przepraszam. - Kuba spuścił wzrok. Było mu wstyd. - Co pana tu sprowadza? - spytał zaraz.
- Skarb - wyznał Miecio Mikrus i uśmiechnął się.
- Jaki skarb?
- Mojego ojca.
- To żart?
- Nie.
- A gdzie jest ten skarb?
- Siedzisz na nim - poinformował karzeł.
Jakub uniósł brwi.
- Ten kamień ma być skarbem?
- Skądże. Skarb jest pod nim - westchnął przybysz.
- Ale dlaczego pan mi o tym mówi? - spytał podejrzliwie Jakub. Nie ufał temu człowiekowi i był pewien, że stroi sobie z niego żarty.
- Nie mam sił, aby go unieść.
To wydało się Kubie logiczne. Ten człowieczek nie ważył pewnie zbyt wiele, a i sił miał tyle, co małe dziecko.
- A co ja będę z tego miał?
- Spełnisz dobry uczynek.
- Gdybym chciał spełnić dobry uczynek, to pomógłbym przejść staruszce przez ulicę.Mniej bym się zmęczył - odparował chłopak.
- Zapłacę.
Jakub uśmiechnął się z zadowoleniem. To mu się podobało. Nie czekając, aż Mikrus zmieni zdanie, zsunął się z kamienia i z całych sił próbował go podnieść, ale on ani drgnął.
- Może powinniśmy go popchnąć? - zaproponował karzeł, a Jakub przystał na ten pomysł bez wahania. Zrobił miejsce dla Mietka i po chwili razem pchali kamień, który pod wpływem ich ciężaru w końcu ustąpił.
Karzeł klasnął w dłonie.
- Mój skarb.
Chłopak oddychał ciężko. Nie sądził, że ta czynność pochłonie aż tyle jego energii. Naprawdę czuł się zmęczony. Marzył, aby powrócić do hotelu i wziąć kąpiel . Odwrócił głowę, słysząc za sobą śmiech. Para zakochanym podążała szlakiem, trzymając się za ręce. Jakub uśmiechnął się i zwrócił w stronę karła, lecz jego i skarbu już nie było.
Tylko w miejscu po skrzynce coś błyszczało.
Jego zapłata.

Człap, człap. Kuba nawet nie zadawał sobie trudu, aby podnosić wyżej nogi. Szurał buciorami o kamieniste podłoże ze wzrokiem wbitym w ziemię. Był zmęczony, a plecak wypchany po brzegi nie ułatwiał mu marszu. Mijając duży kamień przy drodze, postanowił odpocząć. Usiadł, rzucił plecak na trawę, otarł pot z czoła wierzchem dłoni i przymknął oczy, starając się uspokoić oddech....

- Nie pójdę - warknęła, nasuwając kołdrę na głowę. - Źle się czuję.
- Brałaś już aspirynę, zresztą mamy tylko dwa dni - mieliśmy wykorzystać ten czas jak najlepiej!
- Dawid, przestań, nie widzisz...
- Widzę rozkapryszone dziecko. Wstawaj i ubieraj się, pójdziemy chociaż na spacer.
Westchnęła ostentacyjnie. Patrzyła w sufit, dopóki się nie odwrócił. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na złagodzenie spojrzenia. To były ich pierwsze "wakacje", po raz pierwszy byli całkiem sami, choć niedaleko od domu - w Bieszczadach.
Nie była pewna, czy tego chce. Czuła, że nie może go stracić, że zbyt wiele jej dał by to zaprzepaścić - ale nie potrafiła odnaleźć w sobie zakochanej osiemnastolatki.
Godzinę później szli pustym szlakiem, mijając od czasu do czasu samotnych zabłąkanych wędrowców. Oboje znali każdą ścieżkę doskonale, a że wybrali chłodną pogodę października, nie spotykali zbyt wielu turystów. Byli sami.
Czuła, jak co chwila zerka na nią spod oka.
- Co? - nie wytrzymała.
- Nic - uśmiechnął się. - Trzymaj tempo, mięczaku!
Prychnęła. Faktycznie chłopak przyspieszył kroku. Dostosowała się. Kiedy zaczął biec, pobiegła za nim. Biegli, jakby uciekając przed wiszącymi nisko nad ziemią deszczowymi chmurami.
- Mam beznadziejną kondycję, stój - wysapała, ale Dawid nie odpuścił. Zostawił ją za najbliższym zakrętem.
To było głupie, ale natychmiast poczuła łzy na policzkach. Sądziła, że nie czuje do niego nic poza przywiązaniem i wdzięcznością, ale kiedy odchodził, bolało. Pociągnęła cicho nosem, nie chcąc dać poznać po sobie słabości.
Usiadła na poboczu, naciągając bluzę na ramiona i rozpłakała się zupełnie. Nie zauważyła, kiedy na pobliskim kamieniu usiadł mały, żółty motylek. Dopiero kiedy zza chmur wyjrzało słońce, złote refleksy oświetliły stworzonko.
Patrzyła na nie beznamiętnie, nie widząc, czym zachwycają się jej sentymentalne przyjaciółki.
- Zwykły motyl - mruknęła ze złością.
- Kłamiesz - usłyszała zza pleców. - A obiecałaś że nie będziesz.
Spuściła głowę, udając, że nie słyszy. Dawid przysiadł się, zachowując dystans.
- Widzisz, ja na przykład uważam, że to nie jest zwykły motyl. Ja uważam że jest wyjątkowy i piękny, ale to tylko moje zdanie. Normalnie wmówiłbym ci je, ale...
Zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy. Zachłysnęła się powietrzem, widząc w nim swoje odbicie, pierwszy raz tak wyraźnie mówił spojrzeniem to, co czuje.
- Ale dzisiaj dam ci wygrać. To zwykły motyl - mruknął, naśladując jej gniewny ton.
Zamknęła oczy, próbując jakkolwiek opanować emocje, ale jego spojrzenie nie pozwoliło. A potem mówił więcej, mówił i mówił, obiecywał i przekonywał, po raz pierwszy używał słów, które w jego ustach brzmiały obco, po raz pierwszy nie droczył się i nie śmiał, po raz pierwszy oddał całe swoje myśli. Używał zakazanych słów, których się bała, i mówił to wszystko z taką pewnością, że zaczęła wierzyć. Mówił, ucząc, że warto kochać.
Mówił bardzo dużo. Banalne i proste rzeczy, takie, o których czytając, nie raz wybuchała śmiechem. Rzeczy rodem ze "Zmierzchu", które wywoływały na jej twarzy grymas obrzydzenia.
Powtarzał to, co kiedyś mówił każdy.
Na beskidzkim szlaku spotkała samą siebie w jego oczach. I było to niezwykłe spotkanie.

- Nie pójdę - warknęła, nasuwając kołdrę na głowę. - Źle się czuję.
- Brałaś już aspirynę, zresztą mamy tylko dwa dni - mieliśmy wykorzystać ten czas jak najlepiej!
- Dawid, przestań, nie widzisz...
- Widzę rozkapryszone dziecko. Wstawaj i ubieraj się, pójdziemy chociaż na spacer.
Westchnęła ostentacyjnie. Patrzyła w sufit, dopóki się nie odwrócił. Dopiero wtedy pozwoliła...

Każdego roku wybieram się na wycieczkę w Bieszczady. Mam swoją ulubioną trasę na której znajduje się małe schronisko. Kilka razy w tygodniu organizowany jest tam mały wieczorek zapoznawczy. Byłem na kilku i wszystkie wspominam bardzo miło, a to za sprawą pewnego mężczyzny.
Ten stały bywalec posiadał swoje miejsce w rogu małego pomieszczenia przy drewnianym stoliku tuż obok kominka. Wyglądał bardzo klimatycznie. Jego twarz okalała długa siwa broda a spokojne oczy raz po raz padały na kolejnych przechodzących bywalców schroniska. Od czasu do czasu goście przysiadali się do staruszka i zawzięcie dyskutowali. Miałem wrażenie że tam przy kominku dzieją się rzeczy magiczne, a starzec to współczesne wicielenie starożytnego filozofa. Arystoteles (bo tak go w myślach nazwałem) raz po raz przyciągał mnie roztaczaną aurą tajemniczości.
Pewnego razu postanowiłem, że podczas kolejnej wyprawy w Bieszczady napewno z nim porozmawiam. Rok szybko minął i zanim się obejrzałem, znowy siedziałem nieopodal dziadka z brodą. Wiedziony silnym przekonaniem o swoim zamiarze przysiadłem się do starca i postawiłem mu piwo. Muszę przyznać że z wypiekami na twarzy czekałem na jego historię Wizja którą podświadomie byudowałem przez lata prysła w kilka minut. Leśny dziadek okazał się kimś zupełnie nieciekawym i przeciętnym. Z goryczą zdałem sobie sprawę jak bardzo sam się oszukałem oczekując od niego czegoś niezywkłego. Porozmawialiśmy chwilę, po czym gdzecznie się pożegnawszy odszedłem. Kiedy emocje opadły i spojrzałem na sytuację chłodnym wzrokiem zdałem sobie sprawę, że w życiu niektórych rzeczy niewarto odkrywać. Lepiej kiedy pozostaną one niezbadane. Bieszczady mają w sobie magię. Chcę w to wierzyć, tak wybrałem, dlatego ufam, że człowiek którego spotkałem na swojej drodze najzwyczajniej nie zdradził mi swoich tajemnic. Dostałem nauczkę, ale ocaliłem magię.

Każdego roku wybieram się na wycieczkę w Bieszczady. Mam swoją ulubioną trasę na której znajduje się małe schronisko. Kilka razy w tygodniu organizowany jest tam mały wieczorek zapoznawczy. Byłem na kilku i wszystkie wspominam bardzo miło, a to za sprawą pewnego mężczyzny.
Ten stały bywalec posiadał swoje miejsce w rogu małego pomieszczenia przy drewnianym stoliku tuż obok...