Jeśli ma zdarzyć się coś nie po naszej myśli, to zdarzy się to na pewno. Kilka razy zdarzyło mi się wychodzić z patowej sytuacji ale podanie przepisu na ten sukces będzie trudne. Myślę, że nie ma żadnego drogowskazu, który pokaże nam jak mamy się zachować. Podstawą jest, by mieć poukładane w głowie. Znać swoją wartość, wiedzieć kim jesteśmy, kim chcemy być i szukać drogi do osiągnięcia swoich celów. Jeśli to rozwiązanie znajdzie się samo lub jeśli ktoś nam w tym pomoże, należy dziękować Bogu. Jednak moim zdaniem czekanie na szczęśliwe zakończenie to marnowanie czasu. Nie ma nic lepszego niż trzymanie swojej sprawy w swoich rękach. Mieć poukładane w głowie – to przepis na sukces.

Jeśli ma zdarzyć się coś nie po naszej myśli, to zdarzy się to na pewno. Kilka razy zdarzyło mi się wychodzić z patowej sytuacji ale podanie przepisu na ten sukces będzie trudne. Myślę, że nie ma żadnego drogowskazu, który pokaże nam jak mamy się zachować. Podstawą jest, by mieć poukładane w głowie. Znać swoją wartość, wiedzieć kim jesteśmy, kim chcemy być i szukać drogi do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiadomość o tym, że jestem chora na raka wycisnęła trochę łez, ale wbrew pozorom mniej niż sobie wyobrażałam wcześniej, myśląc: co by było gdyby... Niewiele wiedziałam wtedy o chorobie nowotworowej i odebrałam to jako wyrok śmierci. No ale cóż, jakoś trzeba z tą świadomością żyć. Pomyślałam sobie, że jeśli uda mi się wyleczyć, to bez sensu się bać, a jeśli nie, wtedy spotkam się ze zmarłym przed wieloma laty ojcem...tak czy tak będę więc na plusie. Być może jest to logika typowo kobieca, ale pomogło- przestałam się bać. Zaraz potem przyszedł etap czarnego humoru. Gdy przejeżdżałam koło cnentarza, mimowolnie wołałam w duchu: czołem koledzy! Gdy siostra namawiała mnie do podjęcia jakiegoś przedsięwzięcia, odpowiadałam: jeśli będziemy żyli, to czemu nie. Potem okazało się, że ten rodzaj raka można i trzeba leczyć. Poddałam się chemii, potem przeszłam operację. Nie do przecenienia było wtedy psychiczne i fizyczne wsparcie najbliższych. Teraz mam to już za sobą. Wbrew pozorom rak ma swoje dobre strony. Dopiero teraz wiem, jak wielu mam przyjaciół, ile ludzi, których bym o to nie podejrzewała, jest mi życzliwych. Przekonałam się, ile siły we mnie drzemie i że potrafię podjąć walkę bez strachu i bez załamywania się. Wiem też nareszcie, jak rozmawiać z ludźmi dotkniętymi nieszczęściem, z czym wcześniej miałam spore kłopoty i czułam się niezręcznie.

Wiadomość o tym, że jestem chora na raka wycisnęła trochę łez, ale wbrew pozorom mniej niż sobie wyobrażałam wcześniej, myśląc: co by było gdyby... Niewiele wiedziałam wtedy o chorobie nowotworowej i odebrałam to jako wyrok śmierci. No ale cóż, jakoś trzeba z tą świadomością żyć. Pomyślałam sobie, że jeśli uda mi się wyleczyć, to bez sensu się bać, a jeśli nie, wtedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To było całkiem niedawno. Kilka rzeczy sprawiło, że mój świat wywrócił się do góry nogami. Miałam poczucie, jak gdyby niebo spadło mi na głowę i niestety nie potrafiłam sobie z tym poradzić, wpadając coraz bardziej w odmęty depresji. Minusem był fakt, że nie miałam do kogo się z tym zwrócić. Reszta przyjaciółek - większość odeszła, żegnając się w dość brutalny sposób - nie zrozumiałyby mnie. Rodzice byli zbyt zapracowani, by w ogóle ze mną porozmawiać, dlatego nie pozostał mi nikt.
Można powiedzieć, że jednak miałam szczęście. W tym czasie byłam już wielką fanką Sherlocka, w związku z czym należałam do forum, gdzie aktywnie się udzielałam. I pewnego dnia, gdy czułam się coraz gorzej, ktoś do mnie napisał. Nie wiem dlaczego, pewnie z powodu nagromadzonych i stłumionych emocji, opowiedziałam mu o tym, jak się czuję.
Przez dwa tygodnie pomógł mi lepiej niż ktokolwiek, kogo poznałam w prawdziwym świecie. Przez te kilkanaście dni wydostał mnie z czarnej otchłani. Nigdy nie spotkałam go na żywo, ale jestem mu naprawdę wdzięczna za to, że mnie wysłuchał.

To było całkiem niedawno. Kilka rzeczy sprawiło, że mój świat wywrócił się do góry nogami. Miałam poczucie, jak gdyby niebo spadło mi na głowę i niestety nie potrafiłam sobie z tym poradzić, wpadając coraz bardziej w odmęty depresji. Minusem był fakt, że nie miałam do kogo się z tym zwrócić. Reszta przyjaciółek - większość odeszła, żegnając się w dość brutalny sposób - nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czasami bywa tak, że człowiek zamyka się w sobie i nic nie jest w stanie wyciągnąć go z dołka, do którego wpadł. Za wszelką cenę chce się wydostać, ale zawsze upada, nie może sobie poradzić ze śliską ścianą, prowadzącą do rzeczywistości. Witajcie w moim świecie, który dosłownie zapadł się wraz ze mną pod ziemię. W moim życiu był okres, kiedy nonszalancko zmierzałem po stromej drodze losu. Nie zważałem na niebezpieczeństwa, lecz rozkoszowałem się adrenaliną i dobrą zabawą. W końcu wszedłem dość szybkim krokiem w dorosłość, mógłbym nawet rzec, że za szybkim. Kiedy tylko skończyłem osiemnastkę, omamiła mnie beztroska, która przerodziła się w samowolę. Czułem jej ożywiający smak za każdym razem, kiedy spotykałem się z przyjaciółmi, a tam, gdzie przyjaciele, tam popularne używki. Tak, omamił mnie alkohol i papierosy. Zdarzały się tygodnie, kiedy piłem dzień w dzień i na nic nie zważałem. Czułem się wolny i zapanowało mną oszukane szczęście. W końcu sięganie po trunki zaczęło sprawiać mi przyjemność, a kiedy nie piłem, wtedy nie czułem się sobą. Mój dół, którego nie zauważyłem na drodze życia, wciąż się pogłębiał, aż w końcu nie widziałem już nieba. Moi "przyjaciele do kieliszka" postanowili zaingerować i wydostali mnie z pułapki. Ucieszyłem się, lecz nie miałem z czego. Droga, przez którą teraz musiałem zmierzać była kręta, zawiła i prowadziła donikąd. Nie byłem tego świadomy, bo alkohol przykrył moje zmysły. Gdy błądziłem, ujrzałem w końcu wielki drogowskaz wskazujący na olbrzymią polanę. Tym znakiem była moja rodzina, która mi pomogła i pokazała miejsce na własną drogę. Wreszcie przetarłem oczy i skończyłem z alkoholem. Do dziś moja droga ma jeszcze niezalepione dziury przeszłości, jak w Polsce, ale ciągnie się wciąż na przód i nie ma rozdroży.

Czasami bywa tak, że człowiek zamyka się w sobie i nic nie jest w stanie wyciągnąć go z dołka, do którego wpadł. Za wszelką cenę chce się wydostać, ale zawsze upada, nie może sobie poradzić ze śliską ścianą, prowadzącą do rzeczywistości. Witajcie w moim świecie, który dosłownie zapadł się wraz ze mną pod ziemię. W moim życiu był okres, kiedy nonszalancko zmierzałem po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy po raz kolejny nie zdałam matury z matematyki czułam, że moje życie legło w gruzach. Zostałam uziemiona, nie mogłam iść na swoje wymarzone studia o kierunku Filologia Germańska mimo , że wynik z języka niemieckiego był rewelacyjny. Poczułam się jakby ktoś mi podciął skrzydła, tyle możliwości a ja byłam jak więzień uwięziona w pajęczą sieć. Czułam, że muszę się komuś zwierzyć. Napisałam do Ojca Franciszkanina z którym od roku utrzymuje kontakt. Napisałam, że znowu mi się nie powiodło i nie mam nadziei, że kiedykolwiek mi się uda. Nie musiałam długo czekać na odpowiedź, Ksiądz wyraził współczucie z powodu mojej sytuacji i pocieszył mnie w sposób duchowy w jaki nikt inny nie był w stanie. Kiedy napisał słowa , że to nie jest może moja droga życiowa i abym się nie załamywała i nie traciła wiary w siebie odczułam ulgę i pierwszy raz ktoś mnie nie oceniał pod względem zdolności z przedmiotów ścisłych, wysłuchał, nie krytykował tylko zrozumiał moje odczucia i okazał mi serce i swój czas. Poczułam, że nie jestem sama i że mój niewidzialny opiekun Anioł Stróż postawił mi tego Księdza na drodze i to mi dodało odwagi w stawianiu czoła przeciwnościom losu. Ksiądz dodał mi otuchy i zrozumiałam, że nie trzeba być zdolnym w naukach ścisłym aby być wyjątkowym. Jezus mnie kocha taką jaka jestem bez względu na to co sądzą o tym inni. To dało mi motywację, aby mimo niepowodzenia próbować dalej.

Kiedy po raz kolejny nie zdałam matury z matematyki czułam, że moje życie legło w gruzach. Zostałam uziemiona, nie mogłam iść na swoje wymarzone studia o kierunku Filologia Germańska mimo , że wynik z języka niemieckiego był rewelacyjny. Poczułam się jakby ktoś mi podciął skrzydła, tyle możliwości a ja byłam jak więzień uwięziona w pajęczą sieć. Czułam, że muszę się komuś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałam kilka lat temu trudną sytuację w domu. Nie mogłam się z tym zwrócić do nikogo, bo nie miałam przyjaciół, a rodzice byli ciągle zapracowani. Wyszło na to, że byłam całkiem samotna. Mogłam liczyć tylko ja siebie.

Jak w takiej sytuacji sobie poradzić z problemami?

Nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Aż do pewnego dnia, kiedy to poszłam na mszę do kościoła.
Nie byłam zbyt wierząca. Chodziłam, bo musiałam.

W pewnej chwili spojrzałam w oczy Jezusowi, którego obraz wisiał na ołtarzu. Nie pamiętam dokładnie co pomyślałam, ale to chyba było coś w stylu „ Gdyby to życie było łatwiejsze...”I wtedy zdarzyło się coś, czego nie potrafię określić. Poczułam się jakbym nie była sama. Jakby On we mnie wierzył. Właśnie to dodało mi sił, żeby iść dalej przed siebie. On chciał być dla mnie drogowskazem w życiu, a ja tego nie zauważałam przez lata. Dopiero po tym zdarzeniu uwierzyłam, że stać mnie na więcej i żadne problemy nie staną mi na drodze do szczęścia…

Miałam kilka lat temu trudną sytuację w domu. Nie mogłam się z tym zwrócić do nikogo, bo nie miałam przyjaciół, a rodzice byli ciągle zapracowani. Wyszło na to, że byłam całkiem samotna. Mogłam liczyć tylko ja siebie.

Jak w takiej sytuacji sobie poradzić z problemami?

Nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Aż do pewnego dnia, kiedy to poszłam na mszę do kościoła.
Nie byłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kręte ścieżki[bookLink]218118|Kręte ścieżki[/bookLink]

Kręte ścieżki[bookLink]218118|Kręte ścieżki[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post