Stąpam twardo po ziemi choć czasem mam ochotę po prostu uciec. Tak ciężko tu żyć. Słyszałam o wielu krajach, gdzie kobiety dumnie wypinają pierś do przodu wychodząc z domu, zakładają firmy, mają dobrych mężów, robią to na co maja ochotę. Chciałabym choć raz w życiu przeżyć taki dzień. Być wolna. Nie martwić się czy dobrze zaścieliłam łoże, czy obiad będzie smakował mężowi, czy dobrze wytarłam kurz, czy dziś mój mąż będzie w dobrym humorze czy w złym. Kocham swojego męża. Inne kobiety mają gorzej. Ja trafiłam chyba dobrze. Nie mogę mu niczego odmawiać ani się przeciwstawiać. Nie mogę wychodzić z domu bez jego zgody. Tak mówi prawo. Mój mąż chyba trochę mnie kocha, bo czasem pozwala mi o czymś zadecydować. Pozwolił odłożyć mi umycie podłogi na jutro. Dziś jestem już zmęczona. Nie narzekam na swój los. Ja nie mam tak źle. Mogłam trafić na tyrana, który gwałciłby mnie co noc. Biłby mnie za każdym razem, gdy zrobiłabym mu zły obiad. Czasem mąż podnosi na mnie rękę, ale to wtedy gdy przychodzi wściekły z pracy. Nie często się to zdarza więc mam szczęście. Wczoraj zapytałam go, czy nie moglibyśmy mieć już dziecka. Bardzo długo zastanawiałam się czy mogę o to spytać i czy nie wzbudzę w nim złości. Zaryzykowałam. Odpowiedział: Jeśli uważasz, że dasz radę wychować je i zająć się domem, to myślę, że to już dobry czas. Ucieszyłam się, że tak zareagował. Naprawdę go kocham i dałabym sobie rękę uciąć, że on też mnie kocha tylko duma mężczyzny nie pozwala mu tego okazywać. Nie chcę zmieniać swojego życia bo jest dobre. Ale czasem marzę by choć na jeden dzień stać się naprawdę wolną kobietą.

Stąpam twardo po ziemi choć czasem mam ochotę po prostu uciec. Tak ciężko tu żyć. Słyszałam o wielu krajach, gdzie kobiety dumnie wypinają pierś do przodu wychodząc z domu, zakładają firmy, mają dobrych mężów, robią to na co maja ochotę. Chciałabym choć raz w życiu przeżyć taki dzień. Być wolna. Nie martwić się czy dobrze zaścieliłam łoże, czy obiad będzie smakował mężowi,...

Dawno dawno temu słyszałem historię o dziewczynie, której zaraz po urodzeniu zmarła matka. Więc Alicja zamieszkała z ojcem i dwoma starszymi od siebie braćmi. Kiedy dziewczyna podrosła bracia traktowali ją w bardzo ostry sposób? Często zmuszali ją do prania ich brudnej bielizny oraz mycia garnków. po czym sami siadali przed telewizorem i popijali piwo. Moim zdaniem powinno być równo uprawnienie, chociaż sam jestem mężczyzną to nie potrafiłbym tak traktować swojej kobiety. Kocham moją Anie ona jest dla mnie wszystkim i będę ją nosił na rękach.

Dawno dawno temu słyszałem historię o dziewczynie, której zaraz po urodzeniu zmarła matka. Więc Alicja zamieszkała z ojcem i dwoma starszymi od siebie braćmi. Kiedy dziewczyna podrosła bracia traktowali ją w bardzo ostry sposób? Często zmuszali ją do prania ich brudnej bielizny oraz mycia garnków. po czym sami siadali przed telewizorem i popijali piwo. Moim zdaniem powinno...

Moja rodzina jest bardzo biedna, można powiedzieć, że żyjemy w skrajnym ubóstwie. Mam dwóch braci, którzy chodzą do szkoły, ale dla mnie nie ma na to pieniędzy. Strasznie im zazdroszczę, bo też chciałabym się kształcić. Moja matka robi to co wszystkie kobiety w naszym kraju- rodzi dzieci, zajmuje się domem, mężem i nami. Mój ojciec pracuje, żeby jakoś nas utrzymać. Jest bardzo surowym człowiekiem, ale nie znęca się nad nami. To dobrze, bo mogłoby być dużo, dużo gorzej... Tutaj chłop może robić, co tylko chce, pić, bić swoją żonę na kwaśne jabłko...
Oprócz pomagania matce w domu, zajmuję się wypasaniem owiec. Pędzę owce na łąkę, a później siedzę i myślę o różnych rzeczach. Dzisiaj są moje 16 urodziny i wiem co mnie niedługo czeka... Rodzice znajdą mi jakiegoś starego faceta i będę musiała go poślubić. Nikt mnie nie uratuje, bo matka jest strasznie uległa wobec ojca. Poza tym nie stać ich na moje utrzymanie. Patrzę na owce i myślę, że mamy taki sam los więźniów. Nagle wpadam na pomysł... Ucieknę stąd gdzieś daleko, może do Ameryki, ponoć to wspaniałe miejsce, gdzie kobiety same decydują o sobie, mogą się uczyć, pracować, robić zakupy w tych wielkich sklepach...
Wieczorem matka ma dla mnie niespodziankę- upiekła mi ciasto urodzinowe i wsadziła jedną świeczkę. Moi bracia uśmiechają się kpiąco, gdy matka mówi: Pomyśl jakieś życzenie. Patrzę na jej zniszczoną, przedwcześnie postarzałą twarz, czarne resztki zębów, a potem na braci czekających, aż pozmywam ich naczynia po kolacji i uśmiecham się tajemniczo, bo wkrótce moje życzenie się spełni - będę wolna.

Moja rodzina jest bardzo biedna, można powiedzieć, że żyjemy w skrajnym ubóstwie. Mam dwóch braci, którzy chodzą do szkoły, ale dla mnie nie ma na to pieniędzy. Strasznie im zazdroszczę, bo też chciałabym się kształcić. Moja matka robi to co wszystkie kobiety w naszym kraju- rodzi dzieci, zajmuje się domem, mężem i nami. Mój ojciec pracuje, żeby jakoś nas utrzymać. Jest...

Dobre wychowanie zdaniem jej babki polegało przede wszystkim na posłuszeństwie względem swego ojca, braci, a później i męża. Tak ją wychowano. Takie jej wpojono zasady. Dlatego też Kelly święcie w to wierzyła. Nigdy nie sprzeciwiła się woli swego ojca, nie odmówiła braciom, a broń Boże, nigdy jej do głowy nie przyszło postąpić wbrew mężowi. Swoje młode życie spędziła pod męskimi rządami. Nie skarżyła się, nie obwiniała losu za swoje niepowodzenia, trudności, ból. Taka była rola kobiety - być posłuszną względem ojca, potem męża. Wszystko się jednak zmieniło, gdy musiała wyjechać w półroczną delegację. Poznała inny świat, innych ludzi. Świat, w którym kobieta była równa mężczyźnie, w którym ich zdanie było równoważne. Dopiero tam czuła się wolna, czuła, że żyje pełnią swego życia.
Czas jednak płynął nieubłaganie. W końcu musiała powrócić do domu. Sama myśl o tym napełniała ją przerażeniem.
Nie chciała wracać do starych utartych zasad. Chciała być w końcu wolna, chciała, by się z nią liczono, tak jak to było w wielkim świecie, uwielbiano i ją podziwiano, ale poczucie obowiązku względem męża i swojej rodziny oraz strach przed samotnością, sprawił, że wróciła do domu, do swego męża.
I od tego czasu czuła się jak ptak w złotej klatce... Wiedziała, że straciła jedyną szansę zmiany swego życia. Ta myśl z dnia na dzień coraz bardziej ją zabijała. Żałowała złej decyzji, z którą przyszło jej żyć już do końca swych dni.

Dobre wychowanie zdaniem jej babki polegało przede wszystkim na posłuszeństwie względem swego ojca, braci, a później i męża. Tak ją wychowano. Takie jej wpojono zasady. Dlatego też Kelly święcie w to wierzyła. Nigdy nie sprzeciwiła się woli swego ojca, nie odmówiła braciom, a broń Boże, nigdy jej do głowy nie przyszło postąpić wbrew mężowi. Swoje młode życie spędziła pod...

Piętnastoletnia dziewczynka siedzi na parapecie i oddycha świeżym powietrzem które dostaję się przez uchylone okno. Od jutra to nie będzie jej pokój, jej dom… Jutro stanie się żoną mężczyzny którego widziała tylko raz w życiu gdy miesiąc temu przybył do jej wioski szukać małżonki. Powróciła wspomnieniami do tamtego dnia… Matka wykąpała ją, namaściła olejkiem jaśminowym a jej długie, czarne włosy zostawiła rozpuszczone. Ubrana jedynie w białą tunikę stanęła przed ojcem i nim a matka stała za nią nie odzywają się. W końcu kobieta nie może odezwać się do żadnego mężczyzny publicznie. Ów nieznajomy podszedł do niej by móc się jej dokładnie przyjrzeć a ona cała się trzęsąc stał przed nim czując się niezmiernie zawstydzona tym wszystkim. Nigdy przecież nie pozwolono komuś obcemu płci męskiej zbliżyć się do niej tak blisko. Pilnowano jej od najmłodszych lat. Ojciec mówił coś o jej wyglądzie, o jej umiejętnościach jednak to do niej nie docierało. Była dzieckiem które niespodziewanie miało stać się kobietą i żoną… Po kilku chwilach mężczyzna trzymając jej podbródek podniósł jej głowę by móc ocenić nie tylko jej figurę ale i twarz. Wówczas ojciec rzucił że jak sam widzi ma śliczną buzię i szerokie biodra co ułatwi jej poród. Nieznajomy po namyśle rzekł tylko dwa zdania: „Podoba mi się. Wezmę ją za żonę”. I to było na tyle. Jej przyszłość była przesądzona.
Od małego matka mówiła że urodziła się kobietą więc ma słuchać swego ojca i braci a w przyszłości męża. Powtarzała jej, że nie może mieć a co dopiero wypowiadać własnego zdania, że ma być wdzięczna gdy ktoś ją zechce, że zawszę mężczyźni mają rację. Wczoraj gdy wyjaśniła jej czego mąż będzie od niej oczekiwał w noc poślubną powiedziała również że ma urodzić mu co najmniej jednego syna. To według matki był jej obowiązek… Hanan słyszała że ponoć gdzieś w innym zakątku ziemi tak nie jest. Kobieta ma prawa, może sama o sobie decydować. Tylko że ona żyję tu gdzie to mężczyzna decyduję o kobiecie jakby był jej właścicielem...

//1997 znaków według Worda//

Piętnastoletnia dziewczynka siedzi na parapecie i oddycha świeżym powietrzem które dostaję się przez uchylone okno. Od jutra to nie będzie jej pokój, jej dom… Jutro stanie się żoną mężczyzny którego widziała tylko raz w życiu gdy miesiąc temu przybył do jej wioski szukać małżonki. Powróciła wspomnieniami do tamtego dnia… Matka wykąpała ją, namaściła olejkiem jaśminowym a...

Tężeje na dźwięk przekręcanego klucza w zamku. Wrócił. Zrywam się na nogi. On nie lubi, kiedy zastaje mnie na bezczynności. Słyszę jak zamyka drzwi, zdejmuje buty, idzie do łazienki. Przywołuje w głowie jej obraz. Czy na pewno ręczniki wiszą idealnie równo? Serce bije mi coraz szybciej. Zaraz będę musiała stawić mu czoło. Czując jak nogi się pode mną uginają, kieruje swoje kroki do kuchni. Pora podać obiad. Mam nadzieje, że będzie mu smakował. Żebra jeszcze mnie bolą, po ostatnim czwartku. Nie miał ochoty na schabowe. Drżącymi rękami nalewam porcje zupy. Słyszę, że idzie do kuchni. Staram się ułożyć usta na podobieństwo uśmiechu, jednak obolały policzek mi na to nie pozwala. On już tu jest, całuje mnie, wita się. Siada przy stole i czeka na podanie jedzenia. Oddycham z ulgą. Ma dobry humor. Chwytam miseczkę zupy i ruszam w kierunku stołu. Jednak po drodze potykam się i rozlewam gorąca zawartość miski na jego spodnie i koszule. Przerażona rzucam się po ścierkę, staram się to wytrzeć, ale to na nic. Padam na ziemie od impetu uderzenia, kopie mnie po brzuchu, twarzy. Słysze jak wypluwa z siebie przekleństwa. To wszystko moja wina, zasłużyłam sobie na to. Po chwili wszystko się rozmywa, cały obraz zamienia się w ciemność.

Budzę się czując w ustach metaliczny posmak krwi. Wciąż jestem w kuchni. Staram się usiąść, lecz każdy ruch wywołuje przeszywający ból. Moje ubranie jest mokre, cała podłoga zalana jest zupą, którą tak pieczołowicie przygotowywałam. Zbieram w sobie wszystkie siły i powoli wstaje. Kieruje swoje kroki do łazienki, z rozmysłem unikam patrzenia w lustro. Wchodzę pod prysznic i odkręcam wodę. Długo tak stoję, zastanawiając się co przygotować jutro na obiad…

Tak wygląda moje życie. Należę do niego od momentu kiedy wcisną na mój palec obrączkę. On zawsze podejmuje decyzje, jest głową rodziny, najważniejsza jednostką, panem i władcą. On jest mężczyzną, ja kobietą, czyli nikim. Takie panują prawa w naszym społeczeństwie.

Tężeje na dźwięk przekręcanego klucza w zamku. Wrócił. Zrywam się na nogi. On nie lubi, kiedy zastaje mnie na bezczynności. Słyszę jak zamyka drzwi, zdejmuje buty, idzie do łazienki. Przywołuje w głowie jej obraz. Czy na pewno ręczniki wiszą idealnie równo? Serce bije mi coraz szybciej. Zaraz będę musiała stawić mu czoło. Czując jak nogi się pode mną uginają, kieruje swoje...

- Jesteś hańbą dla rodziny - usłyszała ONA z ust swojego oprawcy, kuzyna.
- Taką decyzję podjął twój ojciec… ja jestem tu tylko po to by wykonać jego wolę.
Posmutniała, ale wiedziała, że nie może sprzeciwiać się tradycji. Wiedziała, że niczego nie zmieni.
- Dobrze, że nie stawiasz oporu. Dla ciebie tak będzie lepiej. Zaraz nic już nie będziesz czuła, a dzięki temu ojciec będzie mógł chodzić po ulicach naszego miasteczka z podniesioną głową. Jesteś bardzo głupia, że nie pomyślałaś o nim wcześniej. Gdybyś, miała chociaż trochę szacunku dla niego, na pewno nigdy byś tego nie zrobiła. Cóż, wiedziałaś co cię może za to spotkać.
W głosie kuzyna dało wyczuć się politowanie, ale nie wiedzieć czemu nagle zmienił swój ton i wyrzucił z siebie szorstkim głosem - Właściwie to nie wiem, po co z tobą rozmawiam, przecież nie jesteś tego warta.
Nikt nie był zaskoczony decyzją jaka została podjęta w jej sprawie. Nikomu też nie było jej żal. Oczy matki posmutniały, bo wiedziała, że od tej decyzji nie ma odwrotu. Nie mogła w żaden sposób pomóc córce. Miała tylko nadzieję, że ONA wybaczy jej niemoc wobec decyzji ojca. Sama była zbyt słaba. Zbyt słaba psychicznie, by znieść konsekwencje wyrażenia swojego sprzeciwu wobec despoty.

- Jak to uciekła? Miałeś dopilnować tej sprawy. Co ja teraz ludziom powiem? Jak mam wyjść z domu? Przecież ONA splamiła honor rodziny! – wrzeszczy ojciec.
- Przepraszam. Nie miałem pojęcia, że zna różne techniki walk. Nie jestem też w stanie pojąć tego, że przeciwstawiła się MI, mężczyźnie – mówi, ciągle będąc jeszcze w szoku, JEJ kuzyn.

JESTEM SAMA SOBIE PANIĄ, muszę tylko się stąd wydostać. Jak tylko przekroczę granicę, będę bezpieczna i mogę zrobić wszystko. Jestem SOBĄ i nikt już nigdy nie będzie mną gardził. Tak jestem kobietą, ale to nie znaczy, że nie jestem człowiekiem.
Mi też należy się szacunek.

- Jesteś hańbą dla rodziny - usłyszała ONA z ust swojego oprawcy, kuzyna.
- Taką decyzję podjął twój ojciec… ja jestem tu tylko po to by wykonać jego wolę.
Posmutniała, ale wiedziała, że nie może sprzeciwiać się tradycji. Wiedziała, że niczego nie zmieni.
- Dobrze, że nie stawiasz oporu. Dla ciebie tak będzie lepiej. Zaraz nic już nie będziesz czuła, a dzięki temu ojciec...

Budzę się. Widzę piękne, fioletowo srebrzące się bzy za oknem. Czuję delikatny powiew wiatru i subtelne muskanie promieni wchodzącego słońca. To jedyne, co mi pozostało po tamtym świecie. Świecie, gdzie chwila była radością, spacery przyjemnością, a życie wspaniałą zabawą. Wracam czasami myślami do tamtych chwil, jednak to już przeszłość. Ubieram się. Wychodzę z małego, położonego na stromym urwisku domu, przemykając przez głuchy przedpokój - na szczęście niezauważona. Idę nad strumień, to ten dzień, jedyny dzień w roku, kiedy pozwalam sobie złamać rozkaz mojego władcy, oficjalnie zwanego mężem, i wychodzę poza granice miasteczka. Idę delikatnie stąpając po jaskrawozielonej trawie i widzę ludzi, którzy patrzą na mnie ozięble, ich spojrzenia zdają się mówić "Co tu robisz?" "Wracaj do swego pana", "Cóż za niewdzięcznica, pozwalająca sobie wychodzić z domu bez męża". Staram się nie zwracać uwagi na te spojrzenia, ale to boli, okropnie boli. Czuję, gorzkie łzy, spływające po moich policzkach... Jak długo jeszcze? Mijam błogo szumiący, stary dąb i kieruję się w stronę domu. Już piąta, Mój Pan niedługo wraca...

Budzę się. Widzę piękne, fioletowo srebrzące się bzy za oknem. Czuję delikatny powiew wiatru i subtelne muskanie promieni wchodzącego słońca. To jedyne, co mi pozostało po tamtym świecie. Świecie, gdzie chwila była radością, spacery przyjemnością, a życie wspaniałą zabawą. Wracam czasami myślami do tamtych chwil, jednak to już przeszłość. Ubieram się. Wychodzę z małego,...

„To mąż jest głową rodziny” – mawiali rodzice, kiedy była mała. Przesiąknięta tą ideologią nie myślała nawet, że może być inaczej. Marek, jej mąż był człowiekiem o silnym charakterze, nie znosił sprzeciwu już jako jej narzeczony. Pod pewnym względem bardzo ją się to podobało i podniecało. Niestety były dni, kiedy po prostu się go bała. Marek nie próbował jej nawet okłamywać, że gdy będzie jego żoną będzie mogła spełniać się zawodowo. Wzięli ślub, gdy tylko test pokazał drugą kreskę niedługo po tym porzuciła marzenia o magisterce. Marek twierdził, że jako makler giełdowy zarabia wystarczająco dużo pieniędzy żeby utrzymać, dom i rodzinę. Od niej oczekiwał zajmowania się domem, wychowywania dzieci i ciepła w łóżku. Był mężczyzną, który zaplanował sobie życie jak dobry reżyser plan zdjęciowy. Tylko czemu ona miała grać rolę, która jej nie pasowała. Kiedy dzieci poszły do szkół zasugerowała, że mogłaby wrócić na studia i pójść do pracy. Siniaki zniknęły po dwóch tygodniach ale rozwścieczonego Marka nie mogła wymazać z pamięci. A z czasem było coraz gorzej. Nie mogła znieść myśli zestarzenia się przy tym apodyktycznym człowieku, którego jak się okazało nawet nie kochała. Nie miała przyjaciółek, a te które jeszcze się do niej odzywały składając na przykład życzenia urodzinowe nie odwiedzały jej. Z obawy przed Markiem nawet nie chciała ich zapraszać. Wyrwała się z otępienia, gdy piętnastoletni syn stanął w jej obronie, kiedy Marek znowu chciał uderzyć ją z błahego powodu. Sprał go tak mocno, że chłopak wylądował w szpitalu. Tego było za wiele, Marek mógł być głową rodziny ale nie dawało mu to przyzwolenia na katowanie najbliższych. Niezwykły gest syna rozwiał mgłę jaka spowiła sylwetkę jej męża i wszystko zrozumiała.
Rozwiedli się z winy Marka po niecałym roku a po trzech kolejnych poznała Piotra, to mogła być miłość aż po grób. Teraz już wiedziała, że mąż jest głową rodziny ale to żona nią kręci.

„Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe”

„To mąż jest głową rodziny” – mawiali rodzice, kiedy była mała. Przesiąknięta tą ideologią nie myślała nawet, że może być inaczej. Marek, jej mąż był człowiekiem o silnym charakterze, nie znosił sprzeciwu już jako jej narzeczony. Pod pewnym względem bardzo ją się to podobało i podniecało. Niestety były dni, kiedy po prostu się go bała. Marek nie próbował jej nawet...

On- szanowany człowiek, bogaty mężczyzna
Ona- Kobieta, dla niego nic nie warta. Kobieta, która nie mogła decydować o swoim życiu, nie miała własnej woli...
Merylin była smukłą kobietą o końskiej twarzy. Jako dziecko nie było jej łatwo. Była najstarsza spośród jej siedmiorga rodzeństwa. Widziała jak jej ojciec znęcał się nad matką, jak pewnego razu było za późno na jakikolwiek ratunek.
Merylin bała się od tej pory jakiegokolwiek mężczyzny. Lecz pewien uznawany szlachta zapłacił jej ojcu krocie za wydanie jej za mąż. Od tej pory Mery jest żoną, matką pięciorga dzieci, kurą domową. Kobieta od już czterech lat jest bita, znieważana. Najgorzej, gdy jej mąż po bankietach przychodzi do domu upity... Kobieta prowadzi wtedy dzieci do kuchni by tam się schowały nie pozwalając na znęcanie się nad nimi. Sama wtedy traktowana jest jak najgorsze stworzenie na Ziemi, jakby nie była człowiekiem, nawet zwierząt nie powinno się tak traktować. Jednak Merylin wierzy, że za parę lat wszystko się zmieni, że jej córki nie będą znieważane. Ma tylko nadzieję, że dotrwa dotąd, gdy jej pociechy będą dorosłymi ludźmi...Jeśli dotrwa będzie jedną z wielu kobiet którym to się udało...

On- szanowany człowiek, bogaty mężczyzna
Ona- Kobieta, dla niego nic nie warta. Kobieta, która nie mogła decydować o swoim życiu, nie miała własnej woli...
Merylin była smukłą kobietą o końskiej twarzy. Jako dziecko nie było jej łatwo. Była najstarsza spośród jej siedmiorga rodzeństwa. Widziała jak jej ojciec znęcał się nad matką, jak pewnego razu było za późno na...