Julian wstał o godzinie 6:30, wzrok miał mglisty. Wyglądał bardzo interesująco, nawet teraz, z zarostem i bez wyrazu twarzy. Tak myślała o nim współlokatorka, która kocha go od 7 lat, a on traktuje ją jak kumpla.
Pomyślał: Chryste, jak przeprowadzę dzisiejsze zajęcia w szkole? Wyglądam jak wrak człowieka, no ale takie jest życie! Cały czas tylko praca, praca. Nie mam nawet czasu, żeby się wyspać, cóż, pora się zbierać.
- Tylko nie mów, że Ci się podoba/powiedziała Anna/Nie widzisz, że wcale o siebie nie dba? Wygląda jakby był alkoholikiem! Zobacz, w dodatku zaspał do pracy, nieodpowiedzialny człowiek!
- Wydaje się interesujący, wygląda jak artysta. Spójrz tylko na ten finezyjny szalik. Przystojny jest./Wyznała Katarzyna, odprowadzając go wzrokiem na drugi koniec ulicy.
Przebył miasto szybkim krokiem, rzeczywistość przebijał błękitnym spojrzeniem.
- Poproszę hamburgera.
- 6,80, bardzo proszę. Młody człowieku, rano należy zjeść coś zdrowego, a nie takie „śmieci”, nie dbasz o zdrowie.
- Dbam o zdrowie, odżywiam się dobrze, ale dziś nie mam na to czasu. Dziękuję.
Julian wszedł do pracy witając się ze swoimi uczniami. Jako nauczyciel ma bardzo dobrą opinię, dzieci go słuchają, uwielbiają zajęcia prowadzone przez niego. To bardzo ważne w życiu nauczyciela.
- Julianie, no jakże wyglądasz?/zapytała profesor biologii. - Witam, czy coś nie tak?
- Owszem, masz sałatkę na policzku i mógłbyś zgolić zarost, dzieci się boją. Trochę powagi!/Wraz z przekroczeniem progu do swojej Sali lekcyjnej poczuł się sobą, nikt go nie pouczał, nikt nie spoglądał na niego jak na potencjalnego alkoholika, brudasa, tylko z tego względu, że jest zapracowany. Dzieci go szanowały, a on czuł się potrzebny. Każdy człowiek dla innych jest zagadką, potrzeba dużo czasu, aby ją rozwiązać, a jak przysłowie mówi „Jak Cię widzą, tak Cię piszą” sprawdza się w stu procentach. Jeden człowiek, a obserwowany z wielu perspektyw, jeden człowiek, a jakże różni się od siebie samego.

Julian wstał o godzinie 6:30, wzrok miał mglisty. Wyglądał bardzo interesująco, nawet teraz, z zarostem i bez wyrazu twarzy. Tak myślała o nim współlokatorka, która kocha go od 7 lat, a on traktuje ją jak kumpla.
Pomyślał: Chryste, jak przeprowadzę dzisiejsze zajęcia w szkole? Wyglądam jak wrak człowieka, no ale takie jest życie! Cały czas tylko praca, praca. Nie mam nawet...

Dziwna ona. Nigdy nie widzę jej u niej. Nie dopuszcza do siebie. Suka z niej przemawia za każdym razem, gdy otwiera usta. Zacięta, przeintelektualizowana, oczytana, wali prawdą między oczy. Sarkazmem uderza we wszystko. Nic dla niej nie posiada dostatecznie wysokiej wartości. Figura modelki nie dodaje jej uroku, nie budzi sympatii. Przychodzi tu, jak po swoje, czuje się, jak u siebie, irytuje z miejsca i obezwładnia. Za każdym razem chcę ją wyrzucić za drzwi, ale nagle pojawia się to spojrzenie, oczywiste, domagające się uznania władzy i nagle robię wszystko, co chce i jak chce. Cały się zbieram w sobie, by nie rozbiła mego świata na atomy. Bierze, bierze i bierze, a co daje? Nic nie daje – jest. I oplata nogami. I wychodzi, pozostawiając mnie bez słowa i bez czucia. Nigdy nie wiem, czy wróci, lecz ponownie obiecuję sobie, że jej nie wpuszczę.

Znowu się tu zjawi, cicha i pewna, ciesząca się jak dziecko na każdy świt. Nigdy go nie przesypia. Otwieram oczy i widzę, jak patrzy się w okno. To wiem zawsze. Nie uzbraja się na świat, jakby nie mógł jej nikt skrzywdzić. Nie rozumiem, przerobiła wszystkie swoje kompleksy, braki, uporządkowała przeżycia i nie założyła pancerza. Nie musi, to ja powinienem go zakładać przed nią. Jedno moje spojrzenie na to kościste ciało, na te włosy, co nie dają się ujarzmić żadnej szczotce i następuje mój koniec. Jej obecność zaczyna się, gdy zimnymi dłońmi dotyka moich pleców i zaczyna produkować ciepło. A ja się rozmywam, staję się spójny. I już prawie nic nie chcę oprócz tego, by słyszeć ten spokojny oddech na ramieniu. Kiedy go nie będzie – nie będzie już nic. Nie mogę dać jej umknąć. Pachnie mi orzechami w czekoladzie. Jest niebieskookim spojrzeniem. Chcę jeść z jej białej dłoni.

Nie wiesz jaka jestem. Nie szukaj na mnie wzoru. Nie podam swoich współrzędnych. Bo się boję.

Dziwna ona. Nigdy nie widzę jej u niej. Nie dopuszcza do siebie. Suka z niej przemawia za każdym razem, gdy otwiera usta. Zacięta, przeintelektualizowana, oczytana, wali prawdą między oczy. Sarkazmem uderza we wszystko. Nic dla niej nie posiada dostatecznie wysokiej wartości. Figura modelki nie dodaje jej uroku, nie budzi sympatii. Przychodzi tu, jak po swoje, czuje się,...

Widziałem go kilka dni temu. To była najzwyczajniejsza scena z życia, ot, taka którą zapomina się w chwili której odchodzi do przeszłości. Jadąc autobusem na uczelnię z myślami gdzieś zupełnie daleko, mój wzrok przykuł on. To był starszy mężczyzna, dość wysoki, w szarym garniturze w kratę, tweedowym płaszczu i w fedorze. W ręce trzymał parasol. Stał przy budce cukierni. Takiej całej drewnianej, z czerwonym szyldem. Tkwił tam, zupełnie nieruchomo i patrzył na wszystkie te słodkości. Wyglądał jednocześnie dostojnie, ale i ubogo. W jednej chwili poczułem do niego sympatię, i miałem ochotę pomóc. Autobus jednak zaraz ruszył dalej a ta magiczna, w pewnym sensie chwila, przeminęła bezpowrotnie.
Tego popołudnia spieszyłam się właśnie na pociąg. Jechałam w podróż do mojej córki, która właśnie urodziła synka. Jeszcze go nie widziałam, więc byłam podekscytowana tym faktem. Byłam spóźniona, szłam bardzo szybkim krokiem w stronę dworca i co chwilę spoglądałam na zegarek. Nagle, zupełnie roztargniona, wpadłam na starszego mężczyznę i z przestrachu upuściłam wszystko co trzymałam w rękach. Ten człowiek był wyjątkowo uprzejmy. Przeprosił, mimo iż to nie była jego wina i mimo iż jego wiek dawał o sobie znać to pomógł mi pozbierać moje porozrzucane wokół rzeczy. Tamto pokolenie miało w sobie tyle klasy.
Mój dziadek zniknął kilka dni temu. Mieszkał sam, w starej kamienicy, której nie chciał wynajmować. Wokół rosły dęby, buki, i gęste żywopłoty. Taki ciemny, tajemniczy zakątek miasta. Zawsze był takim samotnikiem. Kochał swoją rodzinę ale odsuwał się od niej. Gdy długo się nie odzywał wybierałam się do niego z córką. Tym razem zastałyśmy pusty dom, Znalazłyśmy tylko list na biurku w jego starym gabinecie. Napisał że odchodzi, i teraz zamierza odtworzyć najpiękniejsze chwile swojego życia i odejść na drugą stronę. Jak poznał moją babcię, zderzając się z nią na dworcu, jak poszli razem na pierwszą randkę na potańcówkę a potem jedli pączki w budce cukierni na rogu ulicy. Nie winię go.

Widziałem go kilka dni temu. To była najzwyczajniejsza scena z życia, ot, taka którą zapomina się w chwili której odchodzi do przeszłości. Jadąc autobusem na uczelnię z myślami gdzieś zupełnie daleko, mój wzrok przykuł on. To był starszy mężczyzna, dość wysoki, w szarym garniturze w kratę, tweedowym płaszczu i w fedorze. W ręce trzymał parasol. Stał przy budce cukierni....

Człowiek ten był swego rodzaju zagadką, chodzącym paradoksem, prawdziwym wybrykiem natury, zbiorem elementów tak przeciwstawnych, że chyba nigdy nie powinny znaleźć się one w jednym zestawieniu. Gdyby tak wziąć pod uwagę jego skrajne postawy i zachowania, doszlibyśmy do następujących wniosków: „To nie możliwe, jedna jednostka nie może mieć w sobie tylu wzorców osobowości.”
A jednak…
Dla swoich przyjaciół z zespołu, z którymi spędził mnóstwo szalonych, zaprawionych pikanterią chwil – niekiedy wręcz kompletnie pozbawionych rozsądku – zawsze pozostanie gościem, jakiego chce się mieć przy sobie podczas zadymy w barze. To on był numerem jeden, pełen pasji i żądzy rywalizacji, w każdej chwili gotowy dać czadu. Przez jego gorący temperament w składzie nieustannie toczone były spięcia i spory, choć trzeba przyznać, że w momentach kryzysu nigdy nie zawodził. Jego kumple nawet teraz, pomimo upływu lat i odmienionego stylu życia, wciąż mają absolutną pewność co do faktu, iż to monstrum, które krzyczało kiedyś najgłośniej w całym ich rodzinnym miasteczku, wciąż gdzieś tam w nim siedzi, gotowe poważnie narozrabiać.
Z poglądami tymi z pewnością nie zgodziłaby się jego żona, podobnie jak klienci księgarni, obecnego miejsca zatrudnienia ów mężczyzny. Uchodził on wśród nich za człowieka wielce zrównoważonego, przykładnego ojca i uczynnego sąsiada. Czasami nawet zdarzało się, że jakiś upierdliwy starszy pan usilnie próbował uprzykrzyć mu życie w pracy, jednak on za każdym razem z uśmiechem na twarzy, spokojny i opanowany służył pomocą i dobrą radą. Jeśli chodzi o życie rodzinne, miał on anielską cierpliwość do dzieci, a swoją piękną małżonkę wciąż zaskakiwał swoim romantycznym usposobieniem – mimo tego, że od czasu zaślubin minęło już ponad pięć lat.
Niesamowite, prawda? Jakbym opisywał dwie zupełnie inne persony. W czym tkwi klucz przemiany? A może to tylko kwestia punktu widzenia? Przecież jego przyjaciele wciąż widzą w nim coś, co kiedyś było dlań takie fascynujące.

Fantomas

Człowiek ten był swego rodzaju zagadką, chodzącym paradoksem, prawdziwym wybrykiem natury, zbiorem elementów tak przeciwstawnych, że chyba nigdy nie powinny znaleźć się one w jednym zestawieniu. Gdyby tak wziąć pod uwagę jego skrajne postawy i zachowania, doszlibyśmy do następujących wniosków: „To nie możliwe, jedna jednostka nie może mieć w sobie tylu wzorców osobowości.”
...

Jestem dobrze wychowany. Mam zasady. Moja matka zawsze powtarzała: „Pamiętaj synu, należy szanować kobiety. One są filarem tego świata” powtarzała. „Gdyby nie Maria Dziewica nie byłoby Jezusa… Szanuj kobiety synu.”
Szanuję, zawsze szanowałem. „Dobre z ciebie dziecko, takie poukładane, podobne do matki” mawiały sąsiadki. One też były kobietami. Ojca nigdy nie poznałem. Ponoć był, ale nie był kobietą więc nie mógł z nami mieszkać.
W domu matka ubierała mnie w niebieską sukienkę, wplatała mi kokardę w dość krótkie włosy i uczyła grać na fortepianie. Przesiadywaliśmy całe wieczory nie odrywając od siebie oczu. Ona uczyła mnie etykiety, ja próbowałem jej pokazać jak bardzo ją szanuję.
Umarła, ja jednak przestrzegam zasad przez nią ustalonych: „Kiedy mnie zabraknie musisz znaleźć żonę. Musi być ładna i mądra. Katoliczka z dobrego domu. Dzieci niech ona wychowuje. Ty się do tego nie nadajesz… Musicie mieć dziecko, przecież tak Kościół każe!”.
Tak więc szukam żony.
Mam wrażenie, że nie potrafię być z żadną kobietą. Naprawdę nie rozumiem co złego jest w kokardach.
_______________
Próbuję z nią rozmawiać, a ona płacze. Mówi że mnie kocha, że żyć beze mnie nie może. Prosi mnie żebym z nią został, że będzie się starać i że naprawdę wszystko będzie już dobrze. Tusz jej się rozmazuje. Jak to nieestetycznie wygląda.
Zapraszam ją na spacer do pobliskiego lasu… „SZANUJ KOBIETY”.
Zaciągam ją w krzaki. Dłoń na jej ustach, aby czasem ktoś nie usłyszał jej pisku. Wyjmuję nóż ze środkowej kieszeni marynarki. Nieduży lecz poręczny i dość ostry. Przy wprawie wystarczy jedno pociągnięcie. Poderżnięte gardło i po krzyku. Jednak tu sytuacja się komplikuje. Ze złej strony ją chwyciłem, a przecież nie chcę jej ranić. Szybko odwracam ją plecami, przelotnie spoglądam jej po raz ostatni w oczy. To naprawdę nie była właściwa kobieta dla mnie.
Nie zachlap się. Kto to wszystko będzie znowu prał?!
Wracam sam. Cóż miałem począć z niewiastą by jej nie zranić…
„SZANUJ KOBIETY!!”

Jestem dobrze wychowany. Mam zasady. Moja matka zawsze powtarzała: „Pamiętaj synu, należy szanować kobiety. One są filarem tego świata” powtarzała. „Gdyby nie Maria Dziewica nie byłoby Jezusa… Szanuj kobiety synu.”
Szanuję, zawsze szanowałem. „Dobre z ciebie dziecko, takie poukładane, podobne do matki” mawiały sąsiadki. One też były kobietami. Ojca nigdy nie poznałem....

Dla rodziców pierworodna córka. Zawsze z problemami ze zdrowiem, smutnym usposobieniem, chociaż straszliwie głośnym i szczerym śmiechem. Dziewczyną z trudnością do otwarcia się na innych ludzi, odwiecznym nazywaniem ją kujonem i nieakceptowaniem w szkole. Osobą z wielkimi marzeniami, pochłaniającymi książki w takim samym nadmiarze jak ciastka. Uwielbiająca się uczyć.
Według jej siostry strasznie zakompleksiona mała wariatka. O pięć lat starsza siostra, którą trzeba było przebić w zdolnościach i oczekiwaniach innych. Na początku zajadła rywalka do uczuć rodziny. Teraz osoba nie wierząca w siebie, swoje możliwości i pełna rozsadzających wewnętrznie uczuć. Od zawsze źle zakochana i nigdy niekochana.
Znajomi ze studiów postrzegają ją jako mistrza ciętej riposty, piwosza i człowieka śmiejącego się zbyt głośno. Dziewczynę, która za głośno i za dużo przeklina. Mającą zbyt często „fochy” i która na gwałt potrzebuje faceta. Osobę, która może robić za tło ich spotkań, która zawsze wszystko przygotuje, która się nie spóźni z niczym i którą bardzo łatwo da się wykorzystać. Dziewczynę kochającą zbyt mocno i jak zwykle nie tego kogo powinna.
Dla swojego najlepszego przyjaciela jest jak siostra. Można do niej zadzwonić o każdej porze dnia i nocy, a ona zawsze wysłucha, da dobra radę albo pośmieje się z kolejnego głupiego żartu. Nigdy nie krytykuje i nie zazdrości.. Zawsze wyskoczy na piwo i pozwala zapalić w swoim towarzystwie. Zachwyci się kolejnym, milionowym już, pomysłem na życie. Ktoś bez kogo nie można żyć.
Według niej samej istota nie warta życia. Mała, gruba, brzydka i do tego chora. Zawsze będąca gorsza od innych i zawsze jako tło. Żyje na granicy dwóch. Lubi się uczyć i czerpie z tego przyjemność. Kocha książki tak samo jak ciastka. Przeklina żeby uwolnić z siebie złe emocje. Nie strzela „fochów” tylko potrzebuje chwili wyciszenia kiedy ktoś ją zrani. Zbyt silna i dumna żeby poprosić o pomoc, a za słaba żeby udźwignąć wszystkie problemy jakimi się przejmuje.

Dla rodziców pierworodna córka. Zawsze z problemami ze zdrowiem, smutnym usposobieniem, chociaż straszliwie głośnym i szczerym śmiechem. Dziewczyną z trudnością do otwarcia się na innych ludzi, odwiecznym nazywaniem ją kujonem i nieakceptowaniem w szkole. Osobą z wielkimi marzeniami, pochłaniającymi książki w takim samym nadmiarze jak ciastka. Uwielbiająca się uczyć.
Według...

Nancy była bardzo ciepłą i oddaną osobą. Zawsze pomagała dzieciom z ubogich rodzin, ale nie przeszła też obojętnie, jeśli na chodniku leżała mysz. Charakteryzowała ją cierpliwość, sumienność i odpowiedzialność. Swoimi kreatywnymi zabawami i pomysłami, zarażała całe miasteczko. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci.
Przedszkole imienia Zawiszy Czarnego.

- Pfffff...- ktoś prychnął znad przeczytanego artykułu.- Ona co jedynie dobrze ssała- warknął.- Przeklęta dziwka! Ale jedno muszę przyznać- chrząknął- jak nikt potrafiła wyłudzić kasę na cele dobroczynne i prze pierniczyć na zakupy w galerii handlowej.

Państwo Maurtellowie ronili łzy nad trumną.
- Była dla nas oparciem, słońcem w pochmurne dni i co ważne- ktoś wysmarkał nos w chusteczkę- zawsze miała czas i potrafiła wysłuchać.

- Zdradliwa, podła suka!- dyrektor placówki pomagającej dzieciom wył z wściekłości.- Jak mogła teraz odejść? Jak mogła to wszystko zostawić? Kto teraz będzie tak dobrze dbał o moje finanse?
- Chyba o dzieci...- sekretarka ugryzła się nie w porę w język.
Dyrektor zgromił ją wzrokiem.
- Moje, twoje, dzieci.. Co za różnica?- podsumował.
Sekretarka wypuściła ze świstem powietrze.
- Nawet w dupę nie dostanę teraz!
Kobieta zapowietrzyła się i z oburzeniem wypisanym na twarzy, wyszła z gabinetu.

Nancy była bardzo ciepłą i oddaną osobą. Zawsze pomagała dzieciom z ubogich rodzin, ale nie przeszła też obojętnie, jeśli na chodniku leżała mysz. Charakteryzowała ją cierpliwość, sumienność i odpowiedzialność. Swoimi kreatywnymi zabawami i pomysłami, zarażała całe miasteczko. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci.
Przedszkole imienia Zawiszy Czarnego.

- Pfffff...- ktoś...

-I cóż powiesz Sherlocku? Czy wyrobiłeś sobie już jakieś zdanie w wiadomej nam sprawie?
-No cóż, potrzebuję więcej czasu, mój drogi, już samo przeniesienie się w czasie, nauka tego przedziwnego języka wystarczy, a tu jeszcze tyle rozbieżnych zeznań. Nie, zdecydowanie, nasza klienta musi uzbroić się w cierpliwość. Spróbujmy podsumować to, co wiemy dotychczas:
List gończy, wydany przed miesiącem, obiecuje nagrodę za niejakiego Andrzeja Kmicica, młodego żołnierza- zawadiakę, oczy siwe, włosy płowe, ciemny wąs, który winien jest rozlicznych swawoli, spalenia Butrymów, wreszcie zdrady ojczyzny.
Mieszańcy okolic Lubicza jednoznacznie głoszą, że Kmicic był swawolnikiem, który wraz ze swą kompanią prowadził hulaszczy tryb życia, dziewki niewolił, spalił zaścianek Butrymów. Co do zdrady zdania są rozbieżne, nikt jednak tego nie wyklucza.
Niejaki Michał Wołodyjowski uważa go za świetnego żołnierza, który z dużym szczęściem podchodził Chowańskiego i mimo licznych swawoli może jeszcze ojczyźnie niepospolite oddać usługi.
Janusz Radziwiłł nieraz głosił, że Kmicic to nieocenione narzędzie we wprawnych rękach, Bogusław natomiast uważał go za ta wielką kanalię, że cechy tej grzechem byłoby nie wykorzystać... choć ostatnio jakby zmienił front i oskarża go o próbę porwania króla.
Najbardziej zastanawiające są w tym kontekście dwa ostatnie zeznania. Przeor klasztoru na Jasnej Górze, niejaki...zaraz, tak- Kordecki uważa go za herosa, który ostrzegł zawczasu przed najazdem wroga, walczył w obronie świętego miejsca, wreszcie sam jeden obronił klasztor przed straszliwą kolubryną, czym ostatecznie załamał Szwedów.
Król Jan Kazimierz z pełną odpowiedzialnością potwierdza ostatnie zeznanie, dodając od siebie, że Kmicic wraz z niejakimi Kiemliczami z narażeniem życia ratował swego władcę i bez ducha z pola walki był wyniesiony...
-No cóż, tu hulaka, tam heros, tu zdrajca króla i ojczyzny, tam najodważniejszy ich obrońca! Nie Watsonie, potrzebujemy więcej czasu na rozsupłanie tego wszystkiego, panna Bilewiczówna musi jeszcze poczekać.

-I cóż powiesz Sherlocku? Czy wyrobiłeś sobie już jakieś zdanie w wiadomej nam sprawie?
-No cóż, potrzebuję więcej czasu, mój drogi, już samo przeniesienie się w czasie, nauka tego przedziwnego języka wystarczy, a tu jeszcze tyle rozbieżnych zeznań. Nie, zdecydowanie, nasza klienta musi uzbroić się w cierpliwość. Spróbujmy podsumować to, co wiemy dotychczas:
List gończy,...

Wstań. Usiądź. Sąd przyszedł.
Przemówienie prokuratora odbieram na złych falach, trzeszczą pojedyncze słowa. Według niezbitych dowodów jesteś zdemoralizowanym, podłym złoczyńcą. Szkoda, że nie może wysłać cię na szafot. Takie szumowiny nie powinny mieć prawa do życia.
Sędzia daje ci możliwość odparcia ataku. Spowija cię zasłona milczenia. Padasz na krzesło zrezygnowany, bez woli walki o własną godność.
Pierwszy świadek – matka ofiary. Ma o tobie jeszcze gorsze zdanie niż prokurator. Jesteś bestią, potworem, szaleńcem. Zmienia się w fontannę łez i płynnie opowiada, że jesteś zwyrodnialcem, człowiekiem pozbawionym sumienia. Przyjmujesz te ciosy spokojnie; spadają na ciebie gradem bez grymasu bólu na twarzy.
Teraz twoja matka. Budzi tyle samo współczucia co pogardy. Przytacza historię twojego życia – byłeś cichym, spokojnym, wrażliwym chłopcem. Zero problemów wychowawczych. A teraz? Teraz nie poznaje własnego syna, zrobił się taki podobny do ojca. Porywczy i nieprzewidywalny. Smarka w chusteczkę i kończy zeznanie.
Przyjaciółka ofiary widzi w tobie przystojnego faceta, nie dziw, że ofiara straciła dla ciebie głowę. Chodząca atrakcyjność, kobiety za tobą wzdychają. Ona też skrycie wzdycha, ale nie wypada o tym mówić.
Twój przyjaciel mówi, że porządny z ciebie kumpel. Można z tobą wypić, można pogadać. Nie włazisz w tyłek, masz swój honor, cenisz lojalność. Wady? Czasem bywasz porywczy. Ale to przecież każdemu się zdarza.
Jest jeszcze sąsiadka z naprzeciwka. Zna cię najlepiej. Kulturalny, ułożony chłopak. W kościele co niedziela, ukłoni się na klatce, czasem pomoże wnieść zakupy. Jedyna, która nie wierzy w twoją winę.
Przewijają się kolejni świadkowie. Stajesz się paletą różnobarwnych osobowości. Prawdziwy obraz rozmywa się i trudno go wyostrzyć. Sam już chyba nie wiesz kim tak naprawdę jesteś, chaos subiektywnych opinii cię przytłacza.
Każda para oczu ma swój punkt widzenia. Smutna prawda o braku jednej prawdy.

Wstań. Usiądź. Sąd przyszedł.
Przemówienie prokuratora odbieram na złych falach, trzeszczą pojedyncze słowa. Według niezbitych dowodów jesteś zdemoralizowanym, podłym złoczyńcą. Szkoda, że nie może wysłać cię na szafot. Takie szumowiny nie powinny mieć prawa do życia.
Sędzia daje ci możliwość odparcia ataku. Spowija cię zasłona milczenia. Padasz na krzesło zrezygnowany, bez...