Równie dobrym jak matka podczas swojej nieobecności zapewne być nie może. Uzasadnienie jest proste, matka jest z dzieckiem każdego dnia, ojca brak. Tutaj najważniejsze jest dziecko. Matka może opowiadać o ojcu jak bardzo je kocha, że niebawem wróci i je przytuli. Dla dziecka ważne jest tu i teraz, co nie oznacza, że po powrocie ojciec nie nadrobi straconych godzin. Nie cofnie czasu, liczą się chęci, miłość i bycie ze swoją rodziną. Dziecko odczuwa brak ojcowskiej dłoni i odwrotnie ojcu brakuje dziecinnej kruchości, maleńkości, dotyku. Rozłąka jest niesamowicie rozpaczliwa dla mężczyzny, dziecku po części wynagradza mama, babcia czy dziadek. Trzeba pamiętać również o matce, która przez czas nieobecności męża tworzy dom, jest tą głową rodziny, której również nie jest łatwo. Tęsknota za ukochanym, skreślanie dni w kalendarzu do powrotu, ciągły strach i niepewność o każdy poranek, telefon. Element miłości w relacjach międzyludzkich odgrywa kluczową rolę, myślę, że wszystko da się nadrobić tylko trzeba czasu. Rozłąkę da się wytłumaczyć jeśli intencje były uczciwe i słuszne dla dobra przyszłości rodziny.

Równie dobrym jak matka podczas swojej nieobecności zapewne być nie może. Uzasadnienie jest proste, matka jest z dzieckiem każdego dnia, ojca brak. Tutaj najważniejsze jest dziecko. Matka może opowiadać o ojcu jak bardzo je kocha, że niebawem wróci i je przytuli. Dla dziecka ważne jest tu i teraz, co nie oznacza, że po powrocie ojciec nie nadrobi straconych godzin. Nie...

- Tata. Tato. Tatko. Tatuś. Tatulek.

Ewa chwilę smakowała dźwięk każdego z tych słów i w końcu zdecydowała się na:

- Tatko. Tatko. Tak, tatko, tatko!

Dziewczynka siedziała z noskiem przyklejonym do szyby i wypatrywała samochodu zatrzymującego się na ich podjeździe. Ściskała w swoich małych sześcioletnich rączkach fioletowego królika bez jednego oka i oczekiwała na gościa z niecierpliwością. Dziś był ten dzień. Najważniejszy dzień w jej krótkim życiu. Dzisiaj miała poznać tatę.

Mama powiedziała Ewie, że pan tata przyjedzie na obiad. I że jedzie z daleka, z... Ale Ewa nie była w stanie zapamiętać dziwnie brzmiącej nazwy. Ewa wyciągnęła więc atlas (wiedziała już, co to jest) i powiedziała:
- Tatko mi pokaże, gdzie to jest.

Tatko przyjechał czarnym samochodem z szyberdachem (Ewa nie wiedziała, co to jest, ale tatko jej pokazał). Na początku tatko był zestresowany, mama zresztą też. Mamie aż wypadła szklanka z rąk, gdy podawała ją tatce. Ewa krzyknęła „ojej!”, a mama pobiegła po ściereczkę i Ewa została sama z tatkiem. I właśnie wtedy Ewa przyniosła atlas i zapytała:
- Tatku? A gdzie ty właściwie mieszkasz?

Tatko uśmiechnął się (nie wiedział jeszcze, że dokładnie takim samym uśmiechem jak Ewa), wziął Ewę na kolana, otworzył atlas i pokazał Ewie kropkę na mapie.

- A gdzie ja mieszkam? – zapytała znów Ewa.

Tatko chwycił drobniutką rączkę Ewy i położył na swoim sercu.

- Tutaj kochanie, właśnie tutaj.

To był także najważniejszy dzień w jego życiu.

- Tata. Tato. Tatko. Tatuś. Tatulek.

Ewa chwilę smakowała dźwięk każdego z tych słów i w końcu zdecydowała się na:

- Tatko. Tatko. Tak, tatko, tatko!

Dziewczynka siedziała z noskiem przyklejonym do szyby i wypatrywała samochodu zatrzymującego się na ich podjeździe. Ściskała w swoich małych sześcioletnich rączkach fioletowego królika bez jednego oka i oczekiwała na gościa...

Urodziłam się w czasie przełomu, gdy do historii odchodziły czasy komunizmu i nastawał wolny rynek. Zaczynaliśmy jako naród uczyć się demokracji i powoli jej smakować, zapominając o starych nawykach. Szerzej otwarły się dla nas granice, mogliśmy więcej, chcieliśmy smakować wolności. Tak też i moi rodzice po tym jak się urodziłam postanowili zapewnić mi lepszy start. Padło na Niemcy. Ciężka praca za granicą dała wymierne rezultaty, ale niestety przyjazd taty nie był już taki miły. Pamiętam jak płakałam, jak tylko tata próbował się do mnie zbliżyć. Traktowałam go jak intruza i najnormalniej w świecie szczypałam, gdy był blisko mamy. Na ich czułości (przynajmniej przy mnie) nie było mowy. Przekupywanie mnie czekoladami, których przywiózł wtedy ze 100 co można zobaczyć na zdjęciach z tamtego czasu nie miało sensu. Owszem, czekolady jadłam, z relacji taty, który kosząc trawę znajdywał spore nadjedzone kawałki wbite w ziemię wynika, ze nawet mi smakowały. Wracając jednak do meritum. Więź ostatecznie dało się nawiązać. Na pewno to ogromna zasługa rodziców i ich miłości, bo jesteśmy kochającą sie rodziną. Inna sprawa, ze tata dbał o mnie od urodzenia i kochał. Odnoszę nawet takie wrażenie, że przez całe dzieciństwo szukałam jakoś tak mocno kontaktu z moim tatą. Do tej pory uwielbiam pomagać mu przy pracach domowych uciekając od sprzątania domu. Wiec owszem, więź da się nawiązać, nawet po czasie dłuższej rozłąki, w momencie gdy się siebie nawet iezdążyło poznać, ale chyba pozostaje taka wewnętrzna chęć nadrobienia tego straconego czasu.

Urodziłam się w czasie przełomu, gdy do historii odchodziły czasy komunizmu i nastawał wolny rynek. Zaczynaliśmy jako naród uczyć się demokracji i powoli jej smakować, zapominając o starych nawykach. Szerzej otwarły się dla nas granice, mogliśmy więcej, chcieliśmy smakować wolności. Tak też i moi rodzice po tym jak się urodziłam postanowili zapewnić mi lepszy start. Padło...

Ojciec zawsze pozostanie ojcem, nieważne jak długo go nie ma, ważne, że istnieje, że gdzieś w świecie można się na niego natknąć. Słyszałam ostatnio, co powiedziała bliska mi osoba w młodości do swojego taty, a były to słowa: ,,nie martw się tatusiu, jesteś dużo lepszy niż mama" (jego żona nie żyła). Myślę, że ojciec, jako rodzic- zawsze przywiązany do swojego dziecka, może być równie dobrą mamą. Każdy tata uzbrojony w tarczę cierpliwości do swojej pociechy i ogrom miłości jest najlepszym ojcem. Jeżeli jest prawdziwym rodzicem, nie zabraknie mu czasu, ani nie będzie martwił się o upływające dni. Po prostu, jeżeli jest przy swoim dziecku, jednoznaczne jest to z tym, że o tą pociechę się martwi, czuje się za nią odpowiedzialny, a więc przyjmie na siebie trud wychowania.
A więc tata = mama. Tyle że ojciec okazuje swoje zaangażowanie w życie dziecka w trochę inny sposób, niż matka.

Ojciec zawsze pozostanie ojcem, nieważne jak długo go nie ma, ważne, że istnieje, że gdzieś w świecie można się na niego natknąć. Słyszałam ostatnio, co powiedziała bliska mi osoba w młodości do swojego taty, a były to słowa: ,,nie martw się tatusiu, jesteś dużo lepszy niż mama" (jego żona nie żyła). Myślę, że ojciec, jako rodzic- zawsze przywiązany do swojego dziecka, może...

Ojciec nie utrzymujący kontaktu z dzieckiem jest dla niego obcym człowiekiem. Uważam, że dobry rodzić rozmawia i dba o swoje potomstwo, tym samym zyskuje u niego zaufanie. Rodzic powinien dwać poczucie bezpieczeństwa i miłości. Pomimo tej samej krwi płynącej w żyłach, obcy człowiek nie może nagle stać się ojcem. Tata- nie każdy zasługuje na to miano. To nie jest człowiek który spłodził dziecko, ale to jest osoba, która darzy wielkim uczuciem dziecko i daje mu poczucie bezpieczeństwa.

Ojciec nie utrzymujący kontaktu z dzieckiem jest dla niego obcym człowiekiem. Uważam, że dobry rodzić rozmawia i dba o swoje potomstwo, tym samym zyskuje u niego zaufanie. Rodzic powinien dwać poczucie bezpieczeństwa i miłości. Pomimo tej samej krwi płynącej w żyłach, obcy człowiek nie może nagle stać się ojcem. Tata- nie każdy zasługuje na to miano. To nie jest człowiek...

O tatusiu w domu się nie mówiło. Gdzieś tylko istniała świadomość, że ktoś taki był. Podsłuchałam parę rzeczy. Nie do końca rozumiałam ich znaczenia, lecz potrafiłam się domyśleć, że nie były miłe. Najprościej jednak przyjęło się, że tatusia nie ma. Mamusia za to była od zawsze. Znałam ją najlepiej. Czasem była miła i troskliwa, czasem się gniewała z rożnych powodów. Opiekowała się mną, a kiedy nie potrafiła ustać na nogach, ja opiekowałam się nią. Nie lubiłam kiedy był smutna i nieobecna. Bywało, że wychodziła z domu na dłużej a ja zostawałam sama. Nie płakałam, bo wiedziałam, że wróci. Może przyniesie coś ciepłego na obiad. Zjemy razem i będziemy szczęśliwe.
Tatuś zjawił się nagle, zaskakując nas obie. Chciał mnie poznać. Cieszyłam się, bo z tatusiem było wspaniale. Tatuś nie krzyczał, nie wyganiał. Gotował smaczne jedzenie a nawet kupował mi czekoladę. Zabierał mnie na wycieczki. Pierwszy raz byłam w zoo! Pokochałam tatusia. Myślałam, że zamieszka z nami. Mamusia będzie w końcu szczęśliwa. Tak jak w domu u Zosi - rodzice będą razem.
Oczy zaszły mi łzami gdy usłyszałam krzyki. Czemu tatuś był zły na mamusie? Czemu mówił, że chce mnie zabrać do innego domu? Czemu miałam wybrać pomiędzy nimi? Skoro tak, chcę tu zostać. Nie opuszczę mamusi.
Ludzie tłumaczyli moje zachowanie tym, że dzieci bardziej przywiązują się do matki. To nie prawda. Chciałam zostać z mamą, nie dlatego, że była po prostu mamą. Ona była zawsze. Komuś, kto raz odszedł, ciężko ponownie zaufać.

O tatusiu w domu się nie mówiło. Gdzieś tylko istniała świadomość, że ktoś taki był. Podsłuchałam parę rzeczy. Nie do końca rozumiałam ich znaczenia, lecz potrafiłam się domyśleć, że nie były miłe. Najprościej jednak przyjęło się, że tatusia nie ma. Mamusia za to była od zawsze. Znałam ją najlepiej. Czasem była miła i troskliwa, czasem się gniewała z rożnych powodów....

Nieobecny w życiu dziecka ojciec może po powrocie być lepszym rodzicem, niż ojciec, który przebywa przy dziecku cały czas od jego urodzenia. Stworzenie więzi będzie bowiem zależało od jego zaangażowania, realnych chęci. Tęsknota może umocnić uczucie ojca do dziecka. Będzie on musiał jednak przejść przez bardzo ciężką próbę – dziecko może nie rozumieć konieczności rozdzielenia. Dla malucha taty po prostu nie było.

Bardzo wiele będzie zależało od mężczyzny i od jego dziecka. Trzeba jednak pamiętać też o tym, że matka i inni opiekunowie (np. babcia) również będą mieć ogromny wpływ na tworzącą się relację. Bez ich wsparcia dziecko może nie zaufać.

Powrót ojca i podjęcie przez niego swojej roli są jak najbardziej realne, możliwe. Nie są jednak zmaganiem samotnym – angażuje się w to całe otoczenie dziecka. I oby jak najwięcej dobrych mężczyzn dostawało tę szansę od otoczenia i swojego malucha – na bycie dobrym ojcem, nawet jeśli nie od początku.

Nieobecny w życiu dziecka ojciec może po powrocie być lepszym rodzicem, niż ojciec, który przebywa przy dziecku cały czas od jego urodzenia. Stworzenie więzi będzie bowiem zależało od jego zaangażowania, realnych chęci. Tęsknota może umocnić uczucie ojca do dziecka. Będzie on musiał jednak przejść przez bardzo ciężką próbę – dziecko może nie rozumieć konieczności...

Czy nie jest tak, że dziecko wychowujące się z ojcem kierowane złością pomyśli sobie, że wolałoby odciąć go od spraw, w które się wtrąca, a dziecko wychowujące się bez ojca pomyśli sobie w trudnych chwilach, że gdyby miało oboje rodziców, zniknęłyby problemy?
Czy nie jest tak, że niektórym matkom przychodzi z łatwością życie w samotności i radzenie sobie z wychowywaniem dziecka, a inne nie są na tyle silne?
Czy nie jest tak, że ojciec obecny w życiu dziecka od jego narodzin potrafi przez kilka lat poświęcać mu mniej czasu niż ten wcześniej nieobecny przez kilka miesięcy po powrocie?

Wszystko zależy od sytuacji, ludzkich charakterów. Bywa lepszym obrotem spraw, jeśli ojciec odejdzie na stałe, choć wydaje się to z góry niewybaczalnym posunięciem, tak samo jak bywa pozytywną zmianą jego powrót po wcześniejszym odejściu.

Chodzi o to, że każdy ojciec ma szansę na naprawienie swoich błędów i jeżeli w pełni je naprawi, będzie mógł zostać uznany za równie dobrego rodzica jak matka (która, mimo że została z dzieckiem, nie jest przecież całkowicie wolna od błędów). Przez niektórych, nie przez każdego, bo nie każdy będzie potrafił za takiego go uznać. Nie dla każdego odejście od rodziny będzie czymś, co w ogóle jakkolwiek można naprawić.
Tak samo jak nie każdy uzna za równie dobrego jak matka ojca, który jest i wychowuje, ale jego zdaniem nie dość się stara.
Tak samo jak ojciec nie zawsze uzna samego siebie za dobrego, bo stwierdzi, że coś kiedyś mógł zrobić lepiej.

Czy nie jest tak, że dziecko wychowujące się z ojcem kierowane złością pomyśli sobie, że wolałoby odciąć go od spraw, w które się wtrąca, a dziecko wychowujące się bez ojca pomyśli sobie w trudnych chwilach, że gdyby miało oboje rodziców, zniknęłyby problemy?
Czy nie jest tak, że niektórym matkom przychodzi z łatwością życie w samotności i radzenie sobie z wychowywaniem...

Ojciec tak jak matka może być również dobrym rodzicem. Jednak dziecko potrzebuje zarówno matki, jak i ojca.
Bywają momenty, że ojciec może zastąpić matkę swojego dziecka, lecz chciałby aby jego dziecko wychowało się w pełnej rodzinie. Zależy mu wtedy, żeby jego dziecko było szczęśliwe.
Kiedy ojciec chce mieć dobre kontakty ze swoim dzieckiem muszą oni wspólnie porozmawiać. Ojciec chciałby aby jego dziecko mówiło mu o swoich kłopotach. Niestety dziecko nie chce często opowiadać swoim rodzicom o swoich problemach.

Ojciec tak jak matka może być również dobrym rodzicem. Jednak dziecko potrzebuje zarówno matki, jak i ojca.
Bywają momenty, że ojciec może zastąpić matkę swojego dziecka, lecz chciałby aby jego dziecko wychowało się w pełnej rodzinie. Zależy mu wtedy, żeby jego dziecko było szczęśliwe.
Kiedy ojciec chce mieć dobre kontakty ze swoim dzieckiem muszą oni wspólnie porozmawiać....

Bycie dobrym rodzicem jest uzależnione od wielu czynników. Skoro ojciec był nieobecny od początku życia dziecka, to dziecko znało tylko swoją mamę jako rodzica. Może nawet nie zdawało sobie sprawy, co oznacza "tatuś" często wspominany w opowieściach mamy.
Taki ojciec z pewnością ma utrudnione zadanie, w rzeczywistości nie zna dobrze swojego dziecka, jak ono się zachowuje w różnych sytuacjach. Jednak oswojenie się ojca ze swoją rolą nie jest najtrudniejsze. Zdecydowanie większy problem może sprawić wzbudzenie w dziecku zaufania. Bo przecież ukochana mama nagle znika, a w jej miejsce pojawia się jakiś mężczyzna, którego dziecko zna tylko ze zdjęć. Czy przełamie się i pozwoli ojcu wejść do swojego życia? Pewnie tak, ale droga do tego jest długa i wyboista.
Jednak człowiek, który zaczyna w pełni być ojcem dopiero na dalszym etapie życia dziecka może być dobrym rodzicem. Musi się wyjątkowo starać, wykazywać się niezwykłą cierpliwością i wyrozumiałością, ale jest to wykonalne. Wystarczy chcieć.

Bycie dobrym rodzicem jest uzależnione od wielu czynników. Skoro ojciec był nieobecny od początku życia dziecka, to dziecko znało tylko swoją mamę jako rodzica. Może nawet nie zdawało sobie sprawy, co oznacza "tatuś" często wspominany w opowieściach mamy.
Taki ojciec z pewnością ma utrudnione zadanie, w rzeczywistości nie zna dobrze swojego dziecka, jak ono się zachowuje w...