Byłam już przekonana, że wyspa, o której opowiadał mi ojciec istnieje jedynie w jego wyobraźni. Teraz jednak po miesiącach poszukiwań miałam ją przed sobą. Potężną i budzącą grozę.
-Co myślisz? – nie wiadomo skąd pojawił się obok mnie młodszy brat. Na jego twarzy gościł dziwny wyraz. Patrzył przez chwilę w milczeniu po czym odwrócił się na pięcie i ruszył do sterówki. Z każdą sekundą zbliżaliśmy się do wyspy aż w końcu mogłam w końcu postawić stopę na stałym lądzie. Cieszyłam się, że ojciec opowiadał o tym dziwnym miejscu, bo w innym przypadku myślałabym, że znalazłam się w piekle. I nie chodziło o to, że w powietrzu unosił się zapach siarki. Po dwóch godzinach przedzierania się przez splątaną roślinność miałam niejakie pojęcie o tym miejscu. Większą część wyspy zdawały się pokrywać olbrzymie skały. Roślinność była bardzo bujna ale w szaroburych kolorach. Nie potrafiłam nazwać żadnej z rosnących tu roślin. Widziałam olbrzymie grzyby i karłowate drzewa. Przedzieraliśmy się przez bardzo wyrośnięte skupiska traw i bardzo grube liany. Ku naszemu zdziwieniu im głębiej się zapuszczaliśmy tym zimniej było. Ale jednocześnie zaczęło nas męczyć nieznośne pragnienie. Nagle naszą drogę przecięło dziwne stworzenie. Na nasz widok stanęło jak zamurowane. My również. Stworzenie przypominało krokodyla. Ale tylko trochę. Tułów miało rzeczonego gada ale na tym podobieństwo się kończyło. Stworzenie miało łeb olbrzymiej myszy, nietoperze skrzydła i sześć par kaczych nóg. Chwila oszołomienia minęła i dziwoląg śmignął w skupisko olbrzymich stokrotek. Przez chwilę patrzyliśmy skonsternowani po sobie.
-Za nim! – wyrywając maczetę z rąk stojącego obok żołnierza rzuciłam się w szaloną pogoń za stworem.
Po kilku minutach stanęliśmy na dziwnej polanie usłanej śniegiem a raczej czymś co go przypominało. Przez jej środek płynął szemrząc z cicha niewielki potok. Spragnieni rzuciliśmy się do niego.
-Nie uwierzycie! – krzyknął jeden z żołnierzy z anielskim wyrazem twarzy. – To płynne srebro.

Byłam już przekonana, że wyspa, o której opowiadał mi ojciec istnieje jedynie w jego wyobraźni. Teraz jednak po miesiącach poszukiwań miałam ją przed sobą. Potężną i budzącą grozę.
-Co myślisz? – nie wiadomo skąd pojawił się obok mnie młodszy brat. Na jego twarzy gościł dziwny wyraz. Patrzył przez chwilę w milczeniu po czym odwrócił się na pięcie i ruszył do sterówki. Z...

Fale wyrzuciły mnie na plaże żywcem zdartą z plakatów biur podróży, tak chętnie oferujących niezapomniany urlop w dziewiczym raju. Złoty piasek, kokosowe palmy i zachód słońca nad przejrzystymi wodami oceanu. Mimo, że nie wykupiłem żadnej oferty, postanowiłem skorzystać z sytuacji i zwiedzić wyspę, a nuż znajdę jakąś żywą duszę, zdolną udzielić mi pomocy lub informacji.
Postanowiłem kierować się ku widocznemu ponad koronami drzew wzgórzu, z którego jak podejrzewałem wydobywał się strumień, brzegiem którego szedłem. Strumień miał krystalicznie czystą wodę i wśród licznych dużych kamieni, porosłych mchem i porostami, można było dostrzec malutkie rybki w różnobarwnych odcieniach. Do moich uszu nieprzerwanie dobiegał trel fruwających wokół ptaków, o mieniących się w słońcu różnokolorowych piórach.
Podziwiając piękne, rozsiewające cudną woń kwiaty, porastające okoliczne drzewa, nie zauważyłem gdy wyszedłem na polanę. Na skraju polany, gdzie swój początek miał strumień, dostrzegłem rozlewisko ze spienioną przez wodospad wodą o łagodnie opadającym dnie. Spośród spienionej toni wypłynęły dwie nagie i pięknie opalone młode dziewczyny. Mój widok wprawił je w osłupienie. Padły bez słowa na kolana i jakby oddając mi hołd zaczęły nucić melodię, powoli przechodzącą w pieśń, której słów nie potrafiłem zrozumieć, aczkolwiek wydała mi się bardzo piękna.
Po skończonym rytuale dziewczyny zerwały się na nogi i zaczęły mnie ciągnąć za rękę, najwidoczniej chcąc bym się za nimi udał. Nie wiedząc co innego mógłbym z sobą począć udałem się za nimi. Po paru minutach wędrówki, w jakże uroczym towarzystwie, zdałem sobie sprawę, że słyszę znaną mi już melodię. Dopiero gdy dostrzegłem dym zrozumiałem, że zbliżamy się do wioski. Po chwili zaparło mi dech w piersi. Na placu otoczonym bambusowymi chatami, wśród dziesiątek roznegliżowanych, pięknych i młodych dziewcząt, które śpiewały tą samą pieśń, stał dziesięciometrowy posąg przedstawiający w najdrobniejszych szczegółach moją osobę.

Fale wyrzuciły mnie na plaże żywcem zdartą z plakatów biur podróży, tak chętnie oferujących niezapomniany urlop w dziewiczym raju. Złoty piasek, kokosowe palmy i zachód słońca nad przejrzystymi wodami oceanu. Mimo, że nie wykupiłem żadnej oferty, postanowiłem skorzystać z sytuacji i zwiedzić wyspę, a nuż znajdę jakąś żywą duszę, zdolną udzielić mi pomocy lub informacji.
...

Gdyby tak uznać, że potrafię żeglować, a do tego mam własną łajbę...

Przybijam do brzegu. Sama, jeśli nie liczyć wiernych towarzyszy podróży, psa i kota, którzy żyją ze sobą jak pies z kotem, co jest całkiem logiczne, biorąc pod uwagę, że są... Mniejsza o to. Resztę załogi wywiało. Dziwnym trafem po każdym cumowaniu w jakimś egzotycznym porcie, wypływaliśmy już w okrojonym składzie. Uroki kolorowych koktajli.

Nie odbiegając już od tematu: ostrożnie wychodzę na brzeg. W szkole dla zawodowych piratów uczono nas ostrożności w razie zetknięcia z nieznaną wyspą. Uczono nas również, że do pirackiego image'u bardziej pasuje papuga niż kot. Kto by tam jednak słuchał emerytowanych wilków morskich. Ostrożność ostrożnością, ale gorący piasek i delikatny wietrzyk wymuszają chwilę odpoczynku. Wybieram jedną z palm i sadowię się przy niej wygodnie. Pies i kot ganiają za sobą, bawiąc się wybornie. Upływa godzina i rosnące pragnienie zmusza mnie do zbadania terenu. W czasie leniuchowania doszłam do wniosku, że oto odkryłam własną wyspę! Stopniowo zostawiając za plecami brzeg, zastanawiam się nad odpowiednią nazwą. Z takim osiągnięciem umieszczą mnie na ścianie sławnych piratów! Ta doza egoizmu sprawia, że zupełnie nie zwracam uwagi na faunę i florę. A po drodze mijam palmy i tylko palmy. Gdzieniegdzie jeszcze jakieś niskie krzaczki, pod którymi umykają niegroźne (na moje szczęście) węże.
- Witam pierwszą dziś klientkę!
Unoszę zamyślony wzrok i napotykam przed sobą drewnianą ladę. Za nią stoi rozbitek – barman.
- Mogę pani zaproponować mleko kokosowe, mleko kokosowe z dodatkiem słonej wody lub mleko kokosowe ogrzane południowym słońcem. Jak już wspomniałem jest pani pierwszą klientką. Właściwie to pierwszą w tym miesiącu! I roku.
Zmarszczyłam brwi. Ten człowiek musiał tkwić tutaj wieczność! Sam jak palec, w otoczeniu kokosów, na wężowej diecie! Ale z drugiej strony... Czy to nie fantastycznie?! Mam własną wyspę i własnego barmana! Własny złoty piasek i zapas kokosów na całe życie!

Gdyby tak uznać, że potrafię żeglować, a do tego mam własną łajbę...

Przybijam do brzegu. Sama, jeśli nie liczyć wiernych towarzyszy podróży, psa i kota, którzy żyją ze sobą jak pies z kotem, co jest całkiem logiczne, biorąc pod uwagę, że są... Mniejsza o to. Resztę załogi wywiało. Dziwnym trafem po każdym cumowaniu w jakimś egzotycznym porcie, wypływaliśmy już w okrojonym...

Gdzieś jest lecz nie wiadomo gdzie,
świat, w którym wiele dzieje się.
Magiczna wyspa, morski wiatr
co niesie wieści o niej w świat.

Tam zwierząt wiele dzikich jest:
i puma, ryś i lwicy gniew.
Motyli blask i ptaków śpiew,
roznoszą echo pośród drzew.

Słomiane domy, letni szyk,
gałązka trawy, radosny dziecka krzyk.
Błękitne niebo, fali szum
spokojna przystań a w niej ludzi tłum.

Oaza piękna, krasą malowana,
przed szarym światem daleko schowana.
Gości tu uśmiech, życzliwość i dobra zabawa
niekiedy przeciąga się nawet do rana.

Człowiek człowiekowi jest tu przyjacielem
nikt dla nikogo nie jest tu zerem.
Nie ma zazdrości, nie ma przemocy
każdy może liczyć od każdego pomocy.

Zero przepychu, nie ma też nędzy
nikt nie wylicza ile kto ma pieniędzy.
Brak tu pogoni, za władzą, za karierą,
brak wykształcenia, nie jest tu barierą…

Wspólne uprawy, męskie połowy
krzak jagodowy, krzak agrestowy
Klomby kukurydzy pięknie wypiekane,
wraz z ananasem na obiad podane.

Wszystko to z wyspy, wszystko to zdrowe,
smaczne, pachnące i kolorowe.
Zero w nich chemii, zero barwników
tych dla ludzkiego zdrowia szkodników.

Dostać tu się można na czas określony,
przez władcę wyspy, Znachora Ci przydzielony.
Lecz klucz do wyspy tylko ten człowiek posiada,
którego duszą i sercem miłość do bliźniego włada…

Gdzieś jest lecz nie wiadomo gdzie,
świat, w którym wiele dzieje się.
Magiczna wyspa, morski wiatr
co niesie wieści o niej w świat.

Tam zwierząt wiele dzikich jest:
i puma, ryś i lwicy gniew.
Motyli blask i ptaków śpiew,
roznoszą echo pośród drzew.

Słomiane domy, letni szyk,
gałązka trawy, radosny dziecka krzyk.
Błękitne niebo, fali szum
spokojna przystań a w niej ludzi...

Z tych wszystkich wysp , które jak dotąd udało mi się zwiedzić niepokoiła mnie tylko jedna. Z dość prozaicznego powodu jak się zdaje.
Nie pamiętam jak mówiono o niej, jaką nazwą oznaczano na mapie. A może ten zakątek istniał tylko w mojej głowie?
Pamiętam barwnie ubranych ludzi. Migoczące spojrzenia pełne ognia i tego niespożytego daru jakim jest całkowita wolność.
Tam nie czułem się samotny. Wręcz przeciwnie. Co krok napotykałem zwierzęta, co dziwne, najczęściej te dzikie, zadbane , nakarmione i wielce zadowolone. Bo i one cieszyły się nieskrępowaną wolnością.
Przyroda również zachowywała się zupełnie niczym dopieszczony pupil. Wszystko kiełkowało, bulgotało, zieleniło się , szczyciło swą niezrównaną potęgą...
Nadałem jej imię Llanos. Wyobrażałem ją sobie jako płaską przestrzeń , usianą kępami traw i krzewów. Cały ogrom był w zasięgu wzroku, miał swój początek i koniec.
A ja byłem niewidomy. Póki nie spotkałem na tej wyspie tajemniczej kobiety.
-Patrz.- co rusz słyszałem jej nakaz.
I patrzyłem . Zamiast czerni widziałem zieleń.Zamiast smutku dostrzegałem radość. Trawę, siebie...

Z tych wszystkich wysp , które jak dotąd udało mi się zwiedzić niepokoiła mnie tylko jedna. Z dość prozaicznego powodu jak się zdaje.
Nie pamiętam jak mówiono o niej, jaką nazwą oznaczano na mapie. A może ten zakątek istniał tylko w mojej głowie?
Pamiętam barwnie ubranych ludzi. Migoczące spojrzenia pełne ognia i tego niespożytego daru jakim jest całkowita wolność.
Tam nie...

Na wyspie mam polanę oraz swoich najbliższych. Wokół słychać śpiew ptaków i spokojny szum wiatru. Porozrzucane przypadkowo kwiaty dodają uroku temu magicznemu miejscu. Widzę tu przyjaciela uśmiechającego się do mnie szeroko. Idalej tylko po to by spotykać przyjaciółkę, która zdobyła nowy tom naszej ulubionej książki. Przepraszam ją, ale chcę obejżeć resztę wyspy. Mijam ją i wolnym krokiem idę przez trawę, podziwiając mój drugi dom. Przede mną staje moja przyjaciółka, która ma smutną minę i wygłasza mi pretensję, że się do niej nie odzywam. Przepraszam, wręczając jej jej erchideę, znalezioną obok. Całuje mnie w policzek i powoli wchodzi między drzewa wąchając kwiat. Ptaki oraz skaczące nad głową wiewiórki sprawiają, że czuję się bezpiecznie. Rozglądam się w nadziei, że spotkam tą, na której mi zależy. Idąc dalej zauważam w cieniu drzew jakąś postać. Podchodzę szybko do niej szybko, lecz to mój przyjaciel, który czyta opasłe tomiszcze. Pozdrawia mnie ruchem ręki i wraca do lektury. Po środku wyspy rośnie wiekowy dąb, z mnóstwem gałęzi i grubym dachem z liści. Okrążam go i widzę ją siedzącą ze skrzyżowanymi nogami, bawiącą się zdziebełkami trawy. Kurtyna czarnych włosów otacza jej twarz, a jej usta się poruszają nucąc cicho. Podchodzę do niej, ona podnosi wzrok na moją twarz i uśmiecha się szeroko. Jej oczy są błękitne niczym bezchmurne niebo. Siadam po turecku naprzeciwko niej. Zapach lasu uspokaja, a wszechobecna cisza jest wręcz nostalgiczna. Gra słońca pozwala przenieść mi się w inny świat, a światło przebijające się przez liście wprowadza w lekko melancholijny nastrój. Biorę od niej wianek, zakładam go na jej głowę i zgarniam włosy, które opadły jej na twarz. Rozmawiamy chwilę, a potem rozsiadamy się pod dębem opierając się o chropowaty pień, wdychamy najczystsze powietrze o jakim można tylko marzyć. Wieczorna atmosfera ubarwia widok na ogromne drzewa nietknięte ludzką ręką, a świetliki migocą, to dodając, to ujmując nowe gwiazdy na niebie. Czuję, że chcę spędzić tu resztę zycia.

Na wyspie mam polanę oraz swoich najbliższych. Wokół słychać śpiew ptaków i spokojny szum wiatru. Porozrzucane przypadkowo kwiaty dodają uroku temu magicznemu miejscu. Widzę tu przyjaciela uśmiechającego się do mnie szeroko. Idalej tylko po to by spotykać przyjaciółkę, która zdobyła nowy tom naszej ulubionej książki. Przepraszam ją, ale chcę obejżeć resztę wyspy. Mijam ją i...

Zawsze moim marzeniem bylo, jest i bedzie podrozowanie. Pobudzajac swoja wyobraźnie gdzie mialabym wyladować na jakiejś wyspie bylo by czyms cudownym.

Podczas awarii statku natrafiłam na wyspę, była ona niezwyła, sama nie potrafie określić dlaczego, może przez kraobraz albo ludzi ktorych tam spotkałam. Czysta błekitna woda, delikaty piasek po ktorym szłam w strane lądu, troche sie bałam ponieważ miejsce na krtorym sie znajdowałam nie było na mapie. Po kilku minutach zobaczyłam pewna kobiete, nazywała sie Sue, zapytala jak sie tu dostalam i co sie stało, po czym opowiedziałam jej o awarii , kobieta postanowiła mi pomóc. Zaprowadziła mnie do swojej rodziny i powiedziala, ze moge zostac u niej do czasu jak naprawie statek. W dzien pracowalam przy usterce w nocy cała znajdujaca sie tam ludnosc zbierala sie na ognisku. Bardzo smakowały mi tamtejsze owoce. Opowiadalismy o swoich zwyczajach, kulturze, bardzo dobrze porozumiewalismy sie po anglielsku. Spedzilam tam ok dwa tygodnie a czulam sie jakbym byla tam kilka miesiecy, ci ludzie byli pełni miłosci i ciepła, niczym sie nie przejmowali, ciezko bylo z tamtad odplynac. Mala wysepka Niti o ktorej nikt nie wiedzial okazala sie wielka dla duszy człowieka...

Zawsze moim marzeniem bylo, jest i bedzie podrozowanie. Pobudzajac swoja wyobraźnie gdzie mialabym wyladować na jakiejś wyspie bylo by czyms cudownym.

Podczas awarii statku natrafiłam na wyspę, była ona niezwyła, sama nie potrafie określić dlaczego, może przez kraobraz albo ludzi ktorych tam spotkałam. Czysta błekitna woda, delikaty piasek po ktorym szłam w...

U kresu mej podróży leży wyspa. Nie ma jej na żadnej mapie, nikt jej nie zna i nigdy nie pozna. Płynę do niej już długo, wciąż zastanawiając się jak wygląda. Może jest cała z piasku, może cała z kamienia lub porośnięta leśną gęstwiną? Widzę tylko jej zarys - mały czarny punkt na granicy nieba i oceanu. Podróż na nią jest trudna, pełna wyzwań, niebezpieczeństw, ale tak musi być. Nie ma innej drogi na t ą wyspę.
W moich snach to wyspa niewielka, r a j s k a, z piaszczystą plażą z jednej strony i kamienistą z drugiej. Porastają ją rośliny niespotykane nigdzie indziej na Ziemi. Są tam i wodospady, i głębokie jeziora; są też rozległe równiny pokryte dywanami kwiatów i wysokie góry. Z zielonych pagórków oglądam wschody słońca, ze skalistych klifów - zachody. Jest mała, ale mieszczą się na niej widokówki z całego świata. Są tam też i ludzie. Ale nie przypadkowi, nie byle jacy. Czekają tam na mnie moi przyjaciele, moja rodzina. Ludzie, którzy już odeszli, których dawno nie widziałam, których kocham. T a wyspa to miejsce ostateczne, końcowy przystanek w mojej podróży, gdzie jest pięknie, bajkowo i znajduje się wszystko, co kocham. To miejsce, gdzie nie ma już żadnych trosk, zmartwień, nerwów. Jest tam cisza i spokój. Jestem ja, natura i najbliżsi. To magiczna wyspa, niewątpliwie. Jedyna w swoim rodzaju. I nikt mi jej nie odbierze, nigdy nie zniknie, będzie trwać wiecznie. To wyspa, o której wiem tylko ja, do której wciąż płynę... I każdy ma t a k ą wyspę.

U kresu mej podróży leży wyspa. Nie ma jej na żadnej mapie, nikt jej nie zna i nigdy nie pozna. Płynę do niej już długo, wciąż zastanawiając się jak wygląda. Może jest cała z piasku, może cała z kamienia lub porośnięta leśną gęstwiną? Widzę tylko jej zarys - mały czarny punkt na granicy nieba i oceanu. Podróż na nią jest trudna, pełna wyzwań, niebezpieczeństw, ale tak musi...

Zamykam oczy, odkrywam nowy ląd. Łódkę zostawiam przy brzegu i wychodzę na ciepły piasek. W jednej strony jest dzień, z drugiej zaś noc i mimo że to niemożliwe, to moja wyobraźnia jest nieograniczona. Tak po prostu. Jestem tylko ja, szum morza i nieznane dotąd naukowcom gatunki zwierząt, które są niebywale przyjazne. Mogę powrócić tam w każdej chwili. Zrobiąc kilka kroków zobaczyłam motyle ułożone do napisu "Welcome", które zaczęły nucić nieznaną nikomu melodię. Nowy ląd jest w kształcie słońca. Niebywałe. Idąc zauważyłam, że roślinności nie ma dużo, jak przeważnie się myśli o wyspach. Tu pierwsze skrzypce grały trawy i krzewy owocowe. Porzeczki, jagody, maliny, jeżyny...ah, juz kocham ten ląd. Idąc dalej coraz bardziej zanurzałam sie w nowych przepięknych niecodziennych widokach. Tym razem zaciekawił mnie widok świetlików, które jakby na mnie czekały. Tak więc zrobiłam następny krok. Tym razem na coś nadepnęłam. Tak jakbym uruchomiła machinę, gdyż świetliki zaczęły tańczyć wokół mnie. Poczułam się jak w jakiejś oświetlanej kabinie. Cudowne zjawisko. Po przetańczonym "tańcu świetlików" zanurzałam się coraz bardziej na noc. Robiło się coraz ciemniej. Zauważyłam rollercoaster. Jest rollercoaster, a nie ma tu żadnego człowieka. Jak to możliwe ? Zajęłam jedno miejsce, a rollercoaster ruszył. Teraz oglądałam wyspę w różnych pozycjach. Tak jakbym oglądała film. Raz w gwiazdach, raz w słońcu, które nie parzyło, gdy do niego zbliżałam się za pomoca kolejki, raz w wodzie, a niekiedy jeździłam na ziemi. Kolejka się nagle zatrzymała. I o dziwo nie było mi niedobrze. Wręcz przeciwnie, z każdym kolejnym krokiem czułam się bardziej wesoła, a moje iskierki szczęścia mnożyły się w moim sercu. Siedziałam na wyspie już dobrych kilka godzin, ale nie byłam ani trochę głodna. Odkryłam, ze to szczęście sprawia, że człowiek czuję się syty. Jak na dzisiaj koniec atrakcji. Wróciłam na statek, w głowie układając już nazwę bezludnej wyspy. Hmm… może „Gli elementi”? Czyli po prostu żywioły.

Zamykam oczy, odkrywam nowy ląd. Łódkę zostawiam przy brzegu i wychodzę na ciepły piasek. W jednej strony jest dzień, z drugiej zaś noc i mimo że to niemożliwe, to moja wyobraźnia jest nieograniczona. Tak po prostu. Jestem tylko ja, szum morza i nieznane dotąd naukowcom gatunki zwierząt, które są niebywale przyjazne. Mogę powrócić tam w każdej chwili. Zrobiąc kilka kroków...

-Braciszku, gdzie jesteśmy?
Mała Anja łapie Johna za rękę.
-Nie bój się, jestem przy Tobie.
Chłopiec ściska jej malutką rączkę i patrzy na nią z miłością. Oboje dzielnie kroczą przed siebie, nie wiedząc gdzie są i dokąd zmierzają. Wokół świat wydaje się taki inny – błękitne barwy zlewają się z czerwonymi i dominują nad pozostałymi, znanymi wszystkim kolorami. W oddali przebijają się jakieś figury. Z każdym kolejnym krokiem rodzeństwo widzi je coraz wyraźniej - po lewej stronie białe, po prawej czarne „niby postacie”.
- Kim są Ci ludzie? Dlaczego tak dziwnie wyglądają? Co to za miejsce–zaniepokojona dziewczynka zasypuje braciszka pytaniami. On jednak nie udziela jej odpowiedzi i tylko chroni ją ramieniem przed zbliżającymi się osobami. I oto jedna z nich, czarna postać wyrzuca z siebie masę przekleństw, druga zaś – biała nakazuje jej przestać. Po lewej stronie, gdy czarni zaczynają się bić i jeden z nich upada, pojawia się biała postać i pomaga powstać mu powstać. Anja i John patrzą oszołomione na to wszystko co dzieje się dookoła i nie zauważają nawet kiedy ktoś popchnął chłopca i zabrał dziewczynce misia wystającego z jej z kieszeni.
- Proszę, to dla Ciebie – nie wiadomo skąd pojawia się postać w bieli i malutka Anja ma już nowego, pluszowego przyjaciela. Dalsza część przygody na tajemniczej wyspie dostarcza dzieciom wielu wrażeń. Gdy tło nadal mieni się brawami błękitu i czerwieni, nadal pojawia się mrowie ciemnych i nieskazitelno białych postaci. W połowie wędrówki rodzeństwo (już nawet nie pamiętam kto jako pierwszy) zdało sobie sprawę, że zachowania osób, które mijają nie są im obce. Białe – ukazują to, za co zwykle dostawali pochwałę, czarne to, co poza wyspą było karane.

I dopiero po przebudzeniu przypominam sobie napis wiszący nad bramą, u stóp której rozpoczęłam z bratem, jeszcze jako dziecko, swoją tajemniczą wędrówkę: „Wyspa ukazująca, które uczynki przybliżają nas do raju”.

-Braciszku, gdzie jesteśmy?
Mała Anja łapie Johna za rękę.
-Nie bój się, jestem przy Tobie.
Chłopiec ściska jej malutką rączkę i patrzy na nią z miłością. Oboje dzielnie kroczą przed siebie, nie wiedząc gdzie są i dokąd zmierzają. Wokół świat wydaje się taki inny – błękitne barwy zlewają się z czerwonymi i dominują nad pozostałymi, znanymi wszystkim kolorami. W oddali...